مسعود پیرهادی
ما اهل کجاییم که قرآن تنهاست؟
۱. اسم کوفه بد دررفته است؛ تاحدی‌که ادعا می‌کنیم «ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند»؛ بالاخره نه خطبه‌های امیرالمؤمنین علیه‌السلام فراموش می‌شود نه کوچه‌های غریب‌نوازش با سفیر اباعبدالله از یادمان می‌رود؛ اما تعارف را کنار بگذاریم؛ ما اهل کجاییم؟ ما وقتی معاذالله به معصوم جسارت می‌شود چه می‌کنیم؟ ما هنگامی‌که به قرآن که عِدل اهل‌بیت علیهم‌السلام است توهین می‌شود چه واکنشی نشان می‌دهیم؟
۲. وَ قالَ الرَّسولُ یا رَبِّ إِنَّ قَومِی اتَّخَذوا هٰذَا القُرآنَ مَهجورًا
و پیامبر عرضه داشت: پروردگارا! قوم من قرآن را رها کردند.
این گلایه بابت وانهادن، دوری و متروک ساختن قرآن، یک بُعد ندارد.
دشمنان خدا و اولیاء شیطان، آرایش جنگی گرفته‌اند و دشمنی می‌کنند. موضع آنها هم تهاجمی است؛ اما ما کماکان به بیانیه و تجمعات اعتراضی محدود، بسنده می‌کنیم. تعصب و غیرت ما نسبت به کلام خدا نشانه‌ای از محبت ما به صاحب کلام و عدم مهجوریت آن است و چنانچه ما نسبت به دین خود و کتاب آسمانی‌مان روی‌گردان شویم و بی‌تفاوتی پیشه کنیم، بازنده ماییم وگرنه گَردی به ردای کبریایی باری‌تعالی نمی‌نشیند. چرا ما می‌بازیم؟ چون خدا در همین قرآن به مؤمنان انذار داده: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنوا مَن یَرتَدَّ مِنکُم عَن دینِهِ فَسَوفَ یَأتِی الله بِقَومٍ یُحِبُّهُم وَیُحِبّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى المُؤمِنینَ أَعِزَّةٍ عَلَى الکافِرینَ یُجاهِدونَ فی سَبیلِ الله وَلا یَخافونَ لَومَةَ لائِمٍ ذٰلِکَ فَضلُ الله یُؤتیهِ مَن یَشاءُ وَالله واسِعٌ عَلیمٌ»
ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هرکس از شما، از آیین خود بازگردد، (به خدا زیانی نمی‌رساند)؛ خداوند جمعیّتی را می‌آورد که آنها را دوست دارد و آنان (نیز) او را دوست دارند، در برابر مؤمنان متواضع، و در برابر کافران سرسخت و نیرومندند؛ آنها در راه خدا جهاد می‌کنند، و از سرزنش هیچ ملامتگری هراسی ندارند. این، فضل خداست که به هر کس بخواهد (و شایسته ببیند) می‌دهد؛ و (فضل) خدا وسیع، و خداوند داناست.
کار خدا معطل امثال ما نمی‌ماند. فقط ما توفیق و فوز عظیم بندگی و ایمان را از دست می‌دهیم و بعد از ما گروهی که حقیقتا خدا را دوست دارند، می‌آیند و نشان می‌دهند که با کافران حربی چگونه باید برخورد کرد.
۳. قرآن، یکی از مهم‌ترین محورهای وحدت امت اسلامی است؛ وقتی ما حول کتاب آسمانی قریب به دو میلیارد نفر نتوانیم وحدت منجر به فعل و ترک فعل داشته باشیم، کارکرد این سازمان‌ها و اتحادیه‌ها و جمعیت‌هایی که پسوند اسلامی در آخر عنوانشان دارند، چیست؟
دستگاه دیپلماسی و هر مجموعه‌ای که مأموریت جهانی دارد این روزها نباید شب و روز داشته باشد تا این فاجعه بزرگ توهین به قرآن را تبدیل به یک درس عبرت برای دشمنان اسلام و مسلمین کند. هر چه ما بیشتر در مسیر دفاع از قرآن گام برداریم، هم به تکلیف الهی خود عمل کرده‌ایم و هم تخریب‌هایی که نسبت به تشیع می‌شود را خنثی می‌کنیم.اگر ما پرچم‌دار دفاع از قرآن باشیم، تهمت‌های دیگران در قبال شیعه، پیرامون دوری از قرآن، رنگ می‌بازد. ما باید جماعتی باشیم که مشمول گلایه رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نباشیم؛ زندگی ما باید وقف و دائرمدار اسم‌ورسم قرآن، ظاهر و باطن قرآن، متن و تفسیر قرآن و ثقل اصغر و اکبر باشد.
۴. اقدام بجای برخی هیئات، شاعران و مداحان اهل‌بیت عصمت و طهارت در تکریم و ترویج بیشتر قرآن در مجالس محرم، ماه حسین علیه‌السلام را به ماه قرآن تبدیل کرد و این امر، بی‌شک آثار و برکات بزرگی به‌همراه خواهد داشت.
اشتباهات و تأخیرهایی که در زمینه اجرای حکم سلمان رشدی مرتد واقع شد نباید تکرار شود و به‌واقع باید آرایش جنگی مقابل دشمنان خدا بگیریم و از موضع انفعال خارج شویم تا مشمول مغفرت و رحمت پروردگار منان باشیم.
ارسال نظر