به گزارش پارس نیوز، از بازیگران فعال در حوزه تلویزیون، سینما و تئاتر است که «گشت پلیس» آخرین مجموعه نمایشی پخش شده از او در رسانه ملی است. «آنام»، «پریا»، «یادداشت های یک زن خانه دار»، «هوش سیاه»، «عملیات ۱۲۵ » و «مختارنامه» از جمله سریال های اخیر او به شمار می آید که با اقبال خوبی از سوی بینندگان روبه رو شده است. طی دو دهه عمر هنری اش، نقش های زیادی را پیش روی مخاطبان به تصویر کشیده است اما به گفته خودش، به دلیل پیشنهادهای محدود دست اندرکاران سینما و تلویزیون، بیشتر در نقش های جدی دیده شده است ولی به نظر خودش در صورتی که به او فرصت داده شود، توان بازی در کاراکترهای متفاوت دیگر به خصوص در ژانر کمدی را هم دارد. معتقد است در ایران دست هایی وجود دارد که در بستن فهرست بازیگران موثرند و موجب شده اند که نقش ها به بعضی چهره های خاص محدود شوند. در گفت وگو با «امیررضا دلاوری» با وی از عالم بازیگری و دغدغه های هنرمندان این حوزه سخن گفتیم:

معقول‎ترین و بهترین نقش‌ها را انتخاب می کنم

یکی از آخرین پروژه های دلاوری، سریالی از احمد کاری است که در شرح آن می گوید: فعلا در حال بازی در سریال «بهترین سال‌های زندگی ما» به کارگردانی احمد کاری هستم که تا پایان سال فیلم برداری آن به طول می انجامد. با وجود پیشنهادهای مختلف در مدیوم های مختلف سینمایی، تلویزیونی و نمایشی به دلیل مشغول بودن در این کار فرصت هماهنگی و همکاری در آن ها پیش نیامد. دلاوری مثل بسیاری از هنرمندان نام آشنای امروز، از تئاترهای مدرسه ای شروع به کار کرده است. سال آخر دبیرستان عضو فعال گروه تئاتر مدرسه بوده و از آن جا با گذراندن دوره‌ای در یک آموزشگاه بازیگری، به تدریج از سال 73 به تئاتر شهر راه می یابد و با ایفای یکی از نقش های اصلی در سریال «ترور» به صورت جدی وارد عرصه تصویر و بازیگری می شود. البته او در این مدت از مطالعه تخصصی هنر بازیگری در دانشگاه هم غافل نمی شود و به صورت آکادمیک نیز این رشته را دنبال می کند. در مدت 24 سال فعالیت حرفه‌ای خود، در نقش های مختلف اصلی و مکمل فراوانی بازی کرده است. وی درباره ملاک های انتخاب نقش هایش می گوید: همواره تلاشم این بوده که از بین پیشنهادها، معقول‎ترین و بهترین ‌ها را انتخاب و بازی کنم. این بازیگر سینما و تلویزیون، ادامه می دهد: البته تهیه کنندگان، دستیاران و کارگردان‌ها که بیشتر دست اندرکار انتخاب هنرمندان هستند، عادت کرده اند که به بازیگران در آن قالب و نقشی که بیشتر دیده و پسندیده اند، کار پیشنهاد دهند. من اتفاقا شخصیتی کاملا کمدی را در کار طنز مازیار میری با عنوان «هیئت مدیره» بازی کرده ام اما نقش های اجتماعی من بیشتر دیده شده و پیشنهادهایی هم که به من ارائه می شود عمدتا در آن زمینه است.درخصوص خاطرات او از این حوزه می‌ پرسیم و دلاوری تک تک روزها و کارهایی را که تجربه کرده مملو از خاطره توصیف می کند و می گوید: در تمام کارهایی که انجام دادم که بیش از 100 کار نمایشی و تصویری است و با همه کارگردان های سرشناس و جوان خاطره دارم چون هر کاری یک تجربه تازه را برای ما به همراه می آورد، اما در برخی کارها ماجراها و خاطرات شیرین تری برایمان رقم خورده و بیشتر آموخته ایم و بعضی آثار خاطره و آورده چندانی برایمان نداشته است. تلاش کرده ام از افراد داناتر و تواناتر بیشتر یاد بگیرم؛ از هنرمندان پیش کسوتی چون مرحومه پروانه مژده، هرمز هدایت، مجید جعفری، حسین کیانی، محمد یعقوبی و همین طور بهمن فرمان آرا، ابراهیم حاتمی کیا، احمدرضا درویش، حسن فتحی، مهدی فخیم زاده، احمد کاوری، بهرام عظیم پور و بسیاری دیگر، آموخته های زیادی کسب کرده ام.

جایزه ها برایم ملاک نیستند

وی با بیان این که بیش از 90 درصد آدم ها دوست دارند که در طول عمرشان حداقل یک بار بازیگری را امتحان کنند، می افزاید: اغلب به آن هایی که علاقه مند به عالم شهرت و بازیگری هستند توصیه می کنم با دقت هدف خود را انتخاب کنند. بالاخره عمر مثل برق و باد می گذرد و مجال آزمون و خطا کم است، اگر واقعا عاشق اند و متعهد، پا در این عرصه بگذارند، وگرنه عمر گران مایه را با استعدادهایی که دارند، غنیمت بدانند. حرف را به چالش های حرفه بازیگری می کشانیم و دلاوری در این خصوص بیان می کند: اساس یک کار هنری، نوشته و تصویب شدن یک فیلم نامه است و بعد از بسته شدن بودجه، دیگر عوامل هم وارد کار می شوند اما مشکلی که امروز دست به گریبان بیشتر کارها شده، این است که فیلم نامه کامل و جامعی وجود ندارد و متن در طول کار نوشته می شود. با این رویه چه داستان و چه دیگر عوامل دستخوش تغییراتی می شوند که گاه به کل اثر و داستان ضربه می زنند. از طرف دیگر، بودجه کافی برای تولید آثار سینمایی و به خصوص تلویزیونی نیست و این موضوع به فعالان این حرفه لطمه وارد می کند.این هنرمند عرصه نمایش و تصویر در جایی بیان می کند که دیگر تمایلی به حضور در جشنواره فیلم فجر ندارد و در بیان دلایلش نیز مطرح می کند: من از دوران نوجوانی و جوانی وارد این حرفه شده و آثار متعددی را در این بازه زمانی داشته ام که قابلیت آن را داشتند تا کاندید یا برنده این جایزه شوند اما متاسفانه به دلیل سلیقه ای بودن و سیاست گذاری های نامشخص جشنواره ها این اتفاق برای من نیفتاد. برای همین دیگر اهمیت چندانی به گرفتن یا نگرفتن جایزه در جشنواره فجر نمی دهم.

اهل حاشیه نبوده ام، نیستم و نخواهم بود

دلاوری فعالیت چندانی در فضای مجازی ندارد و تاکید می کند که از حاشیه ها می پرهیزد و می گوید: من با وضعیت موجود فضای مجازی در کشورمان، ترجیح می دهم که میانه ای با آن نداشته باشم و تنها در حدی که برای کارهای روی صحنه و در حال اکرانم اطلاعاتی را در اختیار مخاطبان بگذارم، در این بستر حضور می یابم. گاهی هم پست هایی را درخصوص موضوعات روز با مردم در میان می گذارم که درددل و تفکرات خودم است و احساس شادی، غم و نگرانی هایم را با مخاطبان صفحه ام به اشتراک می گذارم. ولی هیچ وقت به دنبال حاشیه و جنجال نبوده ام، نیستم و نخواهم بود. چون معتقدم ما در ایران به درستی از فضای مجازی استفاده نمی کنیم والا می توان از این بستر بهره های ارزشمندی برای ترویج فرهنگ و هنر برد. در مقابل، بسیاری از همکارانم را می بینم که به گونه ای از این فضا بهره می گیرند که انگار حرفه خودشان، بازیگری را فراموش کرده اند و بیشتر تمرکز و فعالیت آن ها در فضای مجازی است. این گفت وگو را از عالم هنر، به سمت و سوی دیگری می بریم و درباره علاقه مندی های ورزشی اش می پرسیم که دلاوری می گوید: از اواخر دوران ابتدایی تمرین رشته رزمی را شروع و زمینه های زیادی را تجربه کردم اما چندین سال از این فضا فاصله گرفتم و خوشبختانه دوباره چند سالی است که فعالیت هایم را شروع کرده ام. شاید به همین دلیل فیلم های اکشن و رزمی را بیشتر دوست دارم و فکر می کنم وقتی ورزش رزمی می کنم، با روحیه شادتر و سرزنده تری به کار و زندگی می پردازم. وی از حسرت و آرزوهایش تعریف می کند و می گوید: نمی شود گفت حسرت خاصی در زندگی ام داشته ام، اما حسرت دقایق و ثانیه های از دست رفته گاهی با من همراه می شود، مثل این که چرا در فلان روز و ماه و سال آن طور که باید از آن زمان و موقعیت استفاده نکردم ولی گلایه ام به عنوان کسی که سال ها در همه مدیوم ها فعالیت داشته، از کم لطفی بعضی دوستان است و این که چرا ظرفیت بازیگران دیگر دیده نمی شود. من آدم صادقی هستم، در برخی کارهایی که اکران می شود و می بینم، گاهی فکر می کنم که اگر من فلان نقش را بازی می کردم، به این خوبی نمی شد و گاهی هم فکر می کنم که شاید اگر این کاراکتر را به من پیشنهاد می کردند، آن را بهتر از آب در می آوردم. وی تاکید می کند: دوست دارم این طور نباشد که مدام نقش ها به افراد محدودی واگذار شوند و خودی ها در اصطلاح سهم بگیرند. این حرف من نیست، حرف بسیاری از همکارانم نیز هست. در ایران دست هایی وجود دارد که در بستن فهرست بازیگران موثرند و ممکن است که یک سری نقش ها در مرحله پیشنهاد رد شوند یا اصلا پیشنهاد نشوند. حرف پایانی او از سفرش به مشهد مقدس و توفیق زیارت امام رضا(ع) است. او می گوید: ارادت قلبی من و خانواده ام به حضرت رضا(ع) غیر قابل توصیف است. این را می توانید از نام من که «امیررضا» است متوجه شوید. آن مضجع، خانه دل هاست پس وقتی توفیق زیارت حاصل می شود، دل در آن منزل آرام می گیرد.