رازگشایی صالحی از علت شکست نشست وین

به گزارش رجانیوز، اخبار رسیده حاکی از آن است که با وجود امتیازات زیادی که تیم ایرانی حاضر به ارائه آن شده است، اما جان کری در لحظات آخر و پس از تماس با اوباما از پیشنهاد خود عقب‌نشینی کرد و عملاً حصول توافق نهایی به شکست انجامید.
 علی‌اکبر صالحی در برنامه تلویزیونی نگاه یک درباره جزئیاتی از مذاکرات وین گفته بود: «تقریباً به تفاهم کامل رسیده بودند و کلیات تقریباً پذیرفته شده بود. اتفاقی افتاد که طرف مقابل عقب‌نشینی کرد. نمی‌توانم به جزئیات بپردازم. دو سه روز بعد از این قضیه نخست‌وزیر رژیم غاصب صهیونیستی اعلام کرد که ما نگذاشتیم آنها به تفاهم برسند. کری اعلام کرد ما در هماهنگی کامل با اسرائیل هستیم. دست‌های فراوانی در کار است. آنها منافعشان را در ادامه بحران می‌بینند. ما گفتیم چون از ابتدای امر با حسن نیت و اراده سیاسی برای حل موضوع وارد شده و صادقانه به تمام مسائل پاسخ داده و انعطاف لازم را نشان دادیم. آب سنگین را چگونه حل کردیم و حتی در غنی‌سازی چه کارهایی کردیم و چه پیشنهادی دادیم.»
صالحی با بیان اینکه ما پذیرفته‌ایم فعلاً تا 5 درصد غنی‌سازی کنیم، گفت الان 9 هزار سانتریفیوژ داریم که سالانه دو و نیم تن اورانیوم غنی می‌کند در حالی که مورد نیاز ما سالی 30 تن است اما آنها به این میزان هم رضایت نمی‌دهند و می‌گویند این میزان زیاد است و باید تعداد سانتریفیوژها را کم کنید و اورانیوم‌های غنی شده تا 5 درصد را نیز تبدیل کنید.
هر چند مذاکرات وین به توافق نهایی ختم نشد اما براساس اخبار موجود، علی‌رغم امتیازات فراوانی که طرف ایرانی حاضر به ارائه آن شده است، باز هم طرف آمریکایی بهانه‌جویی کرده است. این در حالی است که گفته می‌شود جان کری انتظار نداشته است طرف ایرانی تا این حد حاضر به ارائه امتیاز شود.
به گزارش رجانیوز با این حال اقدام مقامات آمریکایی در عقب‌نشینی از پیشنهاد خود بیانگر 3 نکته مهم است: اول آن که برخلاف تصور برخی از مقامات داخلی، نمی‌توان به وعده‌ها و اظهارات مقامات آمریکایی اعتماد کرد. وقتی کاخ سفید صراحتاً پیشنهاد خود را در کمتر از 24 ساعت نادیده می‌گیرد و بدون آنکه دلیلی بیاورد تعهد خود را تغییر می‌دهد طبیعی است پس از حصول توافق با تفسیر خاص خود از تعهداتشان شانه خالی کنند. همانند آنچه که درباره توافق ژنو اتفاق افتاد. دوم، رفتار آمریکایی‌ها در مذاکرات وین بار دیگر این گزاره را اثبات کرد که اگر در برابر فشار و خواسته کاخ سفید عقب‌نشینی کرده و آن خواسته مورد قبول واقع شود، نه تنها از فشارها کم نمی‌شود بلکه خواسته‌ها و انتظارات افزایش پیدا می‌کند. سوم، مقامات دولتی ایران پیش از آنکه چاره کار حل مشکلات اقتصادی را در سیاست خارجی و بستن با «کدخدا» بدانند باید از طرز رفتار آمریکایی‌ها در وین این نکته را دریافته باشند که کاخ سفید پس از حصول توافق احتمالی نیز فشار خود به ایران را حفظ و چه بسا بیشتر می‌کند. در چنین حالتی، ایران پس از توافق، هم صنعت هسته‌ای خود را تقریباً تعطیل کرده است و هم آنکه برخلاف تصور برخی دولتی‌ها، هیچ گشایش اقتصادی حاصل نشده و به بازار نیز ضربه‌ای اساسی وارد می‌شود.