حامد بهداد را چه کسی به سینما آورد؟

به گزارش پارس ، حامد بهداد می گوید: « رامبد (جوان) از اول خلاق بوده است. عامیانه بخواهم بگویم این است که رامبد گوشت شیرین است و خلاقیتش فقط به بازیگری و کارگردانی برنمی گردد. او حقیقتا زندگی کردن را بلد است. او بلد است همراه باشد و همکاری کند. من الان خیلی چیزها از او یاد گرفته ام. واقعا رامبد به من یاد داد که در یک فضای حرفه ای با همکارانم چطور رفتار کنم، چطور برخورد کردن، چطور صدایشان زدن و چطور از یک راه درست و سالم دیگران را به خدمت گرفتن را از او یاد گرفتم.

دوستی من و رامبد از آنجا شروع شد که من در آن ایام در شرکت تبلیغاتی رامبد به نام « زیتون» کار می کردم و کمک دستیارش شدم. رامبد من را به خانه اش می برد، خانه ای که او در کنار پدر و مادرش زندگی می کرد. عکس من روی آینه اتاق رامبد بود و حتی آنجا جایی برای خوابیدن داشتم، غذا برای خوردن داشتم چون من آن زمان دانشجو بودم و رامبد در حق من برادری کرد.

او مرا به سینما آورد و دست مرا گرفت. به رامبد نقشی در فیلم « آخر بازی» همایون اسعدیان پیشنهاد شده بود. او من را به جای خودش معرفی کرد. فیلمی که من به خاطرش کاندیدای دریافت سیمرغ بازیگری شدم. او مرا وارد سینما کرد یعنی دست مرا گرفت و گفت خانم ها و آقایان اینک حامد بهداد. همایون اسعدیان می گفت: « مفتخرم که حامد بهداد را ما به سینما معرفی کردیم. » بله، این قشنگ است. تو باید حق مطلب را ادا کنی، تو باید این فرصت را به دیگران بدهی که به تو افتخار کنند، به تو تکیه کنند، اسم تو را بیاورند و خجالت نکشند.

بازیگر موجود بدبختی است. شغل خودم بازیگری است، ببینید میل به بازیگری از چند عقده و دلیل به وجود می آید، من بزرگ ترین سؤالم در این مورد را از آقای سمندریان پرسیدم و بهترین جواب را گرفتم. به او گفتم که استاد، بازیگری چیه؟ ایشان جواب داد: « نمی دانم ولی انگار یک روح دیگری در تو فرود می آید و تو ارواح دیگری را تجربه می کنی، علت های مختلفی را می فهمی، یک آدم دیگر و شرایط دیگر را زندگی می کنی، تبدیل به آدم دیگری می شوی که هوای دیگری را نفس می کشد. » فقط حمید سمندریان می توانست این جواب قانع کننده را بدهد و من متوجه منظورش بشوم.

من مدتی شعر نوشتم اما شعرها خوب از آب درنیامد. ساز یاد گرفتم و شروع کردم به مطالعه و در کنارش نقاشی و چند کار دیگر کردم. من زحمت زیادی کشیدم که به شرایط سالم تری درون خودم برسم. اگر شرایط اهانت آمیز نباشد حال من خوب می شود. فقط می ماند یک مقدار خودخواهی و سوءاستفاده که اصولا ما ناخودآگاه نسبت به هم داریم. آنجاست که ممکن است آن بخش بد ذهنم بخواهد شروع کند به خودنمایی یا هتک حرمت کردن و مشکل آنجاست که باید حل شود.

آدمی جدی هستم اما در فضاهای خاصی. درست در دل همان لحظه که جدی هستم خیلی راحت شوخی می کنم چون اگر شوخی نکنم و راحت نباشم سقوط می کنم و برای اینکه سقوط نکنم دست و پا می زنم و اینها کمک می کند که علائم حیاتم از بین نرود. من از اینکه ضربان قلبم پایین بیاید می ترسم، از این تنهایی و از آرامش بیش از حد می ترسم. جدیت من در چیزهای دیگری است و شاید بیشترش تظاهر باشد. یک غلو یا یک جلد است که خودم انتخاب کرده ام وگرنه این جدیت و راحتی با هم همزمانی دارند، رفتارهای من همیشه به شدت مورد انتقاد قرار گرفته می شود شاید به این دلیل است که من در بعضی چیزها اعتماد به نفس کافی ندارم. مثلا اصلا نمی دانم چرا در بعضی از مراسم مرا صدا می زنند و می گویند بیا، به من چه؟ ! در چنین مواقعی بدن من شروع می کند از خودش عکس العمل نشان دادن؛ عکس العمل هایی که از قبل طراحی نشده.

اصلا نمی دانم دارم چه کار می کنم، رشد من دیر دارد اتفاق می افتد، عضله های ذهن من هنوز قوی نشده اند، دلم می خواهد یک سطل زباله وجود داشت که یک سری از اطلاعات و داده های ذهنم را درون آن می ریختم. انباشته ها و خاطره های زشت و بدی را که فقط اذیتم می کنند، من اینها را کجا بریزم؟ چطوری پاکشان کنم؟ چیزی به نام « restart» وجود ندارد و هیچ فرصتی برنمی گردد. شاید باید به کما بروم. داستان ها و فیلم های زیادی را دیده ام که شخصیت آن در آستانه خودکشی دچار یک تحول عجیب شده و زمان برایش کند می شود و هویت ظاهری زمان رنگ می بازد و شخصیت با یک ریتم دیگری که در واقعیت وجود ندارد یکی می شود و دریچه های ذهنش باز می شوند و ناخودآگاهش به او یک فرصت جدید می دهد. زندگی شاید حقیقتش را در آستانه مرگ به آدم نشان بدهد.

جایی از وجود من ویران است؛ می خواهم به آن ویرانه رسیدگی کنم. بازیگری برای این بود که کمی شهرت، کاذب یا واقعی، از شغلی که اعتبار می دهد، داشته باشم و همیشه از صمیم قلب از خدای بزرگ به خاطر آنچه بهم داده و حتی آن چیزهایی که بهم نداده، شکرگزارم.

الان باید بنشینم و عمیقا فکر کنم. هر بار که در کارم اضطراب و استرس را به معرض نمایش می گذارم، بعدها می فهمم که همان مقدار هورمون در من ترشح شده که انگار آن استرس به صورت واقعی بر من وارد شده در صورتی که من آن را تخیل کرده ام و تصویر ساخته ام.

همیشه خیلی از رفتارهایم را با رامبد بررسی می کنم، حتی همین چند روز پیش در مورد یک کار با او مشورت کردم. یک بار احساس کردم دیگر مثل قبل با هم دوست و رفیق نیستیم و به او پیامک دادم که می دانم دیگر بهترین دوست و رفیق تو نیستم و می دانم که فلانی را از من بیشتر دوست داری پس از این به بعد رفتارم را بر این اساس تنظیم می کنم. در جواب این پیامک من، او جواب داد که احمقی اگر فکر کنی که بین دوست هایم کسی را به اندازه تو دوست داشته باشم و باز من جواب دادم پس من رفتارم را براساس آخرین پیامک تو تنظیم می کنم.

شما رامبد را نمی شناسید. شما نمی دانید پشت این همه طنز و آیتم های هوشمندانه و شوخ مندانه و طنازی یک آدم جدی وجود دارد. توفیق الکی به دست نمی آید به خصوص در این مملکت. جدیت، پشتکار و همت می خواهد. او اگر به اینجایی که هست رسیده زحمت کشیده، توهین شنیده و هزاران مورد دیگر. من دیده ام که دیگران در برخورد با او چه احترامی می گذارند. او آدم عجیب و غریبی است، من اصلا مثل او نیستم. من حوصله این را ندارم که وقتم و رفاقتم را با آدمی بگذرانم که من دهنده باشم. اما رامبد دهنده است، صرفا گیرنده نیست. »