پول‌هایی از جنس امنیت

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، نقل و انتقال اطلاعات از ابتدا تاکنون دستخوش تغیرات بسیاری شده است که در این بین کارت های هوشمند در اولویت هستند.

کارت های مغناطیسی

کارت های مغناطیسی یا Magnetic Stripe Cards یکی از قدیمی ترین ابزارهای پرداخت الکترونیکی در دنیا به حساب می آیند و پیشینه آن ها در زمانی بسیار دور در استفاده از نوارهای فلزی برای ضبط صدا باز ریشه دارد.

اندکی پس از آن، ضبط مغناطیسی داده های دیجیتالی کامپیوتر روی نوار پلاستیکی حاوی اکسید آهن در سال ۱۹۵۰ ابداع شد و کارت های مغناطیسی به شکل امروزی در ۱۹۶۰ توسط IBM ساخته شدند. در بخش پشتی یک کارت مغناطیسی نوار تیره ای حاوی ذرات فلزی وجود دارد که با تغییر خاصیت مغناطیسی اطلاعات درون خود را دستخوش تغییر می کند.

عرض این نوار تیره ۵.۹ میلیمتر است و نزدیک به ۶.۵ میلیمتر از لبه پایینی کارت فاصله دارد. در این نوار تیره سه مسیر (track) وجود داشته که هرکدام نزدیک به ۸.۲میلیمتر قطر دارند.

ضبط اطلاعات در ترک اول و سوم با سرعتی ۳ برابر ترک اول انجام می شود. از انواع مختلف کارت های مغناطیسی باید به کارت های بانکی معمول، کارت های هدیه، کارت های شناسایی مختلف و کلیدهای الکترونیکی هتل ها اشاره کرد.

اما در کل کارت های مغناطیسی در مواردی که اطلاعات مهم را در خود ذخیره نمی کنند. بزرگ ترین عامل منفی در رابطه با این دسته از کارت ها، حساسیت آن ها به میدان های مغناطیسی همچون امواج تلفن همراه است.

کارت های هوشمند

نسل بعدی کارت های پرداخت الکترونیکی به طور کلی کارت های هوشمند یا Smart Cards نامیده شده و نشان آن ها را در کارت های کلاسیک تلفن، کارت های سوخت و گواهینامه های رانندگی جدید می توان یافت. این نوع از کارت ها برخلاف کارت های مغناطیسی دارای چیپ ست الکترونیکی بوده و به سه دسته تماسی (Contact) ، بدون تماس (Contactless) و ترکیبی (Hybrid) تقسیم بندی می شوند.

کارت های هوشمند تماسی

این نوع از کارت ها که به نوعی پراستفاده ترین انواع کارت هوشمند به شمار می روند، دارای یک چیپ ست طلایی مشابه سیم کارت های تلفن همراه در گوشه کارت هستند که به رغم طراحی نسبتا متفاوت در کارت های مختلف عموما به چهار بخش مجزا در هر سمت و هشت مدار الکترونیکی در هر دو طرف تقسیم می شوند.

غالبا از شش بخش آن استفاده شده و دو کنتاکت پایین در هر دو سمت به عنوان کنتاکت های کمکی و در کاربری های خاص مورد استفاده قرار می گیرند. اصطلاح تماسی در این فرم از کارت ها به نیاز آن ها برای قرارگیری کامل در دستگاه کارتخوان برای خوانده شدن اطلاعات اشاره دارد. به بیان دیگر، این فرم از کارت ها فاقد باتری و انرژی داخلی بوده و به منبعی خارجی برای دسترسی به اطلاعات آن ها نیاز است.

بزرگ ترین مشکل کارت های هوشمند تماسی به جنس پلاستیکی آن ها وابسته است جایی که در بسیار از موارد احتمال شکستن کارت به راحتی وجود دارد؛ در سوی دیگر امنیت نسبتا بالای اطلاعات حاضر در این نوع از کارت ها از نکات مثبت این دسته به شمار می رود.

کارت های هوشمند بدون تماس

دسته دوم کارت های هوشمند برخلاف گروه اول نیازی به برقراری تماس با پایانه های POS یا ATM نداشته و تنها نزدیکی آن ها به ترمینال کارتخوان به برقراری ارتباط و تبادل داده منجر خواهند شد. از جمله نمونه های قابل اشاره در این زمینه باید به چیپ ست های برخی از انواع گذرنامه ها و کارت بلیت های اتوبوس و مترو اشاره کرد که چند سالی است در بعضی از شهرهای ایران نیز مورد استفاده قرار می گیرد.

این دسته از کارت ها از چیپ ست بسیار کوچک تری در مقایسه با کارت های تماسی برخوردار بوده و با این که در آن ها برای خواندن اطلاعات نیاز به انرژی یک منبع خارجی است اما برخلاف دسته اول انرژی این کارت ها به طریق کاملا متفاوتی از قرارگیری در دستگاه در کارتخوان تامین می شود.

فاصله مورد نیاز برای تبادل اطلاعات در این دسته از کارت ها حداکثر چهار سانتیمتر است. این نوع از کارت ها برخلاف دو دسته قبلی غالبا در استفاده هایی با ارزش مالی کمتر و بدون نیاز به وارد کردن Pin Code به کار گرفته شده و با این که امکان تنظیم رمز روی این کارت ها نیز وجود دارد.

معمولا از این کارت ها برای موارد ساده تری همچون پرداخت بلیت اتوبوس یا عوارض بزرگراه استفاده شده و همین موضوع امکان دزدیده شدن و سوء استفاده از این کارت ها را افزایش می دهد.

دومین مشکل این نوع از کارت ها همچون نمونه های پیشین یک طرفه بودن انتقال اطلاعات در آن هاست به بیان دیگر سازوکاری برای تبادل دو طرفه داده ها بین کارت و ترمینال وجود ندارد.

کارت های ترکیبی (hybrid)

کارت های ترکیبی نوع پیشرفته ای از کارت های هوشمند هستند که هر دو فناوری تماسی و بدون تماس روی یک کارت در آن ها استفاده شده است، این نوع از کارت ها از کاربرد بسیار محدودی نسبت به دو دسته قبلی برخوردار بوده و در مواردی که یکی از دو فناوری فوق در دسترس نباشند به کار گرفته می شوند.

نوع دیگری از کارت های هیبریدی از ترکیب دو فناوری کارت مغناطیسی و هوشمند تماسی شکل می گیرد که این نوع، کاربرد بیشتری نسبت به هیبریدی های دسته اول دارد.

فناوری NFC

NFC یا ارتباطات فاصله نزدیک (Near field communication) یک پروتکل ارتباطی با انرژی اندک بین دو دستگاه است که طی آن آغازگر ارتباط یا Initiator با استفاده از پدیده القای مغناطیسی اقدام به تولید یک میدان موج رادیویی می کند که توسط دستگاه هدف مورد شناسایی و دسترسی قرار می گیرد.

این فناوری در دو فرم اکتیو و پسیو قابل اجراست که دستگاه های اکتیو با منبع انرژی داخلی امکان دریافت و ارسال اطلاعات را دارد اما دستگاه های پسیو به انرژی دستگاه های اکتیو در انتقال فایل وابسته هستند و طبیعتا تنها امکان ارسال اطلاعات از طریق آن ها وجود دارد.

این فناوری با جای گذاری در تلفن ها هوشمند به جز مساله کیف پول الکترونیکی، برای نقل و انتقال فایل در فواصل بسیار نزدیک نیز مورد استفاده قرار گرفته و به عنوان جای گزینی برای بلوتوث با سرعت کمتر و با فاصله بسیار نزدیک مطرح شده است.