سعادتی بالاتر از این نیست که عزیزان و‌بستگان و دوستانی داشته باشی که به هنگام پیشامد مشکل، جز اولین نفراتی باشند که جویای حالت هستند و متأسف از حادثه... بیشتر از این مهر و‌هم‌راهی مگر از هم دیگر چه طلب می‌کنیم؟

همین هم‌دردی سبک می‌کند بار سنگین تلخی‌ها را... و امشب در فضای باز به آسمان تاریک نگاه می‌کردم و با بغض با آنان خواندم:

نمانده در دلم دگر توان دوری

چه سود از این سکوت و آه از این صبوری

تو ای طلوع آرزوی خفته بر باد

بخوان مرا تو ای امید رفته از یاد.....

دوستی و مهر و لطف‌تان افتخار من است تا همیشه....

بمانید، بسازید ‌و بنوازید و بخوانید که مرهم درد دل‌های پریشان و آرام جانِ آشفته‌اید.

سپاس از دعوت مجددتان .

بدرخشید تا همیشه

شبی به یادمانی

کنسرت #با_من_بخوان

چهارم مرداد ماه ۹۸

پی‌نوشت: لذت حضور و دیدن این کنسرت ویژه را از دست ندین. من که بار دوم بعد از اجرای تالار وحدت بیش از بار اول کیف کردم.

پالایش جان خسته.