وصیت یک شهید درباره آخرین عکسش

یکصد و سی و هفتمین نشست در کوی نیکنامان با حضور خانواده‌های معزز شهیدان احمد اوریات و رضا کشوری‌پسند، صبح روز پنجشنبه در فرهنگسرای گلستان برگزار شد.

در بخشی از این برنامه، همسر شهید اوریات در سخنانی بیان کرد: «همسرم در سال ۱۳۶۵ و در عملیات کربلای هشت به شهادت رسید. از ایشان یک فرزند به یادگار مانده است که اکنون ۳۲ ساله است. وقتی که احمد به شهادت رسید، پسرم ۹ ماه بود. او همیشه می‌گوید که هیچ وقت پدرم را نفهمیدم اما وجودش را در تک‌تک کارها و اعمالم احساس می‌کنم. خود من هم این‌گونه هستم، همیشه در تمام سختی‌ها و خوش‌حالی‌ها، حضور احمد را در کنارم احساس می‌کنم. ما نباید هیچ وقت شهدا را فراموش کنیم. فرزندان ما باید بدانند که چه کسانی برای آرامش امروز آنان، جانشان را فدا کردند. این که امروز می‌توانیم سرمان را بالا می‌گیریم، از صدقه سر شهدا است.»

این همسر شهید، خاطره‌ای نیز روایت کرد: «در مدت زمانی که فرزندمان به دنیا آمده بود، ایشان چند بار برای مرخصی به تهران بازگشت. در جریان یکی از این مرخصی‌ها، از ایشان درخواست کردم که تعدادی عکس با بچه‌مان بگیرد اما اصلا قبول نکرد. یک حلقه ۳۶ تایی عکس گرفته شد بدون آن که ایشان در کنار فرزندش ایستاده باشد. جالب است که ایشان در آخرین وصیت خود به یکی از بستگان، سفارش کرده بود که آخرین عکسش را بعد از شهادت در کنار فرزندش بگیرند. ما هم براساس وصیت ایشان عمل کردیم و آخرین عکس ایشان قبل از تدفین، در کنار فرزندش گرفته شد؛ پدر شهید در کنار نوزادی ۹ ماهه.»