با این مرد آهنین آشنا شوید

به گزارش پ ارس به نقل از ایسنا، گفت و گوی هفته نامه سرنخ را با وی می خوانید:

یک مأموریت عجیب در جبهه

وقتی نام مأمور تعاون می آید همه تصور می کنند می خواهیم از تعاونی هایی بگوییم که کارشان عرضه اجناس مختلف است. اما در جبهه تعاون معنای دیگری داشت. مأمور تعاون شدن کار هر کسی نبود این کار از کارهایی بود که دل و جرأت زیادی می خواست. « مأمور تعاون کارش جمع آوری اجساد و کمک به مجروحان بود. در این میان اگر رزمنده ای شهید یا جانباز می شد بچه های تعاون دست به کار می شدند، پیکر شهید را به همراه وسایل شخصی اش به عقب می فرستادیم و هم چنین مجروح ها را به بیمارستان منتقل می کردیم. اما سخت ترین قسمت کارمان زمانی بود که باید خبر شهادت یا مجروح شدن رزمنده ای را به خانواده اش می دادیم، با این که خیلی از خانواده ها عکس العملی نشان نمی دادند و این را از قبل برای فرزندشان پیش بینی کرده بودند اما همین سکوت غمبارشان ناراحت مان می کرد» . مأمور تعاون هنگام بمباران و درگیری ها در خط مقدم ها حاضر می شد. به همین خاطر بیشتر از بقیه خطر تهدیدش می کرد. « با این که تنها ۱۰ ماه مأمور تعاون بودم، ۴ بار مجروح شدم» . مأموران تعاون باید برای نجات جان مجروحان و جمع آوری اجساد شهیدان جلوی احساسات خود را می گرفتند تا بتوانند در مواقع بحرانی درست تصمیم بگیرند، حالا اگر با قضیه احساساتی برخورد می شد این امکان وجود داشت که فرصت از دست برود و جان یک مجروح به خطر بیفتد یا پیکر یک شهید به دست خانواده اش نرسد. « خودم را پردل و جرأت نشان می دادم و ظاهرم را طوری حفظ می کردم که فرمانده مان احساس کند مناسب این کارم» . اما در اولین مأموریت، آقای برخورداری با صحنه ای روبه رو شد که اصلاً انتظارش را نمی کشید. « به جبهه گیلان غرب اعزام شدیم خط شکسته شده بود و نیروهای مان تلفات زیادی داده بودند. کار، بسیار سخت شده بود و ما باید زیر آتش خمپاره و توپ بچه ها را نجات می دادیم. اولین مجروحی که به کمکش رفتم کسی بود که از بچگی با او بزرگ شده بودم. وضعیتش خیلی وخیم بود تا سرش را در آغوش گرفتم شهید شد، با شهادت جلال، دنیا روی سرم آوار شد، نتوانستم جلوی اشک هایم را بگیرم، زدم زیر گریه و فریاد کشیدم. آن روز، بازی را باختم و نتوانستم به کسی کمک کنم. تصور می کردم فرمانده مرا به قسمت دیگری بفرستد اما وقتی فهمید جلال را از قبل می شناختم از تصمیمش منصرف شد» .

انفجار در یک قدمی

در جبهه گیلان غرب مأمور تعاون دچار یک مجروحیت شدید شد. با این که تا آن روز ۳ بار طعم گلوله های سربی را چشیده بود اما این بار قضیه با دفعات قبلی خیلی فرق می کرد. هیچ کس تصورش را نمی کرد که این جانباز بتواند از این مجروحیت شدید جان سالم به در ببرد. « مرداد ۶۲ بود درست دو روز بعد از عملیات والفجر ۳. در منطقه گیلان غرب بودم که بمباران شروع شد. هنگام بمباران در آمبولانس نشسته بودم که ناگهان گلوله بمب خوشه ای امانم نداد و درست به وسط کاپوت خودرو اصابت کرد. چشمم سیاهی رفت. تصور کردم دیگر کارم تمام شده، تمام بدنم از شدت گرما می سوخت. احساس می کردم هنوز درون خودرو و میان آتش گرفتار شده ام. خیلی خوش شانس بودم که موج انفجار مرا از آمبولانس به بیرون پرتاب کرده بود، هنوز آتش دشمن بر سرمان می ریخت. چشمم به شیاری افتاد که احساس کردم پناهگاه خوبی است. به هر سختیی که بود خودم را کشان کشان به شیار رساندم. همین که می خواستم نفسی تازه کنم ناگهان برای بار دوم بمبی در یک قدمی ام منفجر شد. دیگر هیچ چیز نفهمیدم» . آقای برخورداری تنها در عرض چند دقیقه ۲ بار با بمب خوشه ای مجروح شده بود. زخم و جراحات او به قدری شدید بود که هویتش قابل شناسایی نبود تا جایی که حتی دوستان و هم رزمان آقای برخورداری او را نشناختند. « برای یک لحظه چشمانم را باز کردم، آن قدر تشنه بودم که احساس می کردم گلویم از خشکی ترک خورده. خونریزی زیاد صورتم مانع می شد تا بتوانم چیزی را ببینم. اما به زحمت چشمانم را تا می توانستم باز نگه داشتم. متوجه شدم با تعداد زیادی مجروح، پشت یک وانت هستم. وانتی که به سرعت در حال حرکت بود. همه زخمی ها از هوش رفته بودند. دیگر نایی نداشتم و به سختی زیر لب چند بار گفتم « آب» و از هوش رفتم.

۳ ساعت در سردخانه

بمباران ساعت ها ادامه داشت و آقای برخورداری پشت وانت هر چند دقیقه یک بار به هوش می آمد و به اطرافش نگاه می کرد. « وانت تنها باید یک مسافت دو کیلومتری را طی می کرد تا به بیمارستان برسد. صدای انفجارها خاموش نمی شد. باورتان نمی شود با این که مدام از هوش می رفتم اغراق نکرده ام اگر بگویم در این فاصله کم، بیش از ۷۰ بمب در اطراف این وانت منفجر شد» . بالاخره وانت به بیمارستان نزدیک شد وانتی که هیچ جای سالمی نداشت و زیر تیر و ترکش ها، آبکش شده بود. « رژیم بعث، منطقه گیلان غرب را به خاک و خون کشیده بود. جهنمی به پا شده بود که قابل تصور نیست. باران بمب از آسمان می بارید، با صدای فریادها به هوش آمدم. دیگر به بیمارستان رسیده بودیم. در بیمارستان جای سوزن انداختن نبود تا چشم کار می کرد مجروح و زخمی دیده می شد. حتی محوطه بیمارستان هم پر از مجروح شده بود و پزشکان و پرستاران مدام به این طرف و آن طرف می دویدند تا بتوانند جان زخمی ها را نجات بدهند. با دیدن وانت، بهیاران به طرف ما آمدند تا به دادمان برسند. اما تا دست شان به بدنم خورد از شدت درد از هوش رفتم. نمی دانستم کجا هستم فقط برای چند لحظه احساس کردم تمام بدنم دارد یخ می بندد، خیلی سردم بود. چشمانم را باز کردم و خود را میان اجساد دیدم، ماهیچه های صورتم پر از ترکش شده بود نمی توانستم حرف بزنم تنها دست راستم کمی توان داشت. دستم را به زحمت بالا بردم، به این امید که کسی متوجه شود، تا آن موقع اصلاً تصور نمی کردم که در سردخانه باشم» .

آن روز دائم اجساد شهدا را به سردخانه می آوردند، به طوری که در سردخانه مرتب باز و بسته می شد و به تعداد شهدا افزوده می شد. البته آقای برخورداری خوش شانس بود که یکی از پرستاران متوجه دست های او شد و فریاد زد « او زنده است» . « با فریاد پرستار من نجات پیدا کردم» .

۲۰۰۰ ترکش در بدن

بعد از این که آقای برخورداری از سردخانه به بیمارستان منتقل شد، او را با یک آمبولانس به اسلام آباد غرب بردند. چندین بار زیر تیغ جراحان رفت. پزشکان با این که امیدشان برای زنده ماندن این رزمنده بسیار کم بود، اما تمام تلاش شان را کردند تا بتوانند جلوی خونریزی را بگیرند. « وقتی چشمانم را باز کردم خودم را روی تخت بیمارستان دیدم. دیگر نایی نداشتم. بدنم سوراخ سوراخ شده بود و به جای خون از بدنم کف بیرون می آمد. همه به این امید بودند تا بدنم مقاومت کند و بتواند این همه زخم و جراحت را ترمیم کند» . حال آقای برخورداری آنقدر وخیم بود که پزشکان جرأت نمی کردند ترکش ها را از بدن او خارج کنند. آقای برخورداری در مورد بمب خوشه ای می گوید: « بمب خوشه ای وقتی به زمین اصابت می کند ۶۰۰ تکه می شود. هر کدام از این تکه ها به هزار تکه دیگر تبدیل می شود. در عرض چند دقیقه، دو بار بمب خوشه ای در یک قدمی ام منفجر شد، این بمب ها جای سالم در بدنم باقی نگذاشت» . با تمام این تفاسیر، آقای برخورداری توانست بمب خوشه ای را شکست بدهد. « بعد از ۶ ماه زخم هایم خوب شد. اما پزشکم گفت حداقل دو هزار ترکش در بدنم هست که باید تا آخر عمر با آنها سر کنم» .

عمل جراحی؛ هرگز

ترکش ها از سر تا نوک پای آقای برخورداری را سوراخ کرده. جایی از بدنش نیست که ترکش وجود نداشته باشد. « تا به حال چندین بار عمل جراحی کرده ام اما هیچ کدامشان جوابگو نیست. چرا که اگر پزشکان بخواهند ترکش ها را از بدنم بیرون بیاورند باید تمام بدنم را تکه تکه کنند. البته بعضی از این ترکش ها در جمجمه ام جا خوش کرده اند. حساب این ترکش ها که مشخص است، تا آخر عمرم باید با آن ها زندگی کنم» . البته شیمیایی شدن آقای برخورداری کار را سخت تر کرده و انجام عمل جراحی در این شرایط ریسک بالایی برای این جانباز به حساب می آید.

ترکش ها خودشان از بدنم بیرون می آیند!

حجم ترکش ها در پاهای آقای برخورداری بیشتر است، به طوری که پیاده روی و نشستن برایش دردآور است. « روزی نیست که ترکش ها از گوشت و پوستم بیرون نزند. این اتفاق زمانی رخ می دهد که پیاده روی کرده باشم. با کمی راه رفتن، ترکش هایی که در پاهایم جا خوش کرده اند بیرون می آید. گفتنش آسان است. اما این ترکش های ریز مانند تیغ، گوشت را پاره می کنند و از بدن بیرون می زند. بعد از خارج شدن ترکش درد شروع می شود. دردی که امانم را بریده. باورتان نمی شود بعضی وقت ها ۵ قرص آرام بخش را با هم می خورم ولی دردم آرام نمی شود» . حالا آقای برخورداری ۳۰ سالی می شود که به خاطر وجود ترکش ها در بدنش، قادر به نشستن روی ۲ زانو و ۴ زانو نیست و باید حتما بخوابد. « سر و صدای بسیار برای من آزاردهنده است. مدام یا باید روی صندلی بنشینم یا دراز بکشم. این کار کلافه ام می کند. در این مدت همسرم دیگر برای خودش پزشک شده و دیگر لازم نیست برای بیرون آوردن ترکش ها نزد پزشک بروم» . همسر فداکار آقای برخورداری چند سالی می شود که کارش شده بیرون آوردن ترکش هایی که به پوست رسیده. « همسرم این کار را با موچین یا انبرهای مخصوص پزشکی انجام می دهد و بعد زخم را پانسمان می کند» .