ري تکيه: ايران بر خلاف آمريکا اصول قرمز خود را حفظ کرد

به گزارش پارس به نقل از خبرگزاری صدا وسیما عضو ارشد مطالعات خاورمیانه در شورای روابط خارجی آمریکا تاکید کرد: در طول مذاکرات هسته ای، ایران بر خطوط قرمز خود اصرار کرد اما آمریکا اصولی را که دنبال می کرد کنار گذاشت. 
به گزارش مونیتورینگ خبرگزاری صدا و سیما ؛ ری تکیه در بیانیه ای در کمیته ی روابط خارجی مجلس سنای آمریکا درباره ی اجزای کلیدی مربوط به برنامه ی جامع اقدام مشترک با ایران گفت: به احتمال زیاد در آینده ای نزدیک دولت باراک اوباما یک توافقنامه ی هسته ای ناقص با ایران را امضا خواهد کرد. پارامترهای این توافقنامه که تاکنون علنی شده است باید مایه ی نگرانی همه باشد.
این توافقنامه از جنبه ی فناوری هایی که اجازه ی آن را می دهد ، یک توافقنامه ی سهل گیرانه است.
بند پایانی توافقنامه تضمین می کند که پس از گذشت یک مدت زمان ، ایران می تواند زیرساخت های هسته ای در حد صنعتی ایجاد کند. رژیم بازرسی در این توافق که خیلی درباره اش تبلیغ شده است متکی بر محدوده هایی از پیمان عدم اشاعه ی هسته ای است که حفره های زیادی دارد.
ایران در طول مذاکرات به طرزی زیرکانه خطوط قرمز اساسی خود را حفظ کرد درحالیکه آمریکا به صورت نظام مند ممنوعیت های معقولی را که مدت های طولانی هدایت کننده ی سیاست های این کشور در قبال این چالش امنیتی بود، کنار گذاشت.
در ادامه ی این مقاله توضیح داده می شود که ایران خطوط قرمز خود را در جریان مذاکرات حفظ کرده است.
نویسنده می افزاید: وقتی حسن روحانی رئیس جمهور ایران شده بود ، رهبر معظم ایران پارامترهای یک توافقنامه ی قابل پذیرش را تشریح کرده بود.
رهبر معظم ایران تاکید کرده بود که حق غنی سازی ایران باید مورد اذعان قرار گیرد و ظرفیت غنی سازی ایران باید صنعتی شود ، موضوع تحقیق و توسعه باید مورد توجه قرارگیرد.
ری تکیه افزود: در مقابل اصرار ایران بر مواضع خود این آمریکا بود که مواضعش را تغییر داد.
درحالیکه اوباما پیشتر گفته بود که ایران نیازی به تاسیساتی مثل فردو و راکتور اراک ندارد اما مروری بر برنامه ی اقدام مشترک و توافقنامه ی لوزان نشان می دهد که آمریکا به هیچ یک از این اهداف خود دست نیافت.
در ادامه به اصولی اشاره می شود که ری تکیه معتقد است آمریکا آنها را زیر پا نهاد.
این اصول شامل مواد ذیل است: 
/ نیازهای ملی:
از زمان افشای وجود تاسیسات هسته ای غیر قانونی ایران در سال دوهزار و دو، جامعه ی بین المللی با این پرسش دست و پنجه نرم کرده است که ایران مستحق چه نوع از برنامه ی هسته ای غیر نظامی است؟ در آن زمان آمریکا اعلام کرده بود که نیازهای ملی ایران مقیاس زیرساخت های اتمی ایران باشد. با توجه به اینکه ایران یک ظرفیت قابل اعتماد برای ساخت میل سوخت ها و راکتورها ندارد، تصمیم گرفته شد که ایران فقط برنامه ی غنی سازی اندکی داشته باشد که از چند صد سانتریفوژ تشکیل شود. چنین برنامه ای باعث خواهد شد که ایران بتواند با حفظ آبروی خود مدعی شود که اورانیوم غنی می کند درحالیکه این تضمین ایجاد می شود که ایران نمی تواند از این برنامه ی کوچک برای مقاصد نظامی استفاده کند. همین اصل مهم بود که دولت اوباما درسال دوهزار و چهارده آن را در ازای بدست آوردن یک دوره ی زمانی گریز هسته ای یکساله کنار گذاشت. در این صورت است که ایران می تواند ظرفیت بسیار زیاد غنی سازی خود را حفظ کند منوط به اینکه گریز هسته ای احتمالی آن تا یکسال به تاخیر افتاد.

/ اعتماد جامعه ی بین المللی:
دومین اصلی که در روند مذاکرات کنار گذاشته شد نقطه ای است که ایران می تواند بار دیگر به جامعه ی پیمان منع اشاعه ی هسته ای ملحق شود. ایران براساس ان پی تی حقوق و امتیازات مشخصی دارد با این وجود این کشور سابقه ی مخفی کاری و تقلب را دارد و از این رو باید بین حقوق و تعهدات ایران توازن برقرار باشد. موضع آمریکا این بود که ایران زمانی که جامعه ی بین المللی را متقاعد کند که برنامه ی هسته ای اش صرفا برای مقاصد صلح آمیز است در این صورت این کشور می تواند ظرفیت خود را گسترش دهد. برای اینکه این امر رخ دهد آژانس بین المللی انرژی اتمی باید تائید کند که از پیروی ایران از تعهداتش رضایت دارد و شورای امنیت سازمان ملل متحد باید رای بدهد تا ایران اجازه ی پیوستن دوباره به جامعه ی کشورهای عضو ان پی تی را داشته باشد.
این درحالی است که براساس توافقنامه ای که در شرف امضا شدن است ، پس از انقضای توافقنامه ،ایران حق دارد برنامه ی هسته ای را در هر اندازه ای که بخواهد افزایش دهد.
یعنی ایران می تواند مثل ژاپن برنامه ی هسته ای گسترده داشته باشد که فقط چند اینچ با بمب فاصله داشته باشد. می توان به ژاپن به عنوان یک کشور دمکراتیک اعتماد کرد اما نمی توان به رژیم خطرناکی مثل ایران چنین پیشنهادی کرد.

ری تکیه افزود:
/ جمهوری اسلامی ایران پس از انقضای توافقنامه چه نوع جمهوری اسلامی خواهد بود؟
اعتبار توافقنامه ی فعلی با ایران به این مسئله بستگی دارد که جمهوری اسلامی ایران پس از انقضای این توافقنامه چه نوع جمهوری اسلامی خواهد بود؟

/ پارامترهای یک توافقنامه ی خوب:
- بازگشت آمریکا به اصولی که مدت های طولانی آن را دنبال می کرده است.
- ابعاد نظامی احتمالی مربوط به برنامه ی هسته ای ایران حل شود.
- بازرسی در هر زمانی و هر مکانی باید اجرا شود.
- برنامه ی موشک بالستیک ایران نیز باید بخشی از توافقنامه باشد.