خاطره یامین پور از روز ازدواجش

" به مناسبت بازگشت #آزادگان به میهن... شما که می دونید من سالی یکبار اینروزها این خاطره رو منتشر می کنم. الان وقتشه: سال ۶۹ یک همکلاسی داشتم که دو تا از عموهایش شهید شده بودند و پدرش از عملیات کربلای ۴ مفقودالاثر شده بود و من به این فکر می کردم که فرزند شهید بودن سخت تر است یا اینکه کاملا از سرنوشت پدر بی خبر باشی... یک روز هم چند دختربچه از دبستان شاهد آمدند و برای پدران شهیدشان شعر و دکلمه خواندند. بین آنها خواهر این همکلاسی ما هم برای پدرش چیزی خواند.

روزهای آزادی اسرا تمام شهر در تحیّر و هیجان بود. هر روز صبح با مادرم می نشستیم و اسامی اعلام شده را با دقت از رادیو می شنیدیم... مادرم منتظر اعلام اسم برادرش بود که از سال ۶۱ اسیر شده بود. لابلای اسامی ناگهان اسم پدر مفقودالاثر همکلاسی ام را شنیدم. پدرش را با تنی نحیف آوردند بعد از چند سال بی خبری...

حتماً آن دختربچه هم خیلی بهم ریخته بود. او هنگام اسارت پدرش دو سال زیادتر نداشت... ۱۲ سال بعد، آن دختر بچه را در دانشکده ی حقوق دانشگاه شهید بهشتی پیدا کردم... الان ۱۶ سال از ازدواج مان می گذرد.

پ ن: عکس آرشیوی است.

پ ن ۲: دایی هم مدتی بعد، پس از ۸ سال اسارت آزاد شدند. چه روزهای عجیبی بود... "