«خروس» بی محل!

به گزارش پارس به نقل از خراسان:

نگاهی به مجموعه تلویزیونی« خروس»

مثل این که کم کم باید بپذیریم شبکه دوم سیما در موقعیت پخش سریال های مناسبتی در رقابت با سایر شبکه های سیما یک بازنده تمام عیار است. اگر از چند استثناء (مثل مجموعه مناسبتی کلاه قرمزی در ایام نوروز) بگذریم، این شبکه در مجموعه های خاص مناسبتی در ایام نوروز یا ایام ماه مبارک رمضان سال هاست که دیگر حرفی برای گفتن ندارد. شاید یکی از دلایل این ناکامی ها را می توان به سهل انگاری و نبود برنامه ریزی دقیق در ساخت سریال های قوی مرتبط دانست. شاهد مثال ما پخش سریال « خروس» در ایام ماه مبارک رمضان امسال از این شبکه است. امسال هم تجربه تازه سعید آقاخانی به نام « خروس» به دلیل ضعف فیلم نامه و سایر اشکالاتی که در ادامه به آن ها اشاره می کنیم، نتوانسته است در رقابت با سایر سریال های ماه مبارک رمضان حرفی برای گفتن داشته باشد و به همین دلیل نیز نمی توان بختی برای آن به عنوان پرمخاطب ترین سریال رمضانی امسال متصور بود. شاید بانگ « خروس» آقاخانی در موقعیت پخش دیگری با برخی اصلاحات، بهتر از این ها به گوش می رسید اما پخش آن بدون در نظر گرفتن ظرایف ویژه چنین سریال هایی حکایت « خروس بی محل» را به اذهان متبادر کرد.

کارگردان خبره و تجربه اولین سریال رمضانی!

آقاخانی امسال به صورت کاملاً ناخواسته برای اولین بار در مجموعه های مناسبتی ماه مبارک رمضان اثری را راهی آنتن شبکه دوم سیما کرده است. جالب تر این که ساختار این اثر با همه آثار قبلی آقاخانی متفاوت است و در واقع فیلم نامه « مصطفی کیایی» برای اولین بار آقاخانی را در موقعیت کارگردانی مجموعه ای قرار داده است که به جای طنز کلامی (ویژگی اغلب آثار آقاخانی به جز دزد و پلیس) به روایت جدی یک داستان دراماتیک با خلق سایه هایی از « طنز موقعیت» می پردازد.

ضعف فیلم نامه و شخصیت پردازی

فیلم نامه « خروس» ، نوشته « مصطفی کیایی» است که انتظار می رفت داستان پردازی خوبی داشته باشد، اما سیر روایی داستان -روایت بی پولی یک خانواده و تلاش برای تامین هزینه های بیمارستان -با توجه به سلسله اتفاق ها چندان منطقی پیش نمی رود. از آن سو شخصیت ها نیز به صورت تمام و کمال به بیننده معرفی نمی شوند. داستان، شخصیت پردازی خوبی هم ندارد و گاه انگیزه افراد در ارتکاب رفتارشان مشخص نیست. استفاده از بازیگران طنزی که بیننده پیش از این آن ها را در نقش های شوخ و شنگ در فیلم ها و سریال های دیگر دیده و به علت نوع روایت طنز گونه ماجراها از آن ها انتظار رفتار کمدی دارد، در نقش جدی هم در صورت روایت های سنجیده و فیلم نامه قوی تر می توانست حسن مجموعه « خروس» باشد که به دلیل جا نیفتادن بازیگران اصلی در نقش هایشان به نقطه ضعف سریال تبدیل شده است. به طور مثال بیننده از بازیگرانی چون « جواد رضویان» یا « یوسف تیموری» انتظار رفتار کمدی دارد و بازی این بازیگران در نقش جدی با حداقل میزان طنز، جذابیتی ایجاد نمی کند، هر چند در بستر یک فیلم نامه قوی می توانست کلیشه شکن قلمداد شود.

تیتراژ و پایان بندی

درباره تیتراژ و پایان بندی سریال « خروس» باید گفت هر دو بخش آثاری جدا از محتوای اصلی سریال به نظر می رسند و ارتباط آن ها با سریال چنان است که مجموعه ای جدا از هم به نظر می آیند. تیتراژ اثر، شعری با گویش غیر رایج « راجی» [گویش ری باستان] است که به نظر می رسد بیشتر ادای دین تهیه کننده سریال (علیرضا ابراهیمی دلیجانی) به شهر خودش « دلیجان» است چرا که این گویش تنها در این شهر و برخی نقاط محدود استان مرکزی رواج دارد. اما ترانه پایان بندی سریال صدای « محمد علیزاده» خواننده جویای نام این سال هاست که قبلاً صدای زیبایش را روی تیتراژ برنامه هایی چون کوله پشتی، ماه عسل، جنگ نوروز (با اجرای رضا رشیدپور عرضه شده در فروشگاه های رسانه های تصویری) شنیده بودیم و گرچه محتوای شعر پایان بندی را با اصرار می توان به برخی موضوعات داخل مجموعه ربط داد اما هم چون سبک بسیاری از سریال های رمضانی نماهنگ ربطی به سریال ندارد و آثاری جداگانه به نظر می آیند.

تکرار ناشیانه یک تکنیک تصویربرداری

تصویربرداری با دوربین روی دست تکنیک بسیار مهمی در بسیاری از آثار سینمایی و تلویزیونی است که بیشتر برای مستند جلوه دادن وقایع یک سریال یا فیلم استفاده می شود. در صورت استفاده به جا از آن این تکنیک می تواند بسیار مهم باشد اما استفاده « گل درشت» آن نمونه آن چه امسال در سریال « خروس» شاهدیم و گاه با چرخش های عجیب و غریب و خودنمایانه ۱۸۰ درجه توام است، نه تنها حسنی برای یک سریال محسوب نمی شود، بلکه تکرار ناشیانه ای از یک تکنیک مهم تصویربرداری است.

گروه بازیگران خروس شامل بازیگرانی کارکشته در عرصه طنز چون: جواد رضویان (اسماعیل کیا) یوسف تیموری (کامران) ، حمید لولایی، عزت ا… مهرآوران و… و بازیگرانی که تجربه کم تری در این عرصه دارند، چون: کریم اکبری مبارکه بازیگر نقش (ابن ملجم در سریال امام علی در نقش نصرت کیا) ، ملیکا شریفی نیا (ستاره) سپند امیرسلیمانی (ناصر) و مرضیه صدرایی (مادر اسماعیل) و… هستند که با وجود تلاشی که می کنند در مجموع به دلیل ضعف شخصیت پردازی بازی آن ها چندان به چشم نمی آید. تنها حسن مجموعه تلویزیونی « خروس» شاید خطرپذیری سعید آقاخانی در تجربه نوع تازه ای از روایت باشد که در آن طنز موجود در داستان نه طنز کلامی که نوعی طنز موقعیت است. البته می توان گفت کارگردان سریال « خروس» با آزمایش حیطه تازه ای از کار طنز هنوز راهی طولانی تا رسیدن به طنزی فاخر و حساب شده چون طنز تنیده در نمونه های موفق آثاری از این دست پیش رو دارد. از این زاویه، « خروس» سیاه مشقی تازه در دفتر آفرینندگان آن محسوب می شود که تا مرز مطلوب یک اثر تلویزیونی جذاب راهی طولانی در پیش دارد…