آمریکا لغو یک‌باره تحریم‌های ایران را نمی‌پذیرد

به گزارش پارس به نقل از تسنیم، اکونومیست طی گزارشی نوشت: در حالی که مذاکره کنندگان ایران و کشورهای گروه 1+5 در ماه‌های اخیر مشغول انجام گفت‌وگوهای هسته‌ای بوده‌اند، نوعی خوش‌بینی ملموس بر فضای مذاکرات حاکم بوده است، اما آن‌گونه که به نظر می‌رسد، موانع عمده‌ای وجود دارند که باید برای دستیابی به یک توافق جامع دو طرف آنها را بین خود حل و فصل نمایند.

پس از مجموعه‌ای از گفت‌وگوهای فنی مفصل، دستیابی به برخی تراضی‌ها که می‌تواند منجر به توافق بلندمدت شوند، نزدیک به نظر می‌رسد. ایرانی‌ها پیشنهاد طراحی مجدد راکتور تحقیقاتی اراک را مطرح کرده‌اند که قرار است امسال کار خود را آغاز کند و در صورت عدم طراحی مجدد قادر به تولید پلوتونیوم مورد نیاز برای تولید بمب اتم خواهد بود. آنها قصد دارند این راکتور را به‌جای اورانیوم طبیعی با اورانیوم با غنای پایین تغذیه کنند که پتانسیل تولید پلوتونیوم آن را 80 درصد کاهش خواهد داد. اما اگر کارشناسان غربی به این نتیجه برسند که این طراحی مجدد به‌راحتی قابل بازگشت به وضعیت سابق است، این راه‌حل نمی‌تواند برای رفع نگرانی‌های 1+5 کافی باشد. این مسئله تا حد زیادی به نحوه ایجاد تغییر در هسته راکتور بستگی دارد.
پیشرفت مشابهی نیز در زمینه تأسیسات فردو که در دل کوه‌ها ساخته شده، به دست آمده است. ایرانی‌ها به‌جای موافقت با تعطیلی دائمی فردو، پیشنهاد تبدیل آن به یک مرکز کوچک تحقیق و توسعه را مطرح کرده‌اند که بر اساس آن سانتریفیوژها از فردو خارج خواهند شد تا در نطنز انبار شوند.
به‌گفته گری سامور، مشاور سابق اوباما در امور کنترل تسلیحات، هنوز 3 مانع اساسی دیگر باقی مانده است: توافق بر سر میزان ظرفیت غنی‌سازی اورانیوم ایران و نوع راکتورهایی که این کشور می‌تواند به کار بگیرد، طول زمان اجرای توافق جامع و مسیری که باید تحریم‌ها برداشته شوند.
این گزارش در ادامه نوشت: شکاف موجود بین مذاکره کنندگان ایرانی و غربی در هر سه زمینه عمیق است. قبولاندن توافق جامع به کنگره آمریکا که قبلاً هم با حق غنی‌سازی ایران مشکل داشته است، مستلزم قائل شدن حق غنی‌سازی بسیار پایین برای این کشور است. منابع نزدیک به مذاکرات، بیشترین تعداد سانتریفیوژ مورد قبول غرب برای ایران را 3 تا 4 هزار سانتریفیوژ نسل یک اعلام می‌کنند، اما ایران می‌خواهد تمام 19 هزار سانتریفیوژی را که قبلاً داشته است حفظ کند و قادر به رساندن آن به 50 هزار سانتریفیوژ در چند سال آینده باشد یا سانتریفیوژهای نسل یک را با سانتریفیوژهای نسل 2 که کارایی بیشتری دارند تعویض کند.
به‌گفته سامور، دولت اوباما قصد دارد زمان مورد نیاز برای دستیابی ایران به یک بمب اتم را حداقل به یک سال برساند، در حالی که این زمان در حال حاضر دو ماه است.
غرب به‌دنبال توافقی جامع با ایران است که بین 10 تا 20 سال دوام داشته باشد. اما ایران در مورد بازه زمانی حداکثر 5ساله صحبت می‌کند و باید پس از انقضای مهلت اجرای توافق، با ایران همانند یک عضو عادی معاهده ان‌پی‌تی رفتار شود.
بر اساس این گزارش آمریکایی‌ها و ایرانی‌ها همچنین در مورد ترتیب کاهش تحریم‌ها با یکدیگر اختلاف نظر دارند. ایرانی‌ها معتقدند، زمانی که یک توافق به دست بیاید، تمام تحریم‌ها باید برداشته شود. سازمان ملل و اتحادیه اروپا ممکن است این موضوع را بپذیرند، اما آمریکایی‌ها آن را نخواهند پذیرفت.

اکونومیست افزود: بهترین پیشنهادی که اوباما می‌تواند ارائه دهد، استفاده از اختیار معافیت امنیت ملی‌اش برای تعلیق تحریم‌هاست، اما نمی‌تواند بدون حمایت کنگره، تحریم‌هایی را که به قانون تبدیل شده‌اند لغو کند. در هر صورت، غرب ترجیح خواهد داد تحریم‌ها در چند مرحله کاهش یابند تا ایران تشویق شود به تعهداتی که به‌عهده گرفته است، عمل نماید.

محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران و حسن روحانی رئیس جمهوری این کشور، از سوی برخی گروه‌های داخلی‌ای که معتقدند ایران همین حالا هم امتیازات زیادی به طرف مقابل داده است، تحت فشار‌اند. سامور در این باره گفت: هرچند هر دو طرف از تبعات شکست مذاکرات نگران‌اند، اما «آنها (ایرانی‌ها) مذاکرات را ترک نخواهند کرد.» در حال حاضر بهترین گزینه تمدید زمان مذاکرات برای شش ماه دیگر است.