کربلا رفتن‌مان را باور نکردند

به گزارش پ ارس به نقل از ایسنا، « محمدعلی حدادی» یکی از آزادگان دوران دفاع مقدس است که اوایل جنگ تحمیلی اسلحه اسیر شد و در اردوگاه های موصل، تکریت و عنبر دوره اسارت خود را گذراند. او در اردوگاه کلاس ها ترتیل و تفسیر قرآن برگزار کرد.

وی می گوید: در اردوگاه ها اسرای ایرانی کلاس های مخفیانه قرآن برگزار می کردیم تا نگهبانان عراقی متوجه نشوند. برای همین یکی از اسرا را به عنوان مراقب انتخاب می کردیم تا نگهبانی بدهد.

یکی از نکات سودمند و ارزشی این کلاس ها این بود که هر اسیر بعد از حضور پیوسته می توانست بعد از مدتی به عنوان مربی دیگر اسرا را آموزش دهد. همین مساله موجب شده بود که وقتی در آسایشگاه ها یا اردوگاه ها جابه جایی صورت می گرفت و اسیری به یک اردوگاه دیگر منتقل می شد، بتواند به عنوان مربی به آموزش دیگر اسرا بپردازد و در نهایت زنجیره قرآنی دراردوگاه ها نیز گسترش یابد.

یکی از روزهای زمستان در اردوگاه « تکریت» که مشغول برگزاری این کلاس بودیم ناگهان، نگهبان عراقی داخل آسایشگاه شد. من مشغول تدریس بودم. دستور داد کسی از جایش تکان نخورد و هرکسی همان جایی که بوده بنشیند. اما کسی به او توجه نکرد و بیشتر بچه ها متفرق شدند. او که به اوضاع داخل آسایشگاه مشکوک شده بود به من گفت: « محمد بلند شو. » پرسیدم: « برای چه بلند شوم؟ » گفت: « بعدا می گویم. » بعد من را همراه خودش به بیرون برد. در محوطه اردوگاه حوضچه ای داشتیم که محل ذخیره آب بود. به من دستور داد که به داخل آن بروم. اما من امتناع کردم و گفتم: نمی روم. هرچقدر اصرار کرد نرفتم. سپس به سراغ دیگر اسرا رفت. نزدیک به سه نفر را به اجبار وارد حوض کردند. چند دقیقه ای در آن جا نگه شان داشتند سپس آن ها را داخل « گل» شل بردند و گفتند: « بغلتید» . در آخر هم با کابل و لگد به جان این سه اسیر افتادند.

پس از این ماجرا دوباره به من گفت که داخل حوض شوم. اما من همچنان قبول نمی کردم. در آخر تهدید کرد که آخرین بارتان باشد کلاس قرآن برگزار می کنید. من هم در جوابش با لحنی تهدیدآمیز به او گفتم: « اگر من را داخل حوض بیندازید هر مشکل و اغتشاشی به وجود آمد مسئولیت اش با خودتان است. با همه این سختی ها، اسرا از کلاس های آموزشی بخصوص کلاس قرآن استقبال می کردند چون مقاومت آنها را در مقابل مشکلات تقویت می کرد.

زمانی که داخل خاک ایران شدیم مردم و آزادگان شور اشتیاق وصف ناپذیری داشتند حتی کفتر بازها نیز به افتخار حضورمان کبوترهایشان را پرواز می دادند.

احمد تیزچنگ دیگر آزاده دفاع مقدس که در ۱۴ سالگی اسیر شده بود. وی در گفت وگو با ایسنا می گوید: روز پنجم بهمن ماه سال ۱۳۶۱ نیروهای بعثی عراق من را اسیر کردند. رئیس مسیحیان کاتولیک، سال ۱۳۶۴ به اردوگاه اسرای نوجوان ایرانی آمد. او از همه آسایشگاه بازدید کرد. در پایان بازدیدش از اردوگاه، ناگهان دیدیم که او وسط محوطه اردوگاه ایستاد و صلیبش را رو به آسمان گرفت و نعره کشید. از همراهانش پرسیدیم که او چرا این کار را کرد و چه می گوید؟ در جواب به ما گفتند: « می گوید از خدا برای شما کمک می خواهد و از اینکه چگونه توانسته اید در زیر شکنجه و سختی های اسارت زنده بمانید، تعجب می کند. »

عراقی ها در دوران اسارت چند روز به ما آب و غذا نمی دادند و همین مساله باعث شده بود بیشتر اسرا ضعیف شوند. تا اینکه روزی به داخل آسایشگاه آمدند و گفتند: « شما را فردا به کربلا می بریم. » ولی ما به آنها گفتیم بهتر است بجای کربلا به ما آب و غذا بدهید همین باعث شد تا ما را کتک بزنند.

یک روز پیش از آزادی از اسارت، عراقی ها داخل آسایشگاه آمدند و خبر دادند که قرار است ما را آزاد کنند. باورمان نمی شد و احساس می کردیم که قرار است به اردوگاه دیگری منتقل شویم و بعد از آن به گونه ای سربه نیستمان کنند تا اینکه صبح یکی از روزهای شهریورماه از طریق مرز خسروی به ایران بازگشتیم. سه تن از عوامل عراقی تبادل اسرا کت و شلوار به تن داشتند و با تشریفات ما رابه یکی ایرانی که مسول تبادل اسرا بود تحویل دادند. آن موقع بود که دیگر مطمئن شدیم به ایران رسیده ایم.

رضا الهی که از خانه فرار کرده بود تا مقابل دشمن بایستد، نیز از دیگر آزادگان دفاع مقدس است که اول آبان ماه سال ۱۳۵۹ دشمن او را اسیر کرد. وی در گفت وگو با خبرنگار ایسنا می گوید: اگرچه درباره اسارت مطالبی در روزنامه و تلویزیون به ملت بیان کرده ایم اما مردم باید بدانند که در اسارت چه اتفاقی برای ما آزادگان رخ داده است.

در آن دوران بزرگترین تلاش دشمن این بود که ما را حقیر کند. به عنوان مثال، دشمن ما ایرانی ها را که شیعه بودیم « مجوس» و کافرمی نامید. این تنها بخش کوچکی از شکنجه روحی دشمن بود.

در زمان اسارت، من مسئولیت کتابخانه آسایشگاه را بر عهده داشتم و عراقی ها این را نمی دانستند. از جمله خاطرات این مسولیت می توانم به وجود تنها سه قرآن در داخل آسایشگاه اشاره کنم که برای مطالعه آیات آن وقت را بین اسرا تقسیم کرده بودیم. با توجه به تعداد اسرا به هر نفر ۱۵ وقت برای مطالعه قرآن اختصاص می یافت.

یکی از برکات قرآن پرورش روحیه صبر و ایستادگی بود. همین مساله موجب شده بود که نگهبانان و مسولان اردوگاه ها اقرار کنند که « متأسفانه ما اسیر دست شما هستیم نه شما اسیر دست ما» .

بعد از ورود به داخل کشورمان وقتی سوار اتوبوس شدیم راننده اتوبوس که از بچه های تهران بود خم شد و دستش را به کف پای ما زد و به صورتش مالید. شرمنده شدیم.

فرخ سهراب دیگر آزاده دفاع مقدس و دبیرکل جمعیت آزادگان دفاع مقدس است. وی در گفت وگو با خبرنگار ایسنا می گوید: ۲۲ مهرماه سال ۱۳۵۹ اسیر شدم و ۱۰ سال در چنگال رژیم بعث عراق به سر بردم.

یکی از اساسی ترین مطالبات ما آزادگان در دوران اسارت این بود که به پرسشمان درباره زمان آزادی از اسارت پاسخ داده شود. اما طرح این پرسش از نظر بعثی ها موضوعی سیاسی به حساب می آمد و همین باعث می شد تا عصبانی شوند.

در آن زمان تعدادی از اعضای صلیب سرخ از اردوگاه ها بازدید می کردند. برخی اعضای صلیب سرخ با مشاهده وضعیت ما اسیران و روند جنگ می گفتند: اصلا در فکر آزادی نباشید. در صورتی که با « قطعنامه ۵۹۸» موافقت کنید و آتش بس برقرار شود، بر اساس قوانینی که داریم شما آزاد می شوید. با توجه به قوانین آنها در یک حساب سر انگشتی شاید برخی رزمندگان ایرانی ۱۰ یا ۱۵ سال پس از جنگ آزاد می شدند.

محسن اکبری هم که در جریان « عملیات الی بیت المقدس» اسیر شده است با بیان خاطره ای در باره دیدار با مقام معظم رهبری می گوید: وقتی به کشور برگشتیم ما را چند روز در پادگان « قصرفیروزه» قرنطینه کردند و بعد از آن گفتند: بعد از ظهر پیش خانواده هایتان می روید. اما ما از مسولان تقاضا کردیم باید به دیدار مقام معظم رهبری و حرم امام خمینی (ره) برویم و در اولین فرصت می خواهیم این کار را انجام دهیم.

با این خواسته ما موافقت شد. یادم می آید برای اینکه به دیدار رهبری برویم از خیابان پیروزی می گذشتیم. آنجا محله ما نیز همین خیابان بود. در طول مسیر برخی دوستانم ایستاده بودند و می خواستند به منزلشان برویم اما شور و اشتیاق دیدار رهبری موجب می شد که دعوت دوستانم را نپذیرم.

هنگامی که به بیت مقام معظم رهبری رسیدیم متوجه شدم پدر و مادرم نیز آن جا حضور دارند. این دیدار بسیار شورانگیز بود. اسارت ما را ضعیف کرده بود. گاهی مردم احساس می کردند که ما اسیران عراقی هستیم که به دیدار رهبر رفته ایم.

پارچه ای که در کربلا تبرک کرده بودیم را قسمت قسمت کردیم تا به مردم بدهیم اما آنها نمی پذیرفتند و می پرسیدند شما که در داخل ایران اسیر بوده اید چگونه می تواند این پارچه را تبرک کرده باشید؟ . این در حالی بود که بعد از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ توسط ایران، عراق، آزادگان را زمستان سال ۶۷ به کربلا برد. ما از ابتدای پیاده شدن از اتوبوس کفش هایمان را درآوردیم و عراقی ها به خاطر این کار ما را تنبیه کردند. آن روز که به زیارت اما حسین (ع) رفتیم باران می بارید. از ابتدای وردی حرم تا پای ضریح آن حضرت سینه خیز رفیتم تا ارادت خودمان را به سیدالشهدا نشان دهیم. با این کار عراقی ها پذیرایی مفصلی با کتک از ما به عمل آوردند تا اینکه یکی از آزادگان توضیح داد ما اسیران ایرانی هستیم، آن وقت بود که مردم به سمت ما آمدند.

با رهبری یک ساعتی دیدار داشیتم و بعد به ما گفتند به خانه هایتان بروید. اما خواسیتم ما را به حرم امام (ره) بردند، بچه ها از دم در سینه خیز رفتند تا پای ضریح امام خمینی (ره) .