فریبرز عرب نیا و آرزوی آلنده

«ایزابل آلنده :متأسفانه تا امروز به ایران نیامده‌ام، اما می‌دانم که ایران کشوری مدرن و سرافراز است که نقشی غیرقابل‌انکار در دنیای امروزی ایفا می‌کند. بیشتر دانش من در مورد ایران برمی‌گردد به امپراطوری مسحورکننده و اسرارآمیز پرشیا که در کودکی و جوانی‌ام مطالب زیادی از آن خوانده‌ام و امیدوارم ایران همچنان در اوج باشد. آرزو می‌کنم مردم ایران بتوانند کشورشان را به همان امپراطوری افسانه‌ای شعر، ادبیات، هنر و داستان‌های پریانی تبدیل کنند که در قلب من جاودانه شده است. قبلاً مردم وقت بیشتری برای مطالعه داشتند و عادت به مطالعه از سنین کودکی در انسان‌ها نهادینه می‌شد. آن موقع‌ها خواندن روش اصلی برای آگاهی و سرگرم شدن بود. امروز اما فیلم، تلویزیون، اینترنت و کلی چیز دیگر وجود دارد و مردم اکثر وقتشان را در شبکه‌های اجتماعی و پشت نمایشگرها می‌گذرانند. همین قضایا باعث شده که حجم کتاب‌ها کم شود، نویسنده‌ها کمتر از ایما و اشاره استفاده کنند و صریح‌تر شوند، سبک نوشتن دیداری‌تر است، دیالوگ‌ها بیشتر شده‌اند و شخصیت‌ها هرچند صفحه یک بار درگیر اتفاقات جدیدی می‌شوند. داستان‌های بلند امروزه آنقدرها طرفدار ندارند و این خیلی بد است، چراکه شاهکارهای ادبی گذشته همگی طولانی‌اند. احتمالاً اگر مارسل پروست و جیمز جویس امروز زنده بودند نمی‌توانستند به‌راحتی ناشر پیدا کنند.»