بفرمایید مرغ با طعم سرب،جیوه و آرسنیک

به گزارش پارس،این گزارش که در شماره روز شنبه نهم خرداد 1394 هجری خورشیدی انتشار یافت، می افزاید: چندی پیش، رئیس سازمان دامپزشکی از وجود فلزات سنگین حد مجاز در گوشت برخی از مرغ هایی که در برنامه پایش محصولات خام دامی آزمایش شده بودند، خبر داد. این صحبت ها در شرایطی است که به عقیده کارشناسان، فلزات سنگین به اندازه مجاز می تواند در همه مواد غذایی وجود داشته باشد و در مواقعی که وجود این مواد در میزان مجاز باشد، اصولا نیازی به گفتن و هشداردادن نیست. مرغ داران معتقدند: وجود فلزات سنگین در گوشت مرغ به دلیل خوراک غیراستانداردی است که برخی کارخانه های تولید خوراک مرغ به مرغ داران فروختند و البته در سال جاری تعطیل شدند. یوسفی، رئیس انجمن صنفی پرورش دهندگان مرغ گوشتی، نیز اظهار کرد: مرغ دارانی که در واحد های پرورشی خوراک مورد نیاز خود را تولید می کنند، هیچ مشکلی از این نظر ندارند و ردپای فلزات سنگین در نمونه گیری هایی پیدا شده است که مرغ داران خوراک مورد نیاز گله های مولدشان را از کارخانه های دیگری تأمین می کردند. این مسئله در حالی مطرح می شود که پیش ازاین استفاده نکردن از گوشت قرمز و استفاده کردن از گوشت سفید، مانند مرغ و ماهی توصیه می شد. در کنار بحث هایی چون وجود فلزات سنگین و آنتی بیوتیک در گوشت مرغ، این سؤال مطرح می شود که آیا استفاده از گوشت مرغ می تواند مضر باشد.
 
١٢ درصد مرغ ها آلوده به آنتی بیوتیک
 
آراسب دباغ مقدم/ متخصص بهداشت مواد غذایی
 
درباره فلزات سنگین در گوشت مرغ، باید گفت فلزاتی مانند سرب، کادمیوم، جیوه و آرسنیک، که جزء شبه فلزات اند، از دو روش می توانند به گوشت دام و طیور راه پیدا کنند؛ یکی در اثر فعالیت های طبیعی مانند آتشفشان و موارد مشابه که باعث می شوند این مواد به چرخه غذایی راه یابد و دیگری در اثر فعالیت های انسانی، که ممکن است، سبب شوند این موارد در خوراک طیور وارد و در ادامه باعث آلودگی گوشت شود. درصورتی که میزان مصرف مرغ در خانوار بیشتر شود، میزان فلزاتی که با خوردن مرغ به بدن افراد وارد می شود، بیش از حد مجاز می شود. مسئله دیگری که درباره گوشت مرغ عنوان می شود، وجود آنتی بیوتیک در آن است. در مطالعات اخیر انجام شده، گوشت ١٠ تا ١٢ درصدِ مرغ ها بیش ازحد مجاز آنتی بیوتیک داشته اند. این مسئله به دو دلیل بروز می کند؛ یکی اینکه، برخی مرغ داران مدت زمان منع مصرف دارو تا کشتار را رعایت نمی کنند و درحالی که روی دارو مدت منع مصرف قید شده، ممکن است، گاه تا روز قبل از کشتار مرغ این مواد را مصرف کند. مسئله دیگر استفاده برخی مرغ داران از آنتی بیوتیک های غیرمجاز است که متأسفانه به دلیل ورود افراد بدون صلاحیت به حوزه تجویز دارو، این اتفاق بیشتر رخ می دهد. دارو باید توسط دامپزشک تجویز شود، اما افراد دیگری نیز در این حوزه وارد شده اند و دام دار با تهیه این موارد از بازار آزاد باعث می شود، مواد غیرمجازی به چرخه تولید فرآورده دامی وارد شوند. این ذهنیت منفی که در جامعه به وجود آمده است و فکر می کنند از هورمون برای پرورش مرغ استفاده می شود، ناشی از همین مسائل است. در حقیقت استفاده از هورمون در پرورش مرغ توجیه علمی و صرفه اقتصادی ندارد و مسئله همان وجود آنتی بیوتیک است.
 
٨٠ درصد غذای مرغ خارجی است
 
سعید اصغری فرد/ دبیر انجمن ملی طیور ایران
 
آنچه توسط سازمان دامپزشکی در زمینه وجود فلزات سنگین در گوشت مرغ مطرح شده است به گونه ای اغراق آمیز در رسانه ها انعکاس یافته است، درحالی که وجود این مواد به اندازه مجاز و پایین تر از حداکثر مجاز است. فلزات سنگین اغلب از طریق دان مصرفی مرغ وارد گوشت می شود و بیشتر مربوط به دان مرغی های تولیدی در کارخانه های غیربرند است. این مواد در اندازه های مجاز در سایر مواد غذایی و حتی هوا هم وجود دارد و صرفا وجودداشتن این مواد به معنای خطرناک بودن آنها نیست. حدود ٨٠ درصد ذرت و سویای موردنیاز برای فراوری و تهیه دان مرغ، از کشورهایی مانند اوکراین، برزیل، آرژانتین، هند و گاه قزاقستان وارد می شود و بعد از قرنطینه در بندرگاه، توسط کارشناسان دامپزشکی و جهادکشاورزی بررسی و آزمایش و یک بار هم در فرایند خریدوفروش در مبدأ و مقصد چک می شوند و به چرخه غذایی طیور راه پیدا می کنند. برای فراوری، برخی از موارد معدنی نیز وارد چرخه می شوند و بسته به خلوص، می توانند مقداری از فلزات سنگین را به خوراک اضافه کنند. درمورد وجود آنتی بیوتیک در گوشت مرغ، یک ذهنیت منفی در کشور به وجود آمده است؛ در سال ٧٧ به دلیل شیوع بیماری های تنفسی در واحدهای مرغداری، استفاده از آنتی بیوتیک ها شدت گرفت و به دلیل عدم رعایت دوره منع مصرف، باعث شد گوشت آلوده به این موارد وارد بازار شود، اما با برطرف شدن زمینه های عوامل منجر به استفاده از آنتی بیوتیک، این مواد در گوشت مرغ به میزان مجاز رسید تاجایی که در بسیاری از مناطق خوش آب وهوای کشور، تولید مرغ سبز مورد توجه قرار گرفت؛ مرغ سبز با مدیریت درست و کنترل کننده، بدون آنتی بیوتیک پرورش می یابد و البته به خاطر همین، مقداری گران تر است. مسئله ای که باید مورد توجه قرار گیرد و قطعا از مسئله وجود فلزات سنگین در گوشت مرغ یا وجود آنتی بیوتیک مهم تر است، پرهیز از استفاده پوست، چربی و کبد مرغ است. هرچه مرغ سن کمتر و لاشه کوچک تری داشته باشد، برای مصرف مناسب تر است چراکه با افزایش سن، مرغ دیگر افزایش گوشت ندارد و فقط چربی ذخیره می کند. مقداری از داروهایی که توسط مرغ مصرف می شود، حتی با رعایت دوره منع مصرف، در چربی های زیر پوستی و کبد ذخیره می شود، به همین دلیل توصیه می شود از مصرف کردن این قسمت ها خودداری شود.