تصوری که نابینایان از کیفیت زندگی دارند

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، در طول چند دهه گذشته سلامت به عنوان یکی از حقوق بشر و یک هدف اجتماعی در جهان شناخته شده است. بدین معنی که سلامت برای ارضای نیازهای اساسی و بهبود کیفیت زندگی انسان لازم بوده و باید در دسترس همه انسان ها قرار گیرد.

اخیرا مفهوم وسیع تری از سلامتی به وجود آمده است که شامل بهبود کیفیت زندگی است. مطالعه کیفیت زندگی در ایران، خصوصا در بین نابینایان و کم بینایان پیشینه ای ندارد. از همین رو پژوهشی در کشور با هدف تعیین تفاوت کیفیت زندگی دانش آموزان نابینا با همتایان بینای آنها از نظر سنی، جنسی، و محل سکونت بر روی ۹۳ دانش آموز نابینا و کم بینا شامل ۱۸ دختر و ۷۵ پسر ۱۵ ساله و بزرگتر ساکن شهر تهران و مشغول به تحصیل در مدارس نابینایان انجام و با گروهی از دانش آموزان عادی مدارس (سه برابر نمونه های قبلی پژوهش) مقایسه صورت است.

نتایج این تحقیق که توسط جلیل کوهپایه زاده و همکاران وی انجام شده، نشان داد حدود نیمی از دانش آموزان نابینای مورد بررسی در این تحقیق، کیفیت زندگی متوسط و ۲۵ درصد کیفیت زندگی پایین و ۲۵ درصد کیفیت زندگی بالایی دارند.

کیفیت زندگی دانش آموزان نابینا و بینا در حوزه تحرک اختلاف معنادار داشته و در دانش آموزان بینا کیفیت زندگی بالاتر نشان داده شد.

یافته های این پژوهش حاکی از آن بود که بر خلاف تصور عموم، دانش آموزان نابینا در حوزه مراقبت از خود از جمله حمام کردن، لباس پوشیدن و… ، حوزه اجتماعی مثل شرکت در جشن ها و عزاری ها و معاشرت با اقوام و نزدیکان و ذهنی مانند احساس سرباری بر دیگران، افسردگی و از دست دادن اعتماد به نفس هیچ تفاوت معناداری با دانش آموزان بینا نداشته اند و در واقع برداشت ذهنی آنها از کیفیت زندگی خود مطابق مردم و مسوولان نبوده و برتر از آنچه پنداشته می شود، بوده است.

همچنین نتایج بیانگر آن است که هرچه حدت بینایی دانش آموزان نابینا بیشتر باشد کیفیت زندگی بالاتری خواهند داشت. این یافته بر تلاش برای توانمند کردن هر چه بیشتر حس بینایی در نابینایان تاکید دارد تا با به دست آوردن حداکثر توانایی بینایی از طریق جدیدترین روش ها و ابزار به بالاترین سطح کیفیت زندگی دست یابند.

این پژوهش زمان نابینایی فرد و ارتباط آن با کیفیت زندگی را رد کرد و با ارتباط سنجی متغیر کیفیت زندگی و مدت زمان نابینایی به این نتیجه دست یافت که افزایش سن دانش آموزان ارتباطی به کیفیت زندگی آنها ندارد.

بر اساس نتایج این تحقیق، همچنین جنسیت دانش آموزان نابینا ارتباطی با کیفیت زندگی آنها ندارد.

این پژوهش توصیه کرده است که به دلیل نقص در جنبه تحرک و جابجایی دانش آموزان نابینا خانواده ها و مسوولان امر بر توسعه تسهیلات حمل و نقل فردی و اجتماعی خاص نابینایان بیش از پیش اهتمام بورزند و نیز از آنجاکه حدت بینایی پایین موجب کاهش کیفیت زندگی دانش آموزان نابینا می شود از این رو با پیشگیری از پیشرفت ناقص بینایی و تصحیح هرچه کامل تر کاهش بینایی با استفاده از وسایل کمک بینایی جدید و مناسب، کیفیت زندگی بهتر برای این گروه مهیا شود.