قصه علاقه پشه به انسان به آخر رسید

به گزارش پارس به نقل از ایسنا، پشه ها با استفاده از علائم بو، گرمای بدن و دی اکسیدکربن استنشاق شده، میزبانانشان را شکار می کنند.

گونه های پشه Anopheles gambit وAedes aegypti به شدت به بوی انسان علاقه مند هستند و با هدف قراردادن انسان ها، بیماری هایی از قبیل مالاریا و تب دانگ را شیوع می دهند.

در مطالعه جدید، محققان پشه هایی با ژن بویایی جهش یافته را مهندسی کردند که حس بویایی شان مختل شده است.

پشه های جهش یافته در واکنش به بوی انسان به جز در حضور دی اکسیدکربن، ناکام ماندند؛ حتی پس از آن نیز، آن ها بیشتر از حیوانات به سمت انسان ها جذب نشدند.

خون آشام های اصلاح شده همچنین بیزاری شان از بوی ماده دافع حشرات DEET را از دست دادند، اما هنوز قادر به کشف مواد شیمیایی قوی روی سطح پوست انسان بودند.

دانستن عواملی که پشه ها را به سمت انسان ها جذب می کند، راه را برای کشف کانال های جدید اجتناب از آن ها باز می کند.

لزلی ووشال و همکارانش در دانشگاه راکفلر ژنی موسوم به orco را در مگس ها بررسی کردند که نقش مهمی را در توانایی آن ها برای شناسایی بوها ایفا می کند.

علائمی وجود داشتند مبنی بر این که پشه ها از بوهای محیط استفاده می کنند و دانشمندان معتقد بودند که این ژن باید برای پشه ها به اندازه مگس ها مهم باشد.

با استفاده از تکنیک های مهندسی ژنتیک، ووشل و تیمش ژن مزبور را در پشه های Aedes aegypti جهش دادند. آن ها پشه های معمولی و جهش یافته را در معرض بوی آستین های نایلونی انسان ها در حضور یا غیاب دی اکسید کربن، قرار دادند.

این دانشمندان توانایی پشه ها برای تمییزدادن بین هوایی که از روی بازوی یک انسان یا خوکچه هندی می گذشت، را نیز آزمایش کردند.

پشه های جهش یافته قادر به شناسایی بوی انسان در غیاب دی اکسیدکربن نبودند؛ حتی با وجود دی اکسید کربن، این حشرات هیچ ترجیحی برای بوی انسان را از خود نشان ندادند و به طور یکسان به سمت بوی انسان و خوکچه هندی جذب شدند.

در آزمایش های دیگر، تیم علمی چگونگی واکنش حشرات جهش یافته به DEET (ماده فعال در بسیاری از دافع های حشرات) را اندازه گیری کردند.

این حشرات در معرض بازوی انسانی آغشته به DEET یا بازوی تمییز قرار گرفتند.

پشه های با ژن بویایی جهش یافته به سمت هر دوی این بازوها پرواز کردند، اما پس از فرود، بازوی آغشته به دافع حشرات را شدیدا تنفرآور یافتند.

یافته ها نشان می دهند که پشه ها از دو مکانیسم متمایز برای شناسایی استفاده می کنند: مکانیسمی که در فواصل دور و مکانیسمی که در مجاورت نزدیک به پوست عمل می کند.

تحقیقات بیشتر چگونگی تاثیرگذاری ژن orco بر گیرنده های بویایی را که حشره ها برای بوکردن گوشت انسان استفاده می کنند، بررسی می کنند.

درک چگونگی عملکرد دافع حشرات موجود، دانشمندان را قادر به طراحی انواع بهتری از آن ها خواهد کرد.

جزئیات این موفقیت علمی در Nature منتشر شد.