می‌میرم برای اینکه فیلم خشن‌ام را بسازم

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، رامبد جوان که زمانی با « فرید جِنگل بِرد» سریال « خانه سبز» معروف شد، در طول سال های گذشته درفیلم ها و سریال های طنز زیادی به عنوان بازیگر یا کارگردان حضور داشته است اما او این روزها در نقش یک پلیس متفاوت و جدی، فیلم « گناهکاران» را روی پرده سینماها دارد.

این بازیگر و کارگردان سینما و تلویزیون با حضور در خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) و در گفت وگویی صمیمانه که با شیطنت ها و ژست های مخصوص خودش همراه بود، از موضوعات مختلفی همچون همکاری با فرامرز قریبیان، ایده های نو برای برنامه سازی، تجربه استثنایی از کار با یک کارگردانی که می خواست کتک اش بزند و نیز حضور در برنامه ۹۰ که با استقبال زیادی روبرو شد، سخن گفت. مشروح این مصاحبه را در زیر می خوانید:

گفت و گو را با نقش متفاوت شما در فیلم « گناهکاران» شروع می کنیم. نقشی که با توجه به سابقه بازی های کمدی و طنزی که مخاطب از شما در ذهن دارد، غافلگیر کننده است. چه شد که پلیس جدی و البته قاتل فیلم « گناهکاران» شدید؟

من بازیگرم و کارم را بلدم

واقعیت این است که نقشی را به من پیشنهاد دادند و من هم قبول کردم. فکر می کنم اگر نتوانم نقشی را بازی کنم، پس باید از این حرفه انصراف دهم؛ یعنی پس از سال ها کارکردن در این حرفه، مشخص است که من بازیگرم. هر چند این که بازیگر خوبی هستم یا خیر، به نظر دیگران برمی گردد اما به نظر خودم کارم را بلدم و وقتی سناریو خوب باشد، می توانم از پس کار برآیم.

پس یعنی بازی خوب شما به دلیل سناریوی خوب هم بوده است؟

بله این مساله مهم است که بدانیم یک بازیگر خوب، در هر شرایطی نمی تواند خودش را نجات دهد و به ترکیبی از کارگردان و فیلم نامه نیاز دارد. البته فیلمبردار، نورپرداز و سایر عوامل هم در جلوه پیدا کردن کار بازیگر نقش دارند، اما ترکیب مثلث کارگردان، بازیگر و فیلم نامه نویس بیشترین اثرگذاری را دارد چرا که گاهی بازیگر درست و منطقی بازی می کند، اما منطق سکانس ایراد دارد و اینجا داستان باورپذیر نمی شود و می گوییم بازی او بد است. این اتفاق خیلی هم زیاد در سینمای ایران رخ می دهد.

این ترکیبی که اشاره کردید به نظر می رسد در« گناهکاران» وجود داشت، چون گره داستان خیلی خوب بود و تا آخر فیلم سخت می شد، متوجه شد که چه کسی قاتل است. به جز این، « گناهکاران» یک فیلم پلیسی متفاوت است که شبیه آن را قبلا در سینمای ایران کمتر داشتیم!

گناهکاران با سلیقه نگارش شده بود

همین طور است. سناریو درست پرداخت شده بود و کارگردانی و بازیگری هم صحیح بود. این کار جزو معدود فیلم هایی بود که با سلیقه نگارش شده بود، آدم ها شخصیت پردازی شده بودند و همه چیز کاملا روشن بود؛ درنتیجه تمام این موارد، درکنار نقش یک پلیس متفاوت در جذب کردن من تأثیر داشت. یک نکته ای هم در فیلم وجود داشت و آن هم این بود که امکان داشت از روی بازی بازیگر سناریو لو برود و من تلاش کردم این اتفاق نیفتد؛ به همین دلیل اصلا این پلیس را آدم مهربانی نشان ندادم تا مخاطب به خاطر مهربان بودنش، به او مظنون نشود. البته نگه داشتن مرز این کار سخت بود که مدام مراقب باشی تماشاچی درحین دیدن این نامهربانی ها، به تو مظنون نشود.

این اولین بار بود که در فیلمی با فرامرز قریبیان کار می کردید، این همکاری چطور بود؟

قریبیان؛ آقاترین بازیگر سینما

خوب بود. آقای قریبیان آقاترین بازیگر سینمای ماست و این خیلی خوب است که یک نفر این قدر محترم و با وقار باشد. ایشان به خاطر روحیه ی حرفه ای و شخصی کاملاً جدی و با جذبه هستند، اما به موازات این خصوصیات طناز و اهل خنده هم هستند، من هم از آنجایی که کلا آدم خوش مشرب و شوخ طبعی هستم، برای هم جوک هم تعریف می کردیم و یک فضای خوب و همراه با شوخی در طول کار داشتیم. کلا این همکاری برایم تجربه خوبی بود. در کارگردانی، سام قریبیان و هومن بهمنش هم خیلی کمک می کردند و در جاهایی به نظرم آقای قریبیان این فضا را برای سام (پسرش) ایجاد می کرد که او هم به کارگردانی و صحنه نزدیک شود.

پایان بندی فیلم را چطور می بینید؟ مخصوصا اینکه نسبت به آنچه در جشنواره نمایش داده شد دچار تغییر شده است.

سکانس مرگ آخر فیلم برایم خیلی عجیب بود و دوست داشتم اما درباره ی پایان بندی، اگر پلان آخر یعنی همان پلانی که پرونده به قطب الدین صادقی داده می شود و او حیرت زده نگاه می کند، نبود، برایم خوشایندتر بود. در حقیقت نسخه ای که در جشنواره اکران شد را بیشتر دوست دارم.

با این حال یکی از نکات مهم « گناهکاران» این است که به همه ما سینماگران و تماشاچی ها یادآوری می کند که می شود یک فیلم پلیسی خوب ساخت و می شود برای آن مشتری هم داشت. من خودم الان می توانم به این فکر کنم که یک فیلم پلیسی خوب بسازم.

در « گناهکاران» با کارگردانی کار کردید که بازیگر هم هست و البته خود شما هم چنین تجربه ای را در « ورود آقایان ممنوع» با مانی حقیقی و رضا عطاران داشتید. این نوع کار کردن سختی ندارد؟

در « ورود آقایان ممنوع» فکر نمی کردم که مانی یا رضا، کارگردان هستند. آن ها را به عنوان بازیگر خودم فرض می کردم و وجه کارگردانی آن ها در نظرم نبود، البته جاهایی پیش می آمد که مشورت هایی با هم داشتیم، اما مطمئن هستم آن ها هم به عنوان بازیگر سر صحنه آمده بودند و خیلی هم شش دانگ سر کار بودند. همین موقعیت برای من در « گناهکاران» پیش آمد. هر چند من کلا آدم فضولی هستم و گاهی اظهارنظرهایی می کنم اما وقتی همه چیز درست باشد نیازی نیست بازیگر وارد کارهای دیگر شود.

یک تجربه استثنایی از کار با کارگردانی که سینما را نمی فهمد

بد نیست درباره این موضوع به یک تجربه استثنایی که داشتم اشاره کنم. ما یک کارگردانی در این سینما داریم که سواد سینمایی درستی ندارد و مطلقا سینما را نمی فهمد. من یک اشتباه بزرگ کردم و پذیرفتم در فیلم او بازی کنم. در حالی که می توانستم مثل خیلی از کارهای دیگر، محکم بگویم نه و پای حرفم بایستم، اما این کار را نکردم و چون پول هم لازم داشتم قبول کردم. پول خوبی هم برای آن فیلم گرفتم. آن زمان قرار بود بخش زیادی از فیلم توسط یک کارگردان بخش CGI انجام شود و کارگردان اصلی فیلم باید تسلطش بر آن بخش یعنی بر بخش اعظم پروژه کم می شد اما این طور نشد. او آنقدر بدسلیقه است، آنقدر درام را نمی شناسد وآنقدر نباید در سینما باشد که برای اولین بار در زندگی ام تا جایی پیش رفتم که دو بار سر یک فیلم دعوا کردم، آن هم در حدی که بلند شدم و قصد داشتم کارگردان را بزنم؛ اما حیف که جلوی مرا گرفتند. در نتیجه تمام عصبانیت و نفرت من به دعوا و هوار هوار تبدیل شد. او هم مرتب بعد از هر دعوا گریه می کرد که شما نمی گذارید من فیلم آخرم را بسازم و من می گفتم تو هم داری کاری می کنی که این فیلم، فیلم آخر ما هم باشد چون داری ما را دق می دهی.

در آن فیلم ویشکا آسایش هم بود؟

بله ویشکا آسایش هم بود که متأسفانه من او را بردم و داشت سکته می کرد.

این اتفاق واقعا یک شرایط استثنایی داشته، اما نبود فیلمنامه نویس و حتی کارگردانی که نسبت به آنچه انجام می دهد مطمئن باشد از معضلات سینمای ایران شده است. به نظرمی رسد یک نوع بی اعتمادی به وجود می آید که هر کس حتی خود شما ترجیح می دهد، فیلمنامه خودش را بسازد.

فیلمنامه نویس خوب خیلی کم داریم

واقعیت این است که ما فیلم نامه نویس خوب خیلی کم داریم، یعنی کم پیش می آید که به یک فیلم نامه نویس سوژه ای بدهی، پول هم بدهی و بگویی شش ماه دیگر کار را تحویل می گیرم و بعد تحویل بگیری، چون معمولا این شش ماه یا می شود یک سال بعد که یعنی تمام برنامه ریزی های آدم به هم می خورد یا این که اصلا تبدیل می شود به چیزی که تو نمی خواستی. در حالی که باید حتما آن چیزی باشد که تو می خواهی، چون قرار است تو آن را بسازی. این مساله درباره کارگردان ها هم وجود دارد، یعنی تعداد فیلم نامه نویس یا کارگردان هایی که کاری را به آن ها بسپاری و مطمئن باشی که خوب می شود خیلی کم است.

اصلا یک کاری می کنیم. شما روی کاغذ اسم ۱۰ کارگردان را بنویسید که وقتی کاری را شروع می کنند خیالتان راحت است که فیلم خوبی خواهند ساخت…

پس از کلی فکر کردن و خط زدن اسامی متعدد چند اسم بیشتر روی کاغذ باقی نماند چرا که اکثر کارگردانان حداقل یک فیلم بد در کارنامه خود دارند. هرچند اسم خود رامبد جوان هم در این لیست قرار داشت که با توضیح خاص او همراه شد.

(با خنده) ممنون ازاینکه اسم مرا هم در این لیست قرار دادید، اما من اصلا اهل رودربایستی نیستم و فکر می کنم وقتی فیلم جدیدم « خندنده» را بسازم، می توانم بگویم آیا من جزو آن دسته از کارگردان های تضمینی هستم یا خیر.

این ماجرا (نبود اطمینان) در بخش فیلم نامه نویسی هم وجود دارد. هر چند پیمان قاسم خانی جزو کسانی است که فیلمنامه اش تضمینی و مطمئن است، اما تعداد افرادی که فقط فیلم نامه نویس باشند و فیلمنامه نویس خوبی هم باشند خیلی کم است. در طول سال به من فیلمنامه هایی پیشنهاد می شود و البته تعداد کمدی ها از فیلم های جدی بیشتر است، اما اینقدر فیلم نامه ها آزاردهنده و بد هستند که گاهی به روی طرف آورده ام.

چرا فیلم نامه نویس خیلی خوب و مطرح نداریم؟ در حالی که کارگردان و بازیگر خوب داشته و داریم و حتی خواهیم داشت.

این مساله محاسبه زیادی دارد. فیلم نامه نویسی کار بسیار دشواری است. اصولا سالیان سال است که در دنیا نشان داده شده فیلمنامه نویسی کار تک نفره نیست، چون فیلم نامه نوشتن به تحقیق، کشف زوایای پنهان یک موضوع، ایده پردازی درباره تمام آن اطلاعات و تبدیل شدن آن ها به قصه و بعد تبدیل شدن به سناریو نیاز دارد. الان در دنیا برای صرف کمتر وقت و استفاده کردن از ایده های متنوع تر، فیلم نامه نویسی به صورت گروهی انجام می شود.

در کتاب « فیلم نامه نویس از نگاه فیلم نامه نویس» می خوانیم که یک نفر پنج میلیون فیش برای یکی از فیلم هایش تهیه کرده و دو سال وقت صرف آن کرده است ولی ما اصلا چنین کاری نمی کنیم، یعنی چنین روندی برایمان جا نیفتاده است.

از طرف دیگر وقتی ظرف سه ماه، فیلم نامه ای را می نویسی و می بینی راحت تأیید و بعد هم به سرعت ساخته می شود، می گویی خب برای چه کسی این همه وقت بگذارم؟ اصلا چه کسی در طول این سه سال پول مرا می دهد؟ کلا فکر می کنید بالاترین دستمزد یک فیلم نامه نویس در سینمای ایران چقدر است؟ مطمئناً نسبت به اهمیتی که دارد بسیار کم است و باید چند فیلمنامه در سال نوشت و فروخت که بتوان از پس خرج یک خانواده برآمد.

تمام این اتفاقات درحالی است که آدمی مثل اصغر فرهادی داریم که به خودش اجازه نمی دهد کار بد انجام دهد، چون معتقد است نباید یک بار هم، کار بد از او دیده شود، به همین دلیل یک سال روی یک فیلم نامه کار می کند تا ضریب خطایش پایین باشد. بنابراین تاثیر کار فیلمنامه نویس و کارگردان روی کار بازیگر دیده می شود، چون بازیگر یک موجود مستقل در فیلم نیست و به کارگردان و فیلم نامه وابسته است. اگر فیلم نامه بد باشد بازیگر امکان ندارد بتواند خودش را نجات دهد.

این را هم بگویم که همه ما فیلم بد داریم، چون به جز بحث فیلمنامه و کارگردانی بد، خیلی وقت ها شرایطی پیش می آید که آدم برای اینکه بتواند زندگی اش را بگذراند مجبور می شود بازی در یک فیلم را قبول کند و قرار نیست من به عنوان بازیگر از کافی شاپ زدن پول دربیاورم. البته « سینمایی جماعت» ، خیلی بیزینس بلد نیست. از آن طرف هم وقتی به میزان فروش فیلم ها نگاه می کنیم می بینیم چقدر شرایط افتضاح است، در حالی که کشورهایی که صنعت فیلم سازی دارند پول خوبی از سینما درمی آورند، اما ما فیلم بد می سازیم و بعد شاکی می شویم که چرا مردم به سینما نمی روند. وقتی ما جنس خوب به مردم تحویل بدهیم آن ها استقبال می کنند. مثلا برای « ورود آقایان ممنوع» ما واقعا تصور نداشتیم که چنین فروشی داشته باشیم و فروش سه میلیارد تومانی را برایش در نظر گرفته بودیم. در حالی که ۵۰۰ میلیون تومان هزینه تولید شده بود و پنج میلیارد تومان هم فروش کردیم. آن موقع خیلی از این فروش ذوق کردیم هرچند هیچ سهمی در فروش نداشتم. ! ! ! و البته کسی هم باور نمی کند.

در ایران از سینما که بیرون می آیی پرت می شوی به خیابان

نکته دیگری هم که می خواهم اشاره کنم این است که برای فیلم دیدن و استقبال مردم شرط های دیگری هم لازم است، مثلا همه جای دنیا وقتی از سینما بیرون می آیی، کافی شاپ یا فروشگاهی است که بنشینی و درباره فیلم صحبت کنی و عکس ها یا لیوانی با طرح و پوستر فیلم را بتوانی بخری، اما اینجا از سالن که بیرون می آیی، پرت می شوی به خیابان و باید دنبال ماشین و ترافیک باشی؛ یعنی هر چقدر هم از فیلم لذت برده باشی در عرض چند ثانیه بخار می شود و به هوا می رود. به همین دلیل برای خیلی ها سینما رفتن کار لذت بخشی نیست.

خوب اینکه شما هم سراغ بازیگری رفتید و هم کارگردانی، به دلیل همین نبودِ اطمینان از کارگردانی و فیلمنامه ی خوب بوده یا صرفا ازسر علاقه و کسب تحربه است؟

نظر شخصی ام این است که بازیگری در ایران می تواند افسردگی بیاورد، مخصوصا این که در معرض روایت فرد دیگری قرار بگیری و هر چقدر هم تلاش کنی و بازیگر خوبی باشی، در نهایت باید تأیید یک نفر دیگر را بگیری، چون تعارف که نداریم فیلم برای کارگردان است و تو به عنوان بازیگر چه خوب و چه بد، روایتگر داستان او هستی. آن هم فقط در سکانس هایی که خودت حضور داری و ممکن است سکانس های دیگر که افراد دیگری در آن ها حضور دارند آن طور که دوست داری نشود.

کارگردانی را دوست دارم

البته کارگردانی کردن کار خیلی سختی است و بازیگری کار کم مسئولیت تری است. یک بازیگر فقط کار خود را می کند ولی من کارگردانی را دوست دارم.

این کارگردانی در مدیوم سینما و تلویزیون چقدر برای شما تفاوت دارد؟

سینما خیلی برایم جذاب است، اما مخاطب تلویزیون هم اهمیت زیادی دارد، چون می توانی یک برنامه ای بسازی که با میلیون ها نفر ارتباط برقرار کند و تأثیرگذار باشد. در سینما خیلی نمی توان جریان سازی کرد، در حالی که در تلویزیون می توان یک انقلاب به پا کرد؛ مثل برنامه ای که می خواهم به زودی بسازم و امیدوارم بسیار تاثیرگذار باشد. فکر می کنم می ترکاند آن هم نه به لحاظ عالی بودن بلکه به لحاظ سرو صدایی که به خاطر موضوعش می تواند به راه بیاندازد. قصد دارم یک شویی درباره خنده بسازم که هر شب پخش شود. این برنامه کاملا متفاوت از « گپ» خواهد بود و ترکیبی از برنامه تولیدی و زنده است که خودم هم آن را اجرا می کنم. البته دوستان حرفه ای و درجه یک زیادی در این کار کمکم می کنند که بعد ا اسامی شان را اعلام خواهم کرد.

در تلویزیون، « گمگشته» یک سریال غیر کمدی بود که ساختید و کار خوبی هم بود. نمی خواهید در سینما هم تجربه یک کار جدی داشته باشید؟

این روزها در شرایطی که کارگردان ها به دنبال یک سناریوی خوب هستند، من همین الان شش فیلمنامه خیلی خوب دارم که دو تای آن ها کاملا جدی است؛ یعنی یکی از آن ها خیلی خشن است و دیگری کمی غم انگیز و من می میرم برای اینکه آن فیلم خشن را بسازم. فقط منتظرم ساخت « خندنده» تمام شود.

بعد از « ورود آقایان ممنوع» احتمالا پیشنهادهای زیادی برای فیلم کمدی داشتید، درست است؟ البته خبرهایی هم درباره قسمت دوم این فیلم منتشر شد.

بله پیشنهادهای زیادی مطرح شد، اما هیچ کدام خوب نبودند. درباره قسمت دوم « ورود آقایان ممنوع» هم با مانی و پیمان صحبت هایی داشتیم و طرح خیلی بامزه ای درآوردیم. ساخت آن یک دوره منتفی شد و همه انصراف دادیم، اما دوباره صحبت هایی مطرح شده است.

در جشنواره فجر سال قبل برای فیلم « گناهکاران» سیمرغ گرفتید، فکر می کنید اگر یک نقش کمدی داشتید هم سیمرغ می گرفتید؟

تشویقم می کنند که کمدی بازی نکنم!

نه چون این همه نقش کمدی بازی کردم و اصلا توجهی نشد. یک بار جدی بازی کردم و برایش سیمرغ گرفتم. دارند تشویقم می کنند که کمدی بازی نکنم! ! !

مثل علیرضا خمسه در فیلم « بیست» که نقشی جدی داشت و جایزه گرفت!

بله او هم در آنجا نقش جدی داشت. کمدی اصولا خیلی جدی گرفته نمی شود مگر در یک جشنواره کمدی. در خارج از ایران هم که نگاه کنید، « جیم کری» برای فیلم هایی که نقش اش لایه های جدی تر داشته کاندید شده یا جایزه گرفته است. به نظرم جهان، آدم های شوخ طبع را فقط می خواهد تا با آن ها حال کند.

کلا انتظار داشتید که در جشنواره جایزه بگیرید؟

نه، فکر می کردم کاندیدا می شوم ولی فکر نمی کردم که سیمرغ بگیرم و خوشحال شدم. برای اختتامیه هم مشغول تئاتر « دیوار چهارم» بودم و نتوانستم در مراسم باشم.

اصلا جایزه فجر اهمیتی برای شما دارد؟

همه جایزه ها چیز باحالی هستند. من اصلا قبول نمی کنم که کسی بگوید فلان جایزه مرا خوشحال نمی کند. می شود به عنوان اعتراض گفت که آن را قبول نمی کنم، اما این که « از آن خوشحال نمی شوم» دروغ است. درباره خودم هم خوشحال شدم ولی ذوق مرگ نشدم. شاید اگر روزی اسکار بگیرم ذوق مرگ شوم و جیغ بزنم. شاید هم آن موقع دیگر چنین حسی نداشته باشم.

زمانی بود که حرف از گرفتن جایزه اسکارعجیب بود اما الان دیگر عجیب نیست.

بله درست است. اسکار گرفتن اصغر فرهادی چند خوبی داشت و یکی ازآن ها این بود که نشان داد، می شود که بشود، یعنی می شود جوری کار کنی که بشود چنین جایزه ای کسب کرد.

وای به روزی که بلد نباشیم به اندازه شوخی کنیم

این درست است که می گویند سر صحنه بداخلاق هستید؟

ابدا. با گروهم به شدت خوب و خوش اخلاقم، چون فکر می کنم اگر حالشان بد باشد یا از من به عنوان کارگردان بترسند فیلم خراب می شود. البته در کار جدی هستم، اما با عوامل خوش اخلاقم. در مقام بازیگر که چون مسئولیت هایم کمتر است خوش اخلاقی ام خیلی بیشتر است تا جایی که بازی و مسابقه سر صحنه راه می اندازم.

البته این نظر که کمدین ها آدمهای بداخلاقی هستند یک موضوع متفاوتی است و نوع برخورد مردم در آن تاثیر دارد، مثلا اگر در خیابان فرامرز قریبیان را ببینی نمی پری رویش و رسمی تر برخورد می کنی، اما اگر رضا عطاران را ببینی راحت به سمت او می روی چون همه ما با رضا عطاران خندیده ایم و او را فرد جدی نمی دانیم و به خودمان اجازه می دهیم با او شوخی کنیم و وای به روزی که بلد نباشیم یک شوخی به اندازه و مودبانه کنیم. اینجاست که حتا رضا هم ممکن است دلخور یا عصبانی شود.

به حامد بهداد قول داده بودم…

جایی خواندم که حامد بهداد درباره نحوه ورودش به سینما گفته بود که در شرکت تبلیغاتی شما کار می کرده و شما او را به سینما آورده اید. فقط حامد بهداد را این طوری وارد سینما کردید؟

ماجرا این است که حامد مثل برادر من است. آن موقع حامد بازیگر نبود و من یک شرکت تبلیغاتی داشتم و او با من کار می کرد. آدم بسیار قابل اعتمادی بود و روحیه کمال گرایی بالایی داشت و همین روحیه باعث شد که او الان این ویژگی ها را داشته باشد. حامد برای موقعیتی که الان صاحب آن است زحمت بسیار کشیده است و من به او افتخار می کنم. آن زمان همایون اسعدیان فیلمی داشت که می خواست من آن را بازی کنم، من هم اصرار داشتم حامد آن را بازی کند چون به او قول داده بودم تا در شرایط مناسب امکان بازی در یک فیلم را برایش ایجاد کنم. این شانس هم پیش آمد که یک نقش اول پیدا شد و بقیه اش دیگر دست خودش بود. البته موافقت همایون عزیز هم که شرط مهمی بود.

و سوال آخر اینکه همه کارهایی که انجام می دهید معمولا یک نوع ساختارشکنی دارد. از « گپ» گرفته که قبلا نمونه ای نداشت تا حضور در « رادیو هفت» برای گفتگو با کودکان و برنامه « نود» . این کار یا ویژگی چه جذابیتی دارد؟

من به این موضوع خیلی فکر می کنم که چطور می شود در مضمون و ساختار، تازگی ایجاد کرد. واقعیت این است که اتفاق های زیادی در برنامه های ما رخ داده ولی مردم که فقط سینما و تلویزیون ما را نگاه نمی کنند. وقتی آن ها از جای دیگری مثل ماهواره تغذیه می شوند، مهم است که حرف تازه ای بشنوند. این نوآوری هم یک تنه انجام نمی شود. من حدود دو سال است که یک گروه ایده پرداز به نام « ایده میده» دارم. همه، آدم های خلاق و خوش فکری هستند و می دانند که قرار است کار متفاوتی انجام بدهیم. مثلا اگر قرار است یک شویی درباره خنده بسازیم تحقیق می کنند که در جهان چه نوع برنامه هایی ساخته شده؟ چه تأثیری داشته؟ موفق بوده یا نبوده؟ علت یابی می شود و بعد ظرفیت ساخت آن را در ایران مقایسه و بررسی می کنیم.

بعضی وقت ها هم کافی است که در یک برنامه یک شوک به مردم وارد شود. وقتی وارد چنین فضایی شویم، کم کم خیلی حرف ها را می توان مطرح کرد. در واقع برای نوآوری در مضمون یک سری تکنیک وجود دارد. در ساختار هم می توان به شکلی دیگر نوآوری ایجادکرد.

« عادل می توانم یک قلپ از لیوان تو آب بخورم؟ »

در برنامه ۹۰ که پربیننده ترین برنامه تلویزیونی این مملکت است من و حبیب رضایی و سروش صحت متوجه شدیم که می توانیم در این برنامه تماشاچی یا نماینده تماشاچیان باشیم. پس حواسمان بود که تماشاچی دوست دارد پشت میز عادل بنشیند، دفترچه ای که مدام در دست دارد را نگاه کند، سراغ صفحه مونیتور برود و… در چنین شرایطی تماشاچی لذت می برد و شما نمی دانید چقدر این جمله ی من که گفتم: « عادل می توانم یک قلپ از لیوان تو آب بخورم؟ » چه جذابیتی ایجاد کرد و چطور در ذهن همه ماند. در حالی که قضیه این نیست که مردم بخواهند از لیوان عادل آب بخورند ولی این جمله، اوج آن احساس و ذوق زدگی برای تماشاچی بود. هر چند من چنین ذوق زدگی نسبت به او ندارم چون عادل دوست من است.

درنهایت این کار براساس هوشمندی انجام شد و متأسفانه ما کارشناسی نداریم که بررسی کند، چرا آن برنامه به یکی از بهترین برنامه های ۹۰ که خودش پربیننده ترین برنامه تلویزیون است، تبدیل شد. کلا فکر می کنم کار نو کردن فرمول و هوشمندی می خواهد اما نبوغ نمی خواهد.