فرزاد جمشیدی از صداوسیما خداحافظی کرد!

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، فرزاد جمشیدی، مجری تلویزیون پس از ۲۰ سال همکاری با صداوسیما، امروز - ۲۹ خرداد ماه - با انتشار نامه ای از صدا و سیما خداحافظی کرد.

او که در این سال ها بالاخص با اجرای برنامه سحرگاهی « ماه خدا» در شبکه یک سیما به مجری شناخته شده ای بدل شده بود، در این نامه ی خداحافظی، با قصه و لطیفه و شعر و ضرب المثل، کنایاتی را راجع به شایعات پیرامون خود، ارایه کرده و در نهایت از اجرای تلویزیونی خداحافظی کرده است.

در بخشی از نامه جمشیدی که به همین شکل به سرویس تلویزیون ایسنا ارسال شده، آمده است:

« هو الحلیم الخبیر

سر سفره چاشت صبحگاهی، مادرم چایی شیرین قصه هایش را به دستمان می داد. از همان جا بود که قصه های قرآن در جان ام آشیان کرد و حرارت حقیقت این کلامِ کبریایی، یخبندانِ دروغِ اهلِ دنیا را در خاطرم ذوب کرد تا باور کنم تنها رسولان حق اند که ویترین واقعیتشان از متاع محبت، پُر است و از قرار روزگار، همانان اند که شیشه ی مغازه ی معنویشان، پیوسته با سنگ مزاحمتِ بدخواهان می شکند و هر که با تابلوی « یاد خدا» دکان دوستی بنا کرد، بساط سخن اش را می چینند و معرکه اش را بر هم می زنند!

هنوز از تلخی روزگار، دو قاشق از آن چای خوش عطر و طعم قصه های قرآنی مادرم، در خاطرم هست که گلوی گرفته ی بغض را باز کند و سلام خوبی برای این نامه ی خداحافظی باشد.

مادرم می گفت: موسای کلیم الله (ع) از خدا خواست حکمی فرما تا از حرف مردم، در امان باشم! پروردگار فرمود: کاری که برای خود نکرده ام! چگونه برای تو انجام دهم؟ !

هنوز در کوهستان گذر عمر، پژواک صدای مادر، باقی است که می گفت: نمرود خواست با خدا مبارزه کند؛ دستور داد ارابه ای آماده کنند. آنگاه ارابه را به پای مرغی بزرگ بست و تکه گوشتی جلوتر از دهان مرغ گذاشت تا به هوس آن به آسمان پر بکشد! سپس نمرود رو به آسمان چند تیری انداخت به این پندار که سمت پروردگار، تیر پیکار افکنده!

آن وقت مادرم از همسایگی دو خاطره، نتیجه می گرفت:

اولین ملامتی عالم، خودِ خداست که انسان را هم که خلق کرد، فرشته ها از روی عبادت (و نه از روی لجاجت) ملامت اش کردند. حال آنکه نمی دانستند آدمی غیر از خون ریختن، فرشته خصال هم خواهد شد و به عطر اخلاق محمدی (ص) اش، دنیا را تسخیر خواهد کرد. پس پسرجان! اگر می خواهی در این عالم بمانی، یا از نیل مشکلات، عبور کن که دست فرعون بددلی به تو نرسد و یا آنقدر بالا برو که تیر عداوت نمرود، به تو اثر نکند!

من - این حیرت زده ی دیار دنیا - که نه عصای استقامت موسی (ع) دارم و نه آبروی صبر ابراهیم خلیل الله (ع) ، بی ریا با همان لهجه ی سحرگاهی ماه خدا، این نامه را به نشانی مردم سرزمین ام پست می کنم. آن ها مرا خوب می شناسند. مردم میهن ام مرا از اینترنت پیدا نکرده اند که حالا با دو خط خبر، مرا در شوره زار اینترنت، تنها رها کنند.

هموطنان جغرافیای ایران! همسایه های تاریخ دین و ایمان! همکلاسی های درس سخت وجدان! سلام سال ها به دعای شما دانش اندوختم تا سکه ی سخن ام را در بازار انتخاب خود، بخرید و متاع محبت و حرف حساب ام را به خانه ی خاطر پسندی خود ببرید. ترسِ مقدسِ سخن گفتن در قاب تلویزیون که معیار جهانی اش به من آموخته: « یک دقیقه حرف زدن در تلویزیون، یک ساعت مطالعه می خواهد» اسب استعداد مرا نهیب زد که باید یک نفس در دشت دانش بدوی و اگر می خواهی خوشه ی علم برای مخاطبینِ تلویزیون بدوی باید صدبرابر آنچه می گویی، بشنوی!

حاصل این نخوردن ها و نخفتن ها و دویدن ها آن شد که « کتابخانه ام بزرگ تر از خانه ام شد» و اعتبار اعتنای مردم خوب میهن ام، مثل سنجاقکی روی سینه ام نشست تا بدان حد که بعنوان « مرغ سحر» بالاتر از نام فرزاد جمشیدی، مسئولیت امانتی به اندازه ی واجب نماز و روزه بر دوش ام وانهاد.

هفت سال این بار امانت را با درستکاری و روزه داری بر دوش کشیدم و هر چه به خانه ی محمد و آل محمد (ص) نزدیک تر شدم، لهیب آتش کینه ی ابوالهب ها بیشتر شد؛ اینک یکسال از اجرای آخرین برنامه ی سحرگاهی « ماه خدا» بر من و ما می گذرد. در این یک سال، ابر سوء تفاهم میان من و مخاطب ام سایه انداخت ولی چون نمی توان چهره ی خورشید حقیقت را با مشتی گل دروغ پوشاند، عاقبت، آفتاب بر پهندشت وجدانِ اهل حق تابید و کشتی شکسته ی دروغ، به گل رسوایی نشست. در چهار ضلعی « من، رسانه، شاکی و قوه ی قضاییه» ، انصافاً هر یک نقش خود را خوب ایفا کردند ولی ناضعلی نادان های اینترنت، پیش از رسیدگی قضایی، نظم اخلاق را بر هم زد و عقرب قلم دروغ چند میرزا بنویس که اصولا خبرنگار نیستند، عقربه ی سرعت خوانندگان را بالا برد تا از شیطان، سبقت بگیرند و در سراشیبی غیبت، سقوط کنند!

شلاق، زندان اوین، حکم جلب، دستبند، نامعروف، نامشروع… و دیگر صفات اشیاء ناپسند را حتی بی اطلاع شاکی پرونده و بی استدلال و استفاده عقل و قضا، در کنار اسم من قرار دادند تا با شیطان هم غذا شوند؛ غیبت مرا بکنند و در حمام تهمت، گِل گناه مرا بشوند.

اکنون سبکبار می نویسم:

در این یک سال که بر من به اندازه ی یک عمر گذشت، تیر گمانه زنی مردمی که اسیر امواج ملتهب فضاهای مجازی قرار گرفته بودند، بسیار به سویم پرتاب شد. در فرودست آن مرتبه ی اوج و عرفان سحرگاهان رمضان، مثل دامنه های کوهسار زندگی ام، آشغال دروغ، بسیار ریختند. محیط زیست پاک رمضانی من و مردم را آلودند و میزان آلاینده های مورد رضایت شیطان و دشمنان را به حداکثر خود رساندند. پس بنا به تدبیر مادرم و راه کار موسوی و ابراهیمی که قبلاً آموخته بودم سعی کردم بالاتر بروم تا خدنگ خدعه و بدی در دل ام ننشیند و ننشست.

زندگی در دیار پُر از حسادت دنیا به من آموخته: در جایی که هنوز برای خاتم پیامبران (ص) به هزینه ی شیطان، فیلم می سازند! من فقط می توانم به شهید فهمیده، اقدا کنم؛ یک نارنجک، به خود ببیندم و لااقل یک تانک تهمت را منهدم کنم! !

این خداحافظی، نتیجه ی رسیدن به یک جاده ی جدید در زندگی من است:

آنچه در حق فرزاد جمشیدی گفتند و نوشتند و پراکندند، نزد خدا، گم نمی شود. با این خداحافظی نیز چیزی بیشتر از آنچه رخ داده، از آبروی فرزاد جمشیدی، کم نمی شود! فقط می ماند یک تسویه حساب ساده که موعدش روز جزا و قضاوت اش به عهده علی بن موسی الرضا (ع) است. بالا بلند نجیبی که از روز اول کارم در سازمان صدا و سیما، آبروی خودم را با آبروی رضای آل مرتضا (ع) گره زده ام. آن تسویه حساب، این است:

- اگر آنچه درباره ی فرزاد جمشیدی گفته اند، حقیقت دارد، چه وقیح ام من که باز هم رو به روی چشم سیاه دوربین بنشینم و از بخت سپید سحرگاهی رمضان، با مردم و روزه داران سخن بگویم!

اما اگر آنچه نوشیدند و نوشتند و نشر دادند، حقیقت نداشته باشد چه کم توان ام من که بخواهم تمامی ذهن های مخدوش را ترمیم کنم و چه کم توان تر و نحیف ترند آن هایی که باید رو به روی همین یک آینه از آیه های قرآن بایستند و خدای خویش را پاسخ گویند. کدام آیه؟

ای کسانی که ایمان آورده اید! اگر فاسقی برایتان خبری آورد، تحقیق کنید. مباد که از روی نادانی، به مردمی آسیب برسانید. آنگاه از کاری که کرده اید، پشیمان شوید. (سوره ی مبارکه حجرات - آیه نورانی ششم)

پس بگذار میان من و دروغ پردازان و مُمَهدین و باعثین این خدعه خصمانه، قرآن و امامان معصوم (ع) قرار گیرد. اینک که خود دروغ می سازند و سپس آبروی ایمانی و قرآنی و انقلابی صدا و سیما و همه کارکنانش را با همان متر و مقیاس دروغ، اندازه می گیرند، من بروم بهتر است تا دامان این همه مجری، گوینده، تهیه کننده، کارگردان و هنرمندان شریف و تحصیل کرده ی صدا و سیما، آلوده شود.

البته خلاف آنچه که دیگران فکر می کنند شاید این قلم و صاحب اش گله مند و منکسر و اندوهگین و از کار افتاده باشند اما به جای گله گذاری چند تشکر است که به چندین نفر بدهکارم!

از سید عزت الله ضرغامی (رییس رسانه ملی) که در تندباد حواشی که مثل ابر مرثیه از سَرَم عبور می کرد، به من آموخت: عزت را خدا و ماه خدا به تو داده اند نه رسانه ها و نه فقط صدا و سیما، سپاسگزارم.

از سید رمضان موسوی مقدم (قائم مقام صدا و سیما) از علی دارابی (معاون سیما) و از مهدی فرجی (مدیر شبکه یک) به عنوان کوهواره های ادب و اخلاق که در بارش بی دریغ تیغ های تهمت و دروغ علیه من، سایبان مهرشان را از سَرَم دریغ نفرمودند، سپاسگزارم.

از سایت های اینترنتی که بخاطر چند کلیک بیشتر، آبروی مرا به آتش کشیدند ولی حلقه ی جهنم را برای خود کوبیدند و هیزم این آتش را بر دوش خویش، حمل کردند و به من یاد دادند معنی حقیقی این ضرب المثل را که: « آتش هر چقدر هم تند و تیز باشد فقط خودش را می سوزاند» و یا این ضرب المثل که چاه کن همیشه تهِ چاه است، سپاسگزارم.

از همه رسانه هایی که با انتشار اخبار غیرواقع و شلیک ترکش های تهمت به من، درصد جانبازی ام را نزد خدای دانای راز، بالا بردند، سپاسگزارم.

از آن ها که جسم بی جان و متعفن شهرت دنیایی مرا روی دوش دروغ، تشییع و در گورستان گمنامی، دفن کردند، سپاسگزارم.

از تعدادی از کارکنان بخش ویژه ای از سازمان صدا و سیما مثل آقایان: (م- ا) ، (م- خ) ، (س) ، (ک) که با هدایت آقای (ر) به جای حراست از آبرو و تقدس خدادادی، مجری برنامه های رمضان، زخم اهل کوفه را بر دل ام نشاندند، سپاسگزارم.

از همه آن ها که آلبوم دیانت و شیعه بودن مرا با چند تکه از ذغالِ دلِ سوخته ی امیرالمؤنین علی (علیه السلام) سوزاندند تا من هم فردای قیامت، احساس کنم هم تیمی ولایت علوی (ع) هستم، سپاسگزارم.

از همه بی معرفت هایی که دو تا تکه سنگ (از همان جنس که ابوجهل به سمت پیامبر (ص) می افکند) ، یک لقمه از خشم فرو خورده ی امام کاظم (ع) و یک کف دست از دشت مظلومیت امام حسن مجتبی (ع) را به موزه ی تجربه ی من بخشیدند تا آموزه ی عمرم شود، ممنون ام.

از همه آن ها که با غیبت از من، سر کلاس رضایت خدای کریم، غیبت کردند و با انجام این گناه، اولآً زباله ی معصیت مرا به پذیرایی اعمال خیر خود بردند و در ثانی، اعمال نیک و ثواب خود را به من هدیه کردند، سپاسگزارم.

از همه مسؤولان برگزاری برنامه ها، همایش ها و مراسم ها در بخش های دولتی و خصوصی، که مومنانه به حاشیه ها و شایعات درباره این بنده ی حقیر خدا، توجهی نکردند و ذره ای از اعتمادشان نسبت به فرزاد جمشیدی، کاسته نشد، سپاسگزارم.

از آن ها که به فتوای فضای مَجاز، گناه کردن را برای خود مجاز کردند و با سنگ دروغ، قامتِ غرور دروغین مرا شکستند، تشکر می کنم. از آن ها که چهره ی زرد ترس مرا در « تابه ی تهمت» و « روغن معصیت» خودشان، سرخ کردند تا مزه شیرین شهامت را احساس کنم و برای ماندن در عرصه ی شهرت، به هر ناکسی، التماس نکنم، تشکر می کنم.

از برادران هم خانواده ی رسانه ای ام که مثل برادران غیور یوسف (ع) با درج خبرهایی سراسر دروغ، مرا به چاه امتحان خدا انداختند و از بعضی دیگر از خبرگزاری ها مثل « جهان نیوز، الف، مهر، تابناک، تبیان» و همانندشان که با بی اعتنایی کامل به این قبیل شایعات، ریسمان نجات خویش و من شدند، سپاسگزارم.

در پایان و در آستانه رسیدن به نیمه راه شعبان و طلوع تولد حضرت صاحب العصر و الزمان (عج) برای همه شما مردمان، مؤمنان، روزه داران و سفره داران سحرگاهان ماه رمضان، بهار قرآنی خوبی آرزو می کنم. من هفت سال به جای سحری، کلمه و واژه نوش جان کردم و همچو آرش، جان در پیکان نهادم تا تیر توفیق ام از مرز خستگی بگذرد و جغرافیای جان روزه داران را وسعت دهد. برای اجرای چنین برنامه ای باید سربازی کرد نه سلطانی و برای استحقاق نشستن سر سفره ی سحرگاهی رمضانی، باید خدمتگزاری کرد، نه میزبانی!

برای این بهار رمضانی هم الان در حق خودم، تأفلی به حافظ شیرین بیان زدم، چه مناسب آمد:

ارغنون ساز فلک، رهزن اهل هنر است

چون از این غصه ننالیم و چرا نخروشیم

گل به جوش آمد و از می نزدیم اش آبی

لاجرم ز آتش حرمان و هوس می جوشیم

حافظ این حال عجب با که توان گفت که ما

بلبلانیم که در موسم گل، خاموشیم

از همه سپاسگزارم؛ چه آن ها که ترک ام کردند و چه آن ها که درک ام کردند.

خدا نگهدارتان امیدوارم در کلاس حضور قلب خدا، با دلی خالی از دنیا پیوسته حاضر و پابرجا بمانید.

اوایل گل سرخ و انتهای بهار - فرزاد جمشیدی»