رسول صدرعاملی ترانه علیدوستی دیگری را به سینما معرفی کرد؟

به گزارش پارس نیوز، نشست خبری فیلم سینمایی «سال دوم دانشکده من» به کارگردانی رسول صدرعاملی و تهیه‌کنندگی مسعود ردایی عصر روز چهارشنبه ۱۰ بهمن در پردیس سینمایی ملت با حضور اهالی رسانه برگزار شد.

در این نشست رسول صدرعاملی (کارگردان)، مسعود ردایی (تهیه‌کننده)، کریستف رضاعی (آهنگساز)، مصطفی خرقه‌پوش (تدوینگر)، علی مصفا، پدرام شریفی، نیلوفر خوش‌خلق، فرشته ارسطویی، سها نیاستی (بازیگران) و هومن بهمنش (مدیر فیلمبرداری) حضور داشتند. 

در ابتدای این نشست رسول صدرعاملی گفت: «برای من خیلی لحظه مهمی است که بعد از ۹ سال کار نکردن الان اینجا هستم و هیجان و اضطراب زیادی دارم انگار اولین بار است که فیلمسازی را تجربه کردم و برایم مهم است که این نوع کار چقدر توانسته بیانگر شادی‌ها، رنج‌ها و خلوت ذهنی کاراکترها باشد. ساخت این فیلم وقتی می‌توانست امیدوارم کند که تجربه‌های گذشته‌ام را به کار بگیرم و آن را بسازم. ضعف‌های فیلم به این بر می‌گردد که فضایی را تجربه می‌کردم که هیچ الگو و مشابهی نداشت. خیلی از بازیگرانم علی مصفا، ویشکا آسایش و شقایق فراهانی سپاسگزارم که واقعا آمدند و گذشت کردند و با وجود اینکه نقش‌های هیجان انگیزی نبود اما به من کمک کردند که این فیلم ساخته شود.»

فاصله گرفتن از سینمای اجتماعی و رسیدن به سینمای انسانی

در ادامه نوبت به پرسش خبرنگاران رسید و صدرعاملی در پاسخ به سوالی درباره فاصله گرفتن از سینمای اجتماعی گفت: «اینکه موضوع یک خطی باشد و اینکه به یک دغدغه ملتهب اجتماعی نپرداختم نیت اصلی من بود. از سینمای اجتماعی فاصله گرفتم و به سینمای انسانی رسیدم. تجربه سه گانه زائر برای من تجربه جدیدی بود که به شخصیت فیلم بپردازد. برایم مهم این بود کاراکترهایم شما را درگیر مشغله‌های ذهنی خودشان کنند. در واقع قصه در ذهن کاراکترها می‌گذرد نه در اجتماع. فضای ملتهب اجتماعی در همه رسانه‌ها و فضاهای مجازی دیده می‌شود و فکر می‌کردم باید در میان این میزان از جهان خیانتکار از رفاقت حرف بزنیم و از دوست داشتنی که مبتنی بر رفاقت است. کاراکترها در معرض غریزه خود قرار می‌گیرند و غریزه‌شان قالب می‌شود، اینکه چطور از این دوران بگذرند و به انسانیت و رفاقت بگذرند.»

صدرعاملی همچنین در ادامه در پاسخ به سوالی درباره علت به کارگیری بازیگران حرفه‌ای در نقش‌های آماتور گفت: «همه بازیگران آن اتوبوس از بین ۹۰۰ نفر انتخاب شدند که خانم پانته‌آ پناهی‌ها در این انتخاب به من کمک کردند. من باید تمرکزم را روی این دو بازیگر که به سینما معرفی می‌کنم می‌گذاشتم. کنارش باید از علی مصفا و ویشکا آسایش و دیگران کمک می‌گرفتم که طراوت نقش‌ها بهتر دربیاید.

شخصیت‌هایی که در معرض خیانت قرار گرفتند

کارگردان فیلم «سال دوم دانشکده من» در پاسخ به سوالی درباره اینکه سعی کرده خیانت را در دهه هفتادی‌ها نشان دهد گفت: «من از خیانت حرف نزدم. شخصیت‌ها در معرض خیانت قرار می‌گیرند. لحن و حرف اصلی فیلم پرداختن به غریزه‌های کمتر گفته شده انسانی است. اینکه در معرض خیانت، گناه و انواع هیجان‌ها قرار می‌گیری و بعد باورپذیر از این‌ها عبور کنی و به یک وفاداری برسی.»

سها نیاستی بازیگر نقش اصلی این فیلم سینمایی در پاسخ به سوالی درباره اینکه به نظر می‌رسید بازی‌اش کپی از بازی نگار جواهریان است گفت: «من قطعا رونویسی از کسی نکردم. از اول که وارد کار شدم چند نفری به من گفتند که شبیه خانم جواهریان هستم ولی من این را پیش از این نشنیده بودم. »

سوال بعدی درباره توجه رسول صدرعاملی به جهان زنان و دختران بود و اینکه این کارگردان چقدر از نویسندگان زن برای نزدیک شدن به جهان درونی کاراکترهایش بهره گرفته است که او در پاسخ آن گفت: «در این فیلم کمتر کار تحقیقاتی درباره شناخت زن و این نکته‌ای که در سوال بود را انجام دادم، برای اینکه تجربه‌های قبلی به من در ساخت این فیلم کمک کرد. کارهای قبلی‌ام، زمینه‌ها و تجربه‌هایم در دوران روزنامه‌نگاری و جامعه شناسی به من کمک کرد. از سوی دیگر ذات فیلمنامه را کسی نوشته بود که خیلی خوب این سینما را می‌شناسد، پرویز شهبازی درک خیلی خوبی دارد. بعد از چهار طرحی که برای من مطرح کرد من این قصه را انتخاب کردم و پرویز شهبازی سه بار این فیلمنامه را بازنویسی کرد.»

خانواده‌هایی که در فیلم در حاشیه هستند

خبرنگار بعدی از صدرعاملی درباره مشکل دختران این فیلم سوال کرد که او در این باره گفت: «مشکل دختران درگیری‌های ذهن متناقض همه ما در احوالات مختلف است، شما در عاشقانه‌ترین حالت با یارتان ممکن است ساعتی بعد در موقعیتی آن عشق را فراموش کنید. چه کسی می‌گوید این موقعیت را تجربه نکرده است. اینکه در این موقعیت گذشته باشد یا فرورفته باشد به خودش مربوط است و این ربطی به نسل جوان و دهه شصت و هفتاد و ... ندارد.»

کارگردان «سال دوم دانشکده من» همچنین درباره فضای دانشگاه در این فیلم که با دانشگاه‌های امروز فاصله دارد گفت: «به اندازه‌ای که در این فیلمنامه لازم بود تحقیق کردیم و با مجموعه دانشجویان دانشگاه علم و صنعت مذاکره کردیم، درباره نوع برخوردها و مشکلات‌شان با سیستم آموزشی و مناسبات خودشان صحبت کردیم.»

در ادامه نشست خبری فیلم «سال دوم دانشکده من» پدرام شریفی درباره اینکه چه شد که نقشی در این فیلم را قبول کرد گفت: «اسم آقای صدرعاملی، فیلمنامه خیلی خوبی که بود و عواملی که در کار بودند این اتفاق را برای من جذاب کرد. من همه تلاش خودم را کردم امیدوارم اتفاق خوبی افتاده باشد.»

در بخش دیگر این نشست صدرعاملی در پاسخ به اینکه مساله اصلی‌اش با توجه به هنجارشکنی در فضای خانواده و طرح مساله ارتباطات دختر و پسر چه بود؟ گفت: «فیلم به فضای ذهنی چند دوست و به‌طور مشخص به یک رابطه رفیقانه از دو آدم در شرایط اجتماعی و مالی متفاوت می‌پردازد ولی اینها به یک رفاقت، همدلی و صمیمیت می‌رسند. خانواده‌ها در فیلم در حاشیه هستند.»

سوال بعدی نشست خبری از نیلوفر خوش‌خلق بود درباره قبول کردن نقشی که در این فیلم بازی کرده است بود و او در پاسخ گفت: «خیلی برایم جذاب بود که کنار آقای صدرعاملی کاری را تجربه کنم. هرچند برایم سخت بود چون در این نقش‌ها سخت‌تر است که آدم خودش را بسپارد و بداند چه چیزی را می‌خواهد تجربه کند و کنار بازیگران و عوامل دیگر دوست داشتم تجربه کنم.»

معرفی ترانه علیدوستی جدید به سینما یا خیر؟

صدرعاملی در پاسخ به سوالی دیگر مبنی براینکه با معرفی دو بازیگر جدید آیا به دنبال این است که یک ترانه علیدوستی جدید به سینمای ایران اضافه کند، گفت: «ترانه علیدوستی که داریم. سینمای ایران به بازیگرهای جدید و نو و مسئولیت پذیر، اخلاق مدار و خوب نیاز دارد. همه تلاش من این است که به این سرمایه افزوده شود. کار سختی نبود از همین چهره‌هایی که هستند استفاده کنیم ولی این زحمت زیاد و رنج مضاعف را به همه گروه دادم اول برای اینکه بازیگران روی پرده برای تماشاگر جذاب باشد و دوم اینکه به گنجینه و مجموعه بازیگران خوبمان اضافه شود.»

این کارگردان درباره پاسخ به این سوال که چرا شما که دغدغه سینمای اجتماعی دارید، نگاه اجتماعی را به نگاه اخلاقی تلفیق کرده‌اید و محافظه کارانه فیلم ساخته‌اید، گفت: «سینمای اجتماعی مدعیان زیادی دارد که خوب در همه زمینه ها کار می کنند. ولی من این واحد را ۲۵ سال پیش پاس کردم و سینمای اجتماعی را تجربه کردم. عرض من در این فیلم این بوده که چگونه می شود از این سینمای اجتماعی به سینمای انسانی رسید. اینکه تاکید به اخلاق می کنید شاید اگر یک بار دیگر فیلم دیده شود این مسائل بهتر درک شود.»