به گزارش پارس به نقل از شرق، « پیمان قاسم خانی» : می توانم بگویم حسم بعد از دیدن این فیلم ها نظیر حسی بود که هنگام دیدن فیلم « پالپ فیکشن» به من دست داد. هرچند کوئنتین تارانتینو درادامه فیلمسازی به نقطه اوج این مساله نرسید. ولی وجه تشابه هر دو فیلمساز، پلی است که میان سینمای هنری و تجاری در فیلم های خود زده اند.

البته من با سینمای فرهادی بیشتر، حسی برخورد می کنم تا تحلیلی. اما نکته مهم این است؛ او با اینکه فیلم هایش به لحاظ هنری در سطح بالایی قرار دارد، ولی در عین حال می تواند تماشاگر را سر جای خود میخکوب کند. قبل از هر چیزی او بلد است داستان بگوید و فیلمنامه هایش از مهندسی درستی برخوردارند. دقیقا در لحظه ای از فیلم که تصور می شود داستان باید دچار افت شود، فرهادی خط تازه ای به وجود می آورد که تماشاگر در جایش میخکوب می شود.

علتش این است که فیلمنامه هایش اوج های درخشانی دارد و مهم تر اینکه شخصیت هایش درست پرداخت شده اند که همراه آن، لحظات حسی جانداری به وجود می آورد. به همین دلیل، جنس سینمای فرهادی در ایران تاکنون همانند نداشته است. چندی پیش دوستی می گفت فرهادی با ساخت فیلم « گذشته» در خارج از کشور، سینمایش تمام شد. اما من معتقدم چون داستان را خیلی خوب تعریف می کند و ظرفیت و جزییات شخصیت ها را دقیق ترسیم می کند، فیلم هایش همیشه و برای هر مخاطبی حرفی تازه برای گفتن دارد.

اما علت دیگر موفقیت اصغر فرهادی، پشتکار و جدیت او درکار است. مانی حقیقی که همراه اصغر فرهادی فیلمنامه « چهارشنبه سوری» را نوشت، تعریف می کند که از ۹ صبح تا ۹ شب به مدت چند ماه، فشرده کار می کرد و حتی در وقت های استراحت به کارهای دیگر می پرداخت که وقتی این سخن را شنیدم، گفتم اگر یک هفته به این شکل کار کنم، قطعا می میرم. اصغر فرهادی، عاشق سینماست و این عشق و پشتکار همراه نبوغ و شم هنری اش او را از دیگران متمایز کرده است. دوستی، درباره سینمای فرهادی عنوان « تریلر» را مطرح کرد. به نظرم تعبیر درستی است. منتها بدون اینکه حادثه، خشونت و یا کشت و کشتاری در فیلم هایش اتفاق بیفتد، هیجانی از نوعی دیگر و گاهی بیش از هر تریلری را به تماشاگرش منتقل می کند.

اصغر فرهادی ایران جدایی نادر از سیمین چهارشنبه سوری خشونت ساخت فیلم عشق کوئنتین تارانتینو فیلم سینمای