شعر منتشر نشده ای از مقام معظم رهبری

 

ما خیل بندگانیم ما را تو می شناسی
هر چند بی زبانیم ما را تو می شناسی
 
ویرانه ئیم و در دل گنجی ز راز داریم
با آنکه بی نشانیم، ما را تو می شناسی
 
با هر کسی نگوییم راز خموشی خویش
بیگانه با کسانیم ما را تو می شناسی
 
آیینه ایم و هرچند لب بسته ایم از خلق
بس رازها که دانیم ما را تو می شناسی
 
از قیل و قال بستند، گوش و زبان ما را
فارغ از این و آنیم ما را تو می شناسی
 
از ظن خویش هرکس، از ما فسانه ها گفت
چون نای بی زبانیم ما را تو می شناسی
 
در ما صفای طفلی، نفْسُرد از هیاهو
گلزار بی خزانیم ما را تو می شناسی
 
آیینه سان برابر گوییم هرچه گوییم
یک رو و یک زبانیم ما را تو می شناسی
 
خط نگه نویسد حال درون ما را
در چشم خود نهانیم ما را تو می شناسی
 
لب بسته چون حکیمان، سرخوش چو کودکانیم
هم پیر و هم جوانیم ما را تو می شناسی
 
با دُرد و صافِ گیتی، گه سرخوشی است گه غم
ما دُرد غم کشانیم ما را تو می شناسی
 
از وادی خموشی راهی به نیک روزی است
ما روزبه، از آنیم ما را تو می شناسی
 
کس راز غیر از ما، نشنید بس « امینیم»
بهر کسان امانیم ما را تو می شناسی