آقای رئیس‌جمهور نهم؛ سلام

الآن که این خطوط را می‌نویسم هنوز معلوم نیست مستأجر بعدی پاستور آقای جلیلی است یا آقای پزشکیان. اما معلوم است که منتخب ملت روزهای سختی در پیش رو دارد. 
آقای رئیس‌جمهور نهم! دعواها تمام‌ شد. تبلیغات تمام شد. رأی‌جمع‌کردن تمام شد. انتخابات تمام شد. حالا فصل کار است. حالا دیگر زبان سخن تو با مردم، چندان زبان گفتار نیست بلکه تشنه آنیم که با زبان کار و کردار با ما حرف بزنی. زبان کار و نتیجه، از هر زبانی قدرتمندتر است. بعضی از رئیس‌جمهورهای پیشین، کاندیداتوری خود را در تمام طول چهار سال خدمتشان حفظ می‌کردند و نگاهشان به منتقدانشان نگاهی جناحی بود. کاندیداتوری با خدمتگزاری جمع نمی‌شود.
آقای رئیس‌جمهور نهم! ایران امروز، یک ایران عادی نیست. کشور از بعضی جهات، کاملا شایسته صفت بحرانی است. تو نیز یک‌ رئیس‌جمهور عادی نیستی. آرام و قرار داشتن برای تو حرام است؛ مدیریت شیک را کنار بگذار و خواب و خوراک را بر خود ناروا بشمار. سبک مدیریت تو باید جهادی باشد، چون حال ایران خوب نیست. مانند برخی پیشینیان، دولتی نباش که مصداق بی‌دولتی است. مدیریت پشت میز، باشد برای ایرانی آبادتر و آرام‌تر و جهانی کم‌التهاب‌تر. مدیریت اتوکشیده، شاید زمانی دیگر.
آقای رئیس‌جمهور نهم! تو چه در زمان انتخابات، کوهی از وعده‌ها را آورده باشی و چه هیچ وعده‌ای نداده باشی، با اعلام کاندیداتوری تمام مسئولیت‌ها و وعده‌های یک‌ حکمران را برعهده‌گرفته‌ای. از مردم طلبکار نباش و خودت را هم بی‌تقصیر ندان. اگر به میدان آمده‌ای، یعنی با علم به تمام موانع و دشواری‌ها و گره‌ها، معتقد بوده‌ای می‌توان وضعیت را بهتر کرد. فردا نمی‌شود و نمی‌گذارند، نداریم. اگر نمی‌شود و نمی‌گذارند، اصلا چرا پا به میدان گذاشتی؟ طلبکاری و پرسشگری و بهانه‌ آوردن تا قبل از روز انتخابات کارکرد دارد، از امروز دوره پاسخگویی تو آغاز شد. طلبکاری ممنوع.
آقای رئیس‌جمهور نهم! زور خدا به زور همه می‌چربد. تنها با خدا ببند و تنها به خدا امید داشته باش.
ببین دریای متلاطم جهان را! ببین زمین پرگسل و پر از زلزله میهن را! جز خدا چه کسی می‌تواند به دادت برسد؟ از کدخداها ناامید باش و به خدا امیدوار. از کارشناس‌ها ناامید باش و به کارساز امیدوار. از برنامه‌ها ناامید باش و به‌ صاحب لوح و قلم امیدوار. 
آقای رئیس‌جمهور نهم! شب اول محرم است. دولت تو روزی تمام می‌شود، چنانکه همه دولت‌های پیشین. اما آنکه دولتش پابرجاست، شهید کربلاست. از جلسات هیئت دولت تو چیزی نمی‌ماند اما تقدیرات شیعیان در هیئات اباعبدالله الحسین علیه السلام رقم می‌خورد. نیت کن مسئولیتت خادمی به درگاه خون خدا باشد و بدان کوتاهی‌ات در این مسئولیت، خیانت به آن مولا است. دوران ما دوران سیدالشهدا است و تو با این علم طرفی. پرچمت بالاست اگر کوچک این علم باشی و دولتت مستعجل است، اگر حسینی نباشد.