به گزارش پارس به نقل از ایسنا، این آب زیرزمینی دارای شوری بالایی بوده و در بیش از هزار متری خلیج Chesapeake واقع شده است.

محققان مدعی اند این انبوه در واقع، بقایای دریای آتلانتیک شمالی در اوایل عصر کرتاسه است و احتمالا ۱۰۰ تا ۱۴۵ میلیون سال قدمت دارد.

شوری این آب دو برابر شوری آب دریاهای امروزی است، که این امر بخشی به دلیل تاثیر یک دنباله دار یا شهاب سنگ عظیم است که حدود ۳۵ میلیون سال پیش خلیج را به وجود آورد.

به گفته وارد سانفورد، محقق سازمان زمین شناسی آمریکا و رهبر ارشد این مطالعه، شواهد پیشین از دما و سطح شوری اقیانوس های این ناحیه ژئولوژیکی به طور غیرمستقیم و از انواع متعدد شواهد موجود در هسته های بستر عمیق اقیانوسی تخمین زده می شد.

وی در این باره می گوید: اما مطالعه ما آب شور باستانی را شناسایی می کند که در بستر ژئولوژیک خود مانده و ما را قادر ساخته تخمین مستقیمی از قدمت و شوری آن ارائه دهیم.

خلیج مزبور که بزرگ ترین دهانه برخوردی در ایالات متحده به شمار می آید، یکی از معدود دهانه های برخوردی اقیانوسی است که تاکنون در سراسر جهان مستند شده است.

حدود ۳۵ میلیون سال پیش، یک صخره عظیم یا توده ای از یخ که در خلال فضا حرکت می کرد، روزنه ای با عرض ۵۶ مایل را در بستر عمیق اقیانوس و در نزدیکی آنچه امروزه خلیج Chesapeake نامیده می شود، ایجاد کرد.

نیروی این برخورد مقادیر بزرگی از پسماند را به درون جو گسیل داشت و سونامی های عظیمی را خلق کرد که احتمالا تا کوه های Blue Ridge واقع در ۱۱۰ مایلی این رویداد بسط یافتند.

جرالد بالز یکی از دانشمندان سازمان زمین شناسی آمریکا نیز اظهار داشت: ما از مشاهدات قبلی می دانستیم که آب زیرزمینی عمیق در معدود ناحیه های واقع در دشت ساحلی آتلانتیک و در اطراف این خلیج وجود دارند که دارای شوری بالاتری نسبت به آب دریا هستند.

وی در ادامه افزود: این مطالعه درک ما را از بافت ژئولوژیک این ناحیه و هیدرولوژی آن ارتقا داده است.

جزئیات این دستاورد علمی در مجله نیچر منتشر شد.