وقتی آمریکا اشغال شود!

به گزارش پارس به نقل از جهان، مطبوعات در وضعیت کنونی، به قوی‌ترین نیرو در جهان غرب تبدیل شده است که حتی از قوة مجریه، مقننه و قضائیه نیز قدرتمندتر است. تلویزیون، نیرویی است که به داخل خانة هر آمریکایی نفوذ می‌کند و آمریکایی‌ها عمدتاً از طریق این رسانه، در مورد وقایع جهان اطلاع و آگاهی می‌یابند.

تصور کنید چه خطری آمریکا را تهدید می‌نمود اگر این نیروی عظیم، تحت کنترل اقلیت عراقی حامی رژیم صدام قرار می‌گرفت.

بدون شک تسلط اقلیت عراقی بر شبکه‌های تلویزیونی را به عنوان خطری بزرگ برای آمریکا توصیف می‌کردند. آنها حتی اعلام می‌کردند که این سلطه، آزادی‌های ملت آمریکا را تهدید می‌کند و احتمالاً کنگره، قانونی را تصویب می‌نمود تا به کنترل اقلیت عراقی بر شبکه‌های تلویزیونی خاتمه دهد.

به علاوه، متفکران و دانشمندان از اینکه افراد غیرآمریکایی با وابستگی‌هایی به یک قدرت خارجی، افکار مردم آمریکا را تحت سیطرة خود داشتند، برآشفته می‌شدند و به خشم می‌آمدند. حال اگر سایر رسانه‌ها نیز در دست این اقلیت عراقی می‌بودند چه؟

تصور کنیدکه سه روزنامه دارای بیشترین نفوذ در بین مردم آمریکا، یعنی «نیویورک تایمز»، «وال استریت ژورنال» و «واشنگتن پست» به علاوة اکثریت دیگر مجلات و روزنامه‌های عمده، توسط عراقی‌ها اداره می‌شدند. اگر آمریکایی‌ها یک روز صبح بیدار می‌شدند و می‌دیدند که سازندگان فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی آنها و همچنین روزنامه‌ها و مجلات آمریکایی، همه دارای نام‌های عربی می‌باشند، مسلماً با خود می‌گفتند:

«کشور ما را اشغال کرده‌اند!»

در چنین وضعیتی، آنها به هر آنچه بر صفحة تلویزیون می‌دیدند یا در روزنامه‌ها، مجلات و کتاب‌ها می‌خواندند، با دیدة شک و تردید می‌نگریستند. مخصوصاً مردم آمریکا با اطلاعات منتشر شده دربارة مسائل مربوط به عراق، صدام حسین، اسلام و درگیری خاورمیانه، خیلی محتاطانه برخورد می‌کردند. و قطعا این اتفاق را کابوس هولناک میپندارند.

اما این کابوس به واقعیت تبدیل شده است. یک اقلیت کوچک امّا متحد، با احساس تعهدی تعصب‌آمیز به ملت جدید التأسیس خود بر رسانه‌های آمریکا مسلط است، امّا عرب‌ها نیستند که چنین قدرتی دارند؛ ایرلندی‌ها، آلمانی‌ها، فرانسوی‌ها، انگلیسی‌ها، روس‌ها، سوئدی‌ها، دانمارکی‌ها یا ایتالیایی‌ها هم نیستند. مسلمان‌ها، مسیحی‌ها، مُرمُن‌ها یا کاتولیک‌ها هم نیستند. بسی جای شگفتی است که این گروه طرفداران پرحرارت آرمان‌های صهیونیستی و رژیم اسرائیل،، هستند.

ریچارد سارنُف رئیس «ان. بی. سی» بود. ویلیام پلی ریاست «سی. بی. اس» را به عهده داشت و لئونارد گلدن سُن «ای. بی. سی» را اداره می‌کرد. من بسیار حیرت‌زده شدم زمانی که فهمیدم هر سه آنها یهودی هستند، هر سه در سازمان‌های صهیونیستی فعالیت دارند. یهودی‌ها، همچنین مالک پرتیراژترین روزنامة آمریکا وال استریت ژورنال هستند. صاحب امتیاز و مدیرمسئول مهم‌ترین روزنامة آمریکا «نیویورک تایمز» هم یهودی است. این مطلب در مورد روزنامة واشنگتن پست نیز صادق است؛

همچنین من ادعا نمی‌کنم که هر فرد یهودی یک صهیونیست متعصب است، لیکن نکتة اصلی این است که رسانه‌های آمریکا به وسیلة یهودی‌ها اداره می‌شوند. این نکته نیز حائز اهمیت است که هیچ گروهی نژادگراتر و سازمان‌دهی شده‌تر از یهودی‌ها برای نیل به اهداف و منافع خود نیست. با توجه به این واقعیت‌ها، آیا هیچ انسان عاقلی می‌تواند باور کند که یهودی‌ها، اخبار و گزارش‌ها و حتی برنامه‌های تفریحی را در آنچه گابلر «یک امپراتوری متعلق به خودشان» نامیده است، بدون تأثیرپذیری از اهداف و منافع خود ارائه نمایند؟