بخشی از ناگفته‌های خسرو شکیبایی در پنجمین سالروز درگذشتش

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، این بازیگر سینمای ایران که ۲۸ تیر ماه، پنجمین سالروز درگذشتش است درباره ی روند ورود و علاقه اش به بازیگری در نوشتاری شرح داده است که: « بعد از دیدن تئاتر، تمام پویایی من در راستای کسب رضایت پدر برای رفتن به سینما بود که سرانجام به موفقیت منجر شد و همراه پدرم به سینمایی واقع در باشگاه افسران که در خیابان سوم اسفند سابق و سرگرد سخایی فعلی بود رفتیم.

وقتی که وارد سالن تاریکی شدیم، روبه رویم دیواری را دیدم که اتومبیل سیاه رنگی با سرعت زیادی به سمت ما می آمد که باعث شد از ترس وحشت زده فریاد بکشم که پدر پناهم داد و از آنجا بود که با سینما آشنا شدم.

در دوران کودکی ام تلویزیون در خانه مان نبود از این رو گاهی ساعت ها پشت شیشه مغازه هایی که تلویزیون می فروختند می ایستادم و تماشا می کردم چرا که تصویر برایم حکم آتش شومینه را داشت و مرا به خود جذب می کرد، همین امر باعث شد که به دلیل نداشتن تلویزیون در خانه، تمام تئاترهای مرحوم محمدعلی جعفری را از نزدیک ببینم و یکی از آرزوهای من این شده بود که روزی بتوانم نمایشی را به صورت زنده اجرا کنم. زمانی که در اداره تئاتر مشغول کار بودم با بازیگری آشنا شدم که همان شب برای اجرای نمایش تمرین داشت با التماس خواستم که مرا با خود به سرصحنه تمرین ببرد و بقدری ایشان را محکم گرفته بودم که بالاخره گفت: « حتما، به خدا می برمتون» .

به همراه ایشان به « سازمان رهبری جوانان» که در آنجا هم برنامه های ورزشی و هم برنامه های تئاتر و دیگر برنامه ها برگزار می شد رفتیم در نهایت وارد سالنی شدیم که این دوست عزیز در آنجا تمرین تئاتر داشت.

در سالن چند ردیف صندلی کنار هم چیده شده بود، بر روی یکی از آنها نشستم و جذب تماشای صحنه شدم، دو نفر بر روی صحنه در حال تمرین بودند و بعد از گذشت چند دقیقه نفر سومی هم به آنها ملحق شد و مشغول پذیرایی از آنها گشت.

از آنجا بود که احساس کردم اگر بتوانم شش و یا هفت ماه به طور کامل دوره استاژ را ببینم شاید بتوانم چنین رولی را بازی کنم در چنین فکرهایی غرق بودم که آقایی از پشت سر به من نزدیک شد و گفت: آقا شما آمدید اینجا که تئاتر کار کنید؟ »

در ابتدا احساسم بر این بود که دوستی که مرا با خود به آنجا برده، رضایتی نداشته و فردی را فرستاده تا عذرم را از آنجا بخواهد.

در ادامه گفت: « شما علاقمند به تئاتر هستید؟ »

به عقب برگشتم و در جوابشان گفتم: « بله»

ایشان هم گفت: « دنبال من بیائید»

باعجله گفتم: « آقا روی من حساب نکنید من دوره ای ندیدم، نمی دانم باید چه کار کنم، دفعه ی اولمه! »

در حالی که از من دور می شد گفت: « باشه! خواهش می کنم دنبال من بیائید»

به همراه ایشان به « کمیته ی تئاتر» رفتم که چند صندلی تاشو و یک کتابخانه ی خالی در آنجا بود در واقع این اتاق، اتاق تئاتری ها محسوب می شد.

پشت میز خود قرار گرفت و یک متن سه خطی را از روی نمایشنامه ی قطوری نوشت و گفت: « این متن را در منزل تمرین کنید و فردا برای تست بازیگری بیایید»

نام نمایشنامه « پنجه عدالت» بود درست اگر یادم بیاید مفهوم این متن سه خطی این بود: « ببین اگر من و تو این کار را انجام دهیم، پنجه ی عدالت ما را گرفتار می کند. »

متن را گرفتم و عقب عقب رفتم، وقتی از پله ها پایین آمدم احساس کردم که می توانم تست دهم چرا که متن را در حین راه رفتن حفظ کرده بودم برگشتم و گفتم: « من حاضرم که تست بدهم»

ایشان که هنوز در همان اتاق کمیته ی تئاتری ها نشسته بودند در جوابم گفتند: « شما بروید و روی متن کار کنید، فردا از شما تست می گیرم»

خیلی اصرار کردم و گفتم: « حاضرم» ، بالاخره قبول کرد و نوشته را روی میزشان گذاشتم و سه خط دیالوگ را طوری گفتم که با تعجب گفت: « شما که حرفه ای هستید؟ ! ، قبلا کجا کار می کردید»

در پاسخ گفتم: « قبلا تحصیل می کردم بعد از مدتی هم تحصیل می کردم و هم کار. »

پرسید: « کجا کار می کردی؟ »

گفتم: « پیراهن دوزی-کفاشی-کانال سازی کار می کردم»

از حرف من خیلی متعجب شد و اظهار داشت که منظورش این است که « قبلا کجا تئاتر کار می کردم! من هم گفتم« قبلا تئاتر کار نکردم واولین بارم است که متنی را اجرا کردم. »

سوال کردند که: « حتی در مدرسه هم تئاتر کار نکردی؟ ! »

گفتم: « خیر»

از کشوی میز خود نمایشنامه ی دیگری را درآوردند و به من دادند و گفتند: « تمام متن را تمرین کنید. »

در راه خانه که پیاده می رفتم هرجا که نوری می دیدم می ایستادم، تا به منزل رسیدم تقریبا نصفی از نمایشنامه را از بر بودم، بعد دانستم که برای نقش اول نمایشنامه انتخابم کرده اند، دو ماه بعد این نمایشنامه با موفقیت بر روی صحنه اجرا شد.

در دوران سربازی از تئاتر فاصله نگرفتم و در همان زمان هم، تئاتر کار کردم، بعد از پایان خدمتم به سراغ هنر دوبله رفتم چرا که دوست داشتم با کسانی که فیلم ها را دوبله می کنند از نزدیک آشنا شوم، آقای جنگیز جلیلوند – آقای اسماعیلی-آقای طهماسب و دیگران بسیار پیش می آمد که به میدان ارگ سابق جنب اداره تئاتر ساعت ها منتظر می ایستادم تا شاید آقایان: اکبر مشکین – هوشنگ سارنگ و حیدر صارمی و دیگر هنرمندان رادیو را از نزدیک ببینم و جلوی پای این عزیزان بلند شوم و سلام کنم.

استادان دوبله بعد از اعتصاب در سال ۱۳۵۵ به بعد از ورود افراد جدید رضایتی نداشتند. چرا که دوبله ی سینمای ایران به نوعی از کیفیت دست یافته بود که شاید بتوان گفت در دنیا به برتری رسیده بود و می ترسیدند به این کیفیت به شکلی صدمه برسد، در حقیقت از نظر آنها کسانی که از هر جهت شناخته شده بودند باید کار دوبله را انجام می دادند از طرفی برای من دوبله ی فیلم ها جذابیت چندانی داشت. به هر طریق هنرمندان هنر دوبله به طور مستقیم وغیر مستقیم به من آموختند که ساعت ها در استودیو منتظر بمانم تا بتوانم فقط یک خط را دوبله کنم که بعدها به عنوان « مردی گو» دوبله مطرح شدم.

قبل از رفتم به استودیو شهاب با آقایی به نام « هوشنگ کاظمی» کار می کردم، ایشان یک سری حوزه را برای تربیت تعدادی از شاگردان ایجاد کرده بود که به آن « سینک» می گویند و فراتر از آن به شکل حرفه ای تر آموزش هایشان را انتقال می دادند، آقای کاظمی در اکثر کارهایشان نقش های کلیدی نمایشنامه را برای کار دوبله به عهده من می سپردند.

بعد از انقلاب هم اولین کار سینمایی خود را با کارگردان مطرح قبل از دوره انقلاب « آقای مسعود کیمیایی» در فیلم « خط قرمز» آغاز کردم و بعد هم در سایر فیلم های سینمایی چون هامون – کیمیا-حکم و اتوبوس شب و… توانستم فعالیت بازیگری را تجربه کنم. در بعضی از کارهایم بعد از مدتی متوجه می شدم که در هنگام صداگذاری از صدای دوبلورها استفاده کرده اند البته افتخاری برایم بود که بزرگان هنرمند دوبلور به جای من صحبت کردند اما همیشه دلم می خواست در اکثر کارهایی که ایفای نقش می کنم از صدای خودم استفاده شود. چون که احساس می کنم ۵۰ درصد نقش به بازی بازیگر و حرکات بازیگری او بستگی دارد و ۵۰ درصد قضیه هم که تاثیر بسزایی در نقش دارد صدا و احساس در بیان بازیگر است.

در تمام نقش هایم سعی کردم که با حس و با تکنیک بازیگری که به صورت اکتسابی آموختم و با باوری که از تجربه و تحلیل کارکتر مورد نظر در خودم ایجاد می کنم ایفای نقش را بعهده بگیرم. در حقیقت نقش ها ورود مهمان به ذهن هنرمند است که با باور و ایمان به درک از آن نقش، از مهمان پذیرایی می شود و این نقش ها میهمانانی هستند که بعد از مدتی ذهن را ترک می گویند و هنرمند فقط مدتی با آنها زندگی می کند و بعد پذیرای مهمان جدیدی می شود. »

خسرو شکیبایی - بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون - ۷ فروردین ۱۳۲۳ متولد شد.

این بازیگر در حدود ۴۰ فیلم سینمایی حضور داشته است که از میان آن ها می توان به « خط قرمز» ، « دادشاه» ، « صاعقه» ، « دزد و نویسنده» ، « رابطه» ، « ترن» ، « شکار» ، « عبور از غبار» ، « ابلیس» ، « جست وجو در جزیره» ، « بانو» ، « پرواز را به خاطر بسپار» ، « سارا» ، « یک بار برای همیشه» ، « بلوف» ، « پری» ، « درد مشترک» ، « لژیون» ، « عاشقانه» ، « خواهران غریب» ، « سایه به سایه» ، « سرزمین خورشید» ، « روانی» ، « زندگی» ، « میکس» ، « کاغذ بی خط» ، « دختری به نام تندر» ، « مزاحم» ، « صبحانه ای برای دو نفر» ، « نسکافه داغ داغ» ، « دلشکسته» و « حیران» اشاره کرد.

شکیبایی ۲۸ تیرماه ۱۳۸۷ صحنه ی هنر و زندگی را ترک گفت واز دنیا رفت.