برای پیشگیری از اسیدپاشی نیاز به تغییر و اصلاح قوانین است

سخنگوی وزارت بهداشت تاکید کرد: برای پیشگیری از اسیدپاشی نیاز به تغییر و اصلاح قوانین است، به گونه‌ای که خاصیت بازدارندگی آن افزایش یابد.

ایرج حریرچی در یادداشتی نوشت: « اسیدپاشی (acid throwing or acid attack) یکی از انواع شدید خشونت است که بیشتر علیه زنان صورت می‌گیرد و ممکن است در مواردی منجر به مرگ قربانی نیز شود. شایعترین نوع اسیدی که به کار می‌رود، اسید سولفوریک یا اسید نیتریک است. اسیدپاشی حمله‌ای است که نه به قصد قتل بلکه معمولاً برای انتقام و نابودگی زندگی اجتماعی و آینده قربانی انجام می‌شود. اسید ماده‌ای است که قرن‌ها از شناخت آن می‌گذرد اما به نظر نمی‌رسد که پدیده اسیدپاشی قدمتی بیشتر از ۱۵۰ سال داشته باشد.»

وی در این نوشتار با اشاره به اینکه اسیدپاشی در کشورهایی که از نظر توسعه اجتماعی و اقتصادی در وضعیت خوبی نیستند و شکاف جنسیتی و خشونت علیه زنان و کودکان در آنها زیاد است، آورده است: این پدیده در کشورهای زیادی در دنیا دیده می‌شود و در کشورهایی که شایع‌تر است، یعنی کشورهای جنوب آسیا، سابقه‌ای بیشتر از ۵۰ سال ندارد. در افغانستان در دوران حکومت طالبان مدرسه‌های دخترانه تعطیل و اسیدپاشی بر صورت دختران مدرسه‌ای مرسوم شده بود. در بنگلادش، اسیدپاشی معمولاً شکلی از خشونت خانگی است. در ایران تقریباً در ۹۰ درصد موارد اسیدپاشی، قربانی زنان هستند. برخی از خواستگارانی که در روابط عاشقانه شکست می‌خورند، با اسیدپاشی بر صورت زن موردنظرشان (به قصد تخریب زیبایی وی) انتقام گیری می‌کنند. برخی از کارشناسان، قوانین مربوط به اسیدپاشی را به اندازه کافی بازدارنده نمی‌دانند. بنگلادش یکی از بالاترین گزارش موارد اسیدپاشی را در میان سایر کشورها دارا می باشد، به طوری که از سال ۱۹۹۰ تا سال ۲۰۱۳، حدود ۳۵۱۲ مورد اسیدپاشی گزارش شد. در پاکستان و هند هم تعداد اسیدپاشی زیاد است و هر ساله بیشتر می شود. از سایر کشورها می توان به کامبوج، ویتنام، لائوس، هنگ کنگ، چین، انگلیس، آفریقای جنوبی، اوگاندا، جامائیکا و اتیوپی اشاره نمود. این پدیده در ایران و افغانستان و عربستان سعودی و عراق هم وجود دارد.

وی در این یادداشت، خاطرنشان کرد: طبق آمار در کشور انگلیس در بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۲، تعداد ۱۰۵ مورد قربانی اسیدپاشی شده اند، که از این بین، هشتاد درصد قربانیان را زنان تشکیل می‌دادند. انگیزه‌های اصلی این اقدامات به درستی مشخص نیست، اما در این بین می‌توان از سرقت، خشونت خانگی یا حمله‌های تصادفی نام برد. از سایر علل می توان به فعالیت های سیاسی و اجتماعی اشاره نمود.

یکی از معدود پژوهش‌ها در این زمینه در ایران، پژوهشی است که در بیمارستان سوختگی مطهری انجام شده است. در این مطالعه مشخص شد که در مدت شش سال، از خرداد ۱۳۸۳ تا مهر ۱۳۸۹، ۵۹ مورد اسیدپاشی در بیمارستان سوختگی مطهری تهران بستری شدند. بر اساس این پژوهش ۵۱ درصد قربانیان مرد و ۴۹ درصد زن بودند و پنج نفر از آنها زنده نماندند. صورت و نواحی فوقانی تنه بیشتر از هر جای دیگری هدف حمله قرار گرفته بودند و اسیدپاش معمولاً یکی از اعضای نزدیک خانواده یا بستگان بودند. بیشترین دلایل اسیدپاشی، خواستگاری ناموفق، رابطه خارج از چارچوب ازدواج یا درخواست طلاق همسر بود. عواملی مثل فقر، وضعیت بد اجتماعی و اقتصادی و کلاهبرداری مالی هم از دیگر عوامل شایع بودند. نیمی از زنان، هدف حمله شوهر یا بستگان دیگر قرار گرفته بودند و بقیه آنها مورد هدف افراد غریبه واقع شدند. مردان قربانی نیز در بیشتر موارد هدف حمله افراد غریبه (۳۶درصد)، نامعلوم (۳۵ درصد)، در حین دعوا (۱۷درصد) یا قربانی حمله همسرشان (۱۲درصد) بودند. متوسط سن قربانیان ۳۶ سال و متوسط سوختگی ۳۰ درصد بود. اکثر قربانیان مرد مجرد و اکثر قربانیان زن متأهل بودند.»