دردسر‌های زندگی در آپارتمان‌های ۵۰ متری

به گزارش پارس به نقل از فارس از سنندج، سال ها از زمان آپارتمان نشینی می گذرد اما مشکلات زندگی در این قبیل مکان ها همچنان پابرجاست. این مشکلات به دلیل آن است که خانواده ها همچنان پیرو زندگی سنتی خود در خانه های بزرگ و قدیمی هستند به گونه ای که رفت و آمد و صحبت کردن با صدای بلند در هر زمان از شبانه روز را حق خود می دانند چون معتقدند" چهاردیواری اختیاری است" .

شروع ساخت و ساز مجتمع های آپارتمانی از دهه ۴۰ شمسی در ایران آغاز شد. قانون تملک آپارتمان ها در سال ۱۳۴۳ در حالی که تعداد آپارتمان ها از تعداد انگشتان دست فراتر نمی رفت، به تصویب رسید.

آئین نامه اجرایی آن نیز چهار سال بعد یعنی درسال ۴۷ تدوین شد اما به دلیل نقصان در برخی مفاد آن، آئین نامه مذکور در دهه ۶۰ شمسی در حالی مورد بازبینی مجدد قرار گرفت که مردم در این دهه به زندگی در آپارتمان روی آورده و در کشاکش زندگی در این مجتمع ها با مشکلات مختلفی روبه رو شده بودند.

اما بسیاری از کسانی که به دلایل مختلف به ویژه قیمت پائین خانه های آپارتمانی زندگی در این چهاردیواری ها را بر خانه های قدیمی ترجیح می دهند نتوانستند خود را با فرهنگ جدید زندگی در آن تطبیق دهند.

در حالی که هنوز در بحث فرهنگ سازی زندگی آپارتمان نشینی کار چندانی صورت نگرفته بود شاهد روند رو به رشد این سبک از ساختمان سازی در مناطق مختلف کشور بودیم که این مساله در سال های اخیر و با پروژه های انبوه سازی مسکن مهر تشدید شده است.

فازهای اجرای مسکن مهر از سال ۸۶ یکی پس از دیگر کلید می خورد و ساختمان ها در درون و اطراف شهرها قد علم می کند…

اما سوال اینجاست که آیا در بحث فرهنگ سازی زندگی آپارتمان نشینی کاری انجام شده است یا نه؟

علی رضایی که ساکن یک آپارتمان ۵۰ متری در شهر سنندج است درباره آپارتمان نشینی و مشکلات آن چنین می گوید؛ متاسفانه با وجود گسترش آپارتمان نشینی اما فرهنگ این نوع زندگی نهادینه نشده و مردم هنوز حق و حقوق همسایه ها را در این مجتمع های مسکونی به درستی ادا نمی کنند.

به گفته وی، عدم سنخیت فرهنگ کسانی که در این آپارتمان ها ساکن می شوند از مهم ترین دلایل بروز مشکلات است.

به اعتقاد این شهروند سنندجی، در صورتی که فرهنگ خانواده هایی که در آپارتمان ها با هم زندگی می کنند به هم نزدیک باشد درک متقابل آنها از یکدیگر و جلوگیری از ایجاد تنش و ناراحتی ها بیشتر می شود و مسائل و مشکلات کم رنگ خواهد شد.

سحر محمدی ۲۲ ساله نیز از ساکنان یکی از واحدهای مجتمع آپارتمانی در بهاران شهر سنندج است که زندگی در این مکان را تابع برخورداری از یک شرایط خاص می داند که به نوعی با زندگی قدیمی در سراهای بزرگ و مستقل ۱۸۰ درجه تفاوت دارد.

وی با بیان اینکه صمیمیتی که در بین همسایه ها در خانه های قدیمی وجود دارد در زندگی آپارتمان نشینی کم تر دیده می شود، گفت: عدم پرداخت به موقع پول شارژ و آب و برق از برخی از واحدها ضمن ایجاد مشکل برای دیگر ساکنان حتی گاهی موجب دعوا و دلگیری می شود.

سامان رحیمی نیز داشتن تعامل بین ساکنان واحدهای آپارتمانی را بسیار ضروری دانست و می گوید: نبود تعامل در بین افراد گاهی زندگی را برای دیگر ساکنان مجتمع های مسکونی تلخ می کند.

به گفته وی، برخی از ساکنان واحدهای آپارتمانی به صرف اینکه صاحبخانه هستند انجام هر کاری حتی به ضرر دیگران را حق خود می داند.

به گفته وی، هم تراز و هم فرهنگ نبودن خانواده ها در واحدهای آپارتمانی بر رفتار کودکان نیز تاثیر زیادی می گذارد.

سارا حمیدی هم خانه های آپارتمانی را قوطی کبریت می خواند و می گوید: گاهی اوقات زندگی در آپارتمان قابل تحمل نیست و کاروانسراهایی هستند که تنها در زمان خواب می توان از آنها استفاده کرد.

وی افزود: خانه ها حتی اگر متراژ کمی داشته باشند اما با داشتن حیاط و باغچه ای هر چند کوچک تاثیر بسزایی در روحیه انسان باقی می گذارند در حالی که در خانه های آپارتمانی در بسیاری از مواقع حیاط ها ماکتی بیش نبوده و ساکنین به خاطر دیگر همسایه ها حق استفاده از آن را ندارد.

کریم جولایی ۴۰ ساله نیز می گوید؛ زندگی در آپارتمان در صورتی که فرهنگ این نوع زندگی نهادینه شده باشد راحت است.

یک کارشناس علوم اجتماعی با وجود اینکه حقوق عمومی و احترام به حق همسایه یکی از الزامات آپارتمان نشینی است افزود: متاسفانه فرهنگ احترام به همسایگان در زندگی آپارتمان نشینی کاملا نهادینه نشده و همین امر موجب بروز مشکلات زیادی در حوزه زندگی افراد می شود.

همایون قسمتی افزود: منازل آپارتمانی به دلیل ارتباط نزدیکی که خانه ها با یکدیگر دارند مراعات حال همسایگان حتی اگر از فامیل های نزدیک فرد باشد حالت ظریف تری به خود می گیرد که باید مورد توجه قرار گیرد.

وی خاطرنشان کرد: از آنجا که هر خانواده حق دارد رفت و آمدهایی با بستگان و اطرافیان خود داشته باشد در این رفت و آمدها و مهمانی های گاه و بیگاه نباید موجبات اذیت همسایگان را فراهم کرد.

به گفته این مشاور اجتماعی، احترام به زند گی خصوصی د یگر ساکنان آپارتمان همواره باید مورد توجه قرار بگیرد.

وی در پایان بر توجه به نوع پوشش در بخش های مشترک ساختمان تاکید کرد و گفت: همسایگان در یک مجموعه مسکونی باید رفتاری محترمانه د اشته باشند و از ظاهر شد ن با پوشش نامناسب د ر راه پله ها و مکان های عمومی ساختمان پرهیز کنند.

با این اوصاف و تعابیر درمی یابیم که زندگی در مجتمع های مسکونی با رعایت الزامات آن آسان است ولی هر چند با زندگی در خانه های مستقل و بزرگ تفاوت زیادی دارد. در این میان به نظر می رسد که مسئولین نیز باید دقت نظری بیشتری بر ساخت و ساز های کلان علی الخصوص در حوزه مسکن مهر داشته باشند تا هویت زنگی اسلامی ایرانی در متراژ های کوچک آپارتمان ها که نمادی از سبک زندگی غربی است گم نشود.