بازگشت موفق به سینمای خانوادگی

به گزارش پارس به نقل از سینماپرس، اما کلاس هنرپیشگی و بازگشت داوود نژاد به سینمای آشنا و خانوادگی اش این تصور را بر هم زد و نشان داد که وی هنوز هم می تواند جزو بهترین ها و متفاوت ترین های سینمای ایران باشد به شرطی که خودش بخواهد و در کلاس هنرپیشگی شواهد نشان می دهد که داوود نژاد فعل خواستن را صرف کرده است.

همواره آثار سینمایی که از سوژه فیلم در فیلم استفاده کرده اند حداقل در سینمای ایران از اقبال نسبی تماشاگر بهره برده اند. دو فیلم با یک بلیط داریوش فرهنگ تا آثار دیگری مثل سلام سینما و امثالهم.

کلاس هنرپیشگی نیز یک فیلم در فیلم است با داستانی به روایت علیرضا داوود نژاد؛ این اثر در ابتدای داستان روایتی مغشوش را طی می کند ضمن اینکه تعدد کاراکترها و داستانی غیر خطی نیز بر آن تأثیر می گذارد اما هرچه از زمان فیلم می گذرد و با شکل روابط و شخصیت ها بیشتر آشنا می شویم این اغتشاش و درهم بودن به عنوان جزیی از کلیت کار تبدیل می شود تا این که به پایان دوگانه ای می رسیم. پایانی که دوروی یک سکه است، دنیای سیاه و مغموم که با اشک دختری جوان همراه می شود و پایانی دیگر که کارگردان به عنوان خالق این دنیایِ درهم ترسیم می کند و دنیا را عوض کرده و همه چیز به شادی و خنده ختم می شود. (که البته با توجه به فضای سرشار از عصبیتی که در کل داستان وجود دارد پایان بندی کارگردان بسیار نچسب به نظر می رسد) و البته همین جا می توان فضای بین فیلم و واقعیت را در نظر گرفت و همین پایان نچسب را به عنوان یکی از تضادهای موجود در جامعه فعلی مورد بررسی قرار داد.

کلاس هنرپیشگی فریاد اعتراض داوود نژاد است در نکوهش مادی گرایی به عنوان بزرگ ترین آفت جامعه امروز ایران. فیلم در اوج سادگی خود متأثر از شرایط اجتماعی و اقتصادی پیرامون جامعه امروز می چرخد. تحمیل فشار اقتصادی فراوان بر مردم به دلیل مشکلات ناشی از افزایش بهای سکه و دلار و افزایش نرخ تورم و به تصویر کشیدن عارضه هایی است که بر مردم تحمیل شده عارضه هایی از قبیل: گسستگی بنیان خانواده، مشکلات اقتصادی مردم و موضوعاتی از این دست که شاید در مقابل آن تنها باید با دیدی مثبت و عشق و امید به زندگی، نگاهی سهل و ممتنع و امیدوارانه به این مصائب داشت؛ و اتفاقاً نسخه شفا بخش داوود نژاد نیز در همین نکته نهفته است.

به واقع کلاس هنرپیشگی عاشقانه ای است از داوود نژاد در تمجید از هر آنچه با احساسات پاک انسانی ارتباط مستقیم دارد؛ تعاملات نیکو و روزمره انسانی، خانواده و از همه مهم تر… عشق. ساختار فیلم نیز به شدت متأثر از سایر ساخته های خانوادگی این کارگردان مثل مصائب شیرین است.

بازی هایی دوست داشتنی از چهره هایی دوست داشتنی که امروز دیگر نابازیگر نیستند اما همچنان دلی و احساسی بازی می کنند. در اثر جدید داوود نژاد نباید زیاد در جست وجوی مفاهیم عمیق بود و از لابه لای فرم و محتوای آن مسائل و نکات عمیقی را کشف کرد. کلاس هنرپیشگی یک فیلم ساده و دلی است که می توان فارغ از دغدغه های روزمره افزایش لجام گسیخته قیمت ها به تماشای آن نشست به داستان و شخصیت هایش دل داد و در پایان نیز با دلی خوش از سالن خارج شد. همین و بس.