بازنده اصلی‌ تجزیه عراق / چگونه امنیت حرم امامان حفظ خواهد شد؟

پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- باید دقت کرد در مورد آینده عراق، از همه بیشتر عراقی‌‌ها محق به تصمیم گیری هستند. ما اگر هم صحبت کنیم بیشتر جهت آگاهی‌ نسبت به تاثیری است که در آینده بر کشور ما خواهد گذشت و نباید دنبال تعیین تکلیف برای آنها باشیم. در شرایط فعلی بارزانی بد یا خوب بخش بزرگی‌ از کرد‌های عراق را نمایندگی می‌‌کند و از قدیم دنبال استقلال کردستان بوده است. این روزها با غیاب طالبانی، قدرت مانور دهی‌ او بیشتر شده است.اگر کرد‌ها تصمیم به استقلال بگیرند، احتمال زیاد اعراب غیر شیعه هم حاضر نخواهند شد به دوران قبل از حمله داعش باز گردند و در عمل بخش غیر شیعه عرب زبان هم تجزیه خواهد شد. اما در صورت تجزیه عراق چه پیامد‌هایی‌ برای گروه‌های قومی رخ خواهد داد؟

1- کرد ها:
کردها به یک کشور مستقل دست خواهند یافت و منابع نفتی‌ قابل توجه داخل قلمرو خود خواهند داشت. اما همواره جهت ارتباط آبی‌ و صادرات وابسته به همسایه‌های خود خواهند بود. از سویی در کرکوک و سایر مناطق که ادعای ارضی دارند، با اعراب غیر شیعه درگیر خواهند شد. مساله مهم این است که در برخی‌ از آن مناطق 40 سال پیش کردها در اکثریت بوده اند اما سیاست عرب سازی صدام بافت جمعیتی را به نفع اعراب تغییر داده است.

2- شیعیان:
شیعیان عرب بیشترین منابع نفتی‌ را خواهند داشت. با دسترسی‌ به خلیج فارس هم مشکلی‌ بابت تجارت نخواهند داشت. در بغداد با اعراب غیر شیعه مشکل خواهند داشت ولی‌ طبق برآورد‌های امروز ۷۰% جمعیت بغداد شیعه است و با هر مکانیسمی این شهر باید داخل قلمرو شیعه بماند. شیعیان ترکمن شمال عراق بیشتر مشکل خواهند داشت اما به نفع آنها خواهد بود که تحت حکومت اقلیم کردستان باشند و با کرد‌ها همکاری کنند. نقطه ضعف شیعیان شهر سامرا است که منطقه شیعه نشین نیست. در صورتی‌ که خارج از محدوده شیعی باشد، مشخص نیست چگونه امنیت حرم امامان علیهما السلام حفظ خواهد شد.

۳. اعراب غیر شیعه:
بازنده اصلی‌ این گروه خواهد بود که باید در دو جبهه با کرد‌ها و شیعیان بر سر مناطق اختلافی‌ بجنگند. منابع نفتی‌ زیاد نخواهند و همین طور دسترسی‌ به آبهای آزاد نخواهند داشت. سرزمین آنها هم عمدتا بیابان خواهد بود.

لذا با توجه به این موارد با مذاکره باید به اعراب غیر شیعه تفهیم کرد که بازنده تجزیه عراق آنها هستند و لذا از همه بیشتر به نفع آنهاست که عراق یک پارچه بماند. از این رو آنها باید متوجه شوند که فقط به اندازه سهم جمعیتی خود می‌‌توانند در قدرت شریک باشند. کرد‌ها هم باید متوجه باشند در صورت تعامل مناسب آنها می‌‌توانند با باقی‌ ماندن در عراق بیشتر از یک کشور مستقل بهره مند شوند زیرا به آبهای آزاد دسترسی‌ خواهند داشت.