راهکاری برای بازگشت عادل فردوسی پور به تلویزیون!

در ادامه یادداشت رسول بهروش در روزنامه «دنیای اقتصاد» آمده است: «وجه «بامزه» ویدئوی همنشینی عادل و رفقا هم بیشتر به‌خاطر آوازخوانی هنرمند مسنی است که در قطعه شعر مشهور «نازنین‌مریم» اسم فردوسی‌پور را به جای مریم می‌نشاند و باعث ریسه رفتن عادل از خنده می‌شود؛ خنده‌هایی که جای همان‌ها هم ماه‌هاست در شبکه سه خالی مانده و پر نمی‌شود.

مراد این مطلب اما چیز دیگری است. انتقادها از تلویزیون وجود داشته و همچنان هم ادامه خواهد یافت؛ اگرچه قصه ما و سیما همان داستان «گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ماست» و بعید است اعتراض‌های مردمی در نهایت به جایی برسد. در عین حال اما به‌نظر می‌رسد انزوای خودخواسته عادل فردوسی‌پور و محدود شدنش در چنین ضیافت‌هایی هم دیگر کافی باشد. در حقیقت حق هواداران او و هنرش بیش از آن است که فقط گاه گاهی شاهد کلیپ‌های همنشینی عادل با رفقای نودی‌اش باشند و چلوکباب خوردن آنها را تماشا کنند. این نشست و برخاست‌ها اگر لطفی داشته و اگر قرار بوده پیامی برای کسی داشته باشد، کارش را کرده و کم‌کم دیگر به کلیشه‌ای تکراری و غیرجذاب تبدیل خواهد شد. شاید حالا وقتش شده باشد که عادل دستی روی زانو بگذارد و مثل بیست سال پیش که به‌عنوان یک جوان پرانرژی استارت برنامه نود را زد، طرحی نو در اندازد.»

در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: «عادل از جنس رسانه است و محبوبیت لازم برای ریسک کردن را هم دارد. او باید مسیری تازه برای ارائه توانایی‌هایش پیدا کند؛ مسیری که می‌تواند بر بال فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی گسترده و قدرتمند امروز سوار باشد. ژست قربانی مظلوم و بی‌گناه هم فقط مدت‌کوتاهی جواب می‌دهد، از آنجا به بعد آدم‌ها باید قدرت و مهارتشان را به رخ بکشند.»

بهروش در بخش پایانی این یادداشت نوشته است: «روزی کج‌سلیقگی مدیران صداوسیما باعث شد رضا عطاران به‌خاطر تولید سریال پرحاشیه «بزنگاه» از سازمان طرد شود. حالا کاری نداریم به اینکه بعد از کوچ اجباری آقا رضا همین سریال ده‌ها بار دیگر از تلویزیون بازپخش شد اما نکته اینجاست که عطاران بیرون از تلویزیون چنان توفانی به پا کرد که مدیران جام‌جم ناچار شدند برای بازگرداندنش به تکاپو بیفتند. گویا همین هفته پیش گفت‌وگوهایی در این مورد صورت گرفته و البته این بار خود عطاران قبول نکرده به تلویزیون برگردد. قطعا کار عادل برای اثبات خودش سخت‌تر است، اما وقتی میلیون‌ها نفر به استعداد و توانایی او ایمان دارند، دلیلی برای موفق نشدن وجود ندارد. دیگر چلوکباب خوردن و گل زیرطاقی زدن و روزه سکوت گرفتن بس است؛ وقت کار رسیده.»