روایت جالب دی کاپریو از هالیوود

به گزارش پارس به نقل از فارس، لیوناردو دی کاپریو بازیگر ۳۹ ساله سینما که این روزها نسخه جدید و دوباره سازی فیلم کلاسیک « گتسبی بزرگ» را روی پرده سینماهای جهان دارد، کار بازیگری را از سن ۱۴ سالگی و در سال ۱۹۸۹ شروع کرد. او پس از بازی در تعدادی مجموعه تلویزیونی در سال ۱۹۹۱ وارد دنیای سینما شد و به دنبال حضور در چند فیلم کم اهمیت، اولین نقش مهم سینمایی اش را در سال ۱۹۹۳ در فیلم « زندگی این پسر» ارائه داد. در این فیلم او با بازیگران مطرحی مثل رابرت دنیرو و الن بارکین هم بازی شد. در همین سال « گیلبرت گریپ» او هم به روی پرده سینماها رفت.

این بازیگر نوجوان فیلم های « چابکدست و مرده» و « کسوف کامل» ، در سال ۱۹۹۶ برای باز لورمن « رومیو و ژولیت» را بازی کرد و پس از « اتاق ماروین» در همین سال (و هم بازی شدن با مریل استریپ و دایان کیتن) ، معروفترین فیلم خود « تایتانیک» را بازی کرد. اکران عمومی این فیلم در سال ۱۹۹۷، دی کاپریو را تبدیل به یکی از مطرح ترین بازیگران سینما کرد که تاثیر آن، تا به امروز هم باقی مانده است.

اما این بازیگر سعی کرد از موفقیت کلان خود در این فیلم، استفاده درستی کند و به همین خاطر به همکاری با فیلم سازان مستقل و غیر متعارف پرداخت. حاصل این علاقه، همکاری با مارتین اسکورسیزی در پنج فیلم سینمایی و حضور در فیلم های کارگردانان مطرحی مثل استیون اسپیلبرگ (اگه می تونی منو بگیر) ، کریستوفر نولان (سرآغاز) ، ریدلی اسکات (بدنه دروغ ها) ، کلینت ایستوود (جی ادگار) و کوئنتین تارانتینو (جانگوی از بندرسته) بوده است. دی کاپریو با بازی در این فیلم ها تلاش کرد چهره تازه ای از خود ارائه دهد و از چهره یک سوپر استار، تبدیل به یک بازیگر مولف و جدی شود.

بسیاری از بازیگران خوش چهره سینما در کشورهای مختلف هم که به واسطه شمایل ظاهری و جذابیت مربوط به آن شهرت پیدا کرده بودند، سعی کردند راه دی کاپریو را بروند و خود را به عنوان یک بازیگر مسئول و جدی مطرح کنند. دی کاپریو در گفت وگو با خبرگزاری رویترز درباره شهرت، هالیوود و زندگی حرفه ای اش صحبت می کند.

* بهترین و جذاب ترین وجه بازیگری برای شما چیست؟

این که می توانید خودتان را درون شخصیت و کاراکتر دیگری رها و گم کنید و برای این کار نه تنها چیزی پرداخت نمی کنید، بلکه دستمزدی هم می گیرید. این مسئله حکم یک روزنه و مخرج بزرگ را دارد. در مورد خودم یک نکته مهم را باید بگویم و آن هم این است که در رابطه با این که چه کسی هستم، هیچ اطمینانی ندارم. احساس می کنم هر روز که می گذرد در حال تغییر کردن هستم و بازیگری یکی از مهم ترین چیزهایی است که به این تغییر دائمی کمک می کند.

* با مارتین اسکورسیزی در تعداد زیادی فیلم همکاری کرده اید. نظرتان درباره او چیست؟

مارتین (اسکورسیزی) یک کمال گرای کامل است. او به جزئیات توجه خیلی زیادی می کند و مجذوب آن هاست. همین مسئله فیلم های او را از بقیه فیلم ها جدا و متمایز می کند. یکی از دلایلی که باعث می شود بعضی فیلم هایش مثل « دار و دسته های نیویورکی» گران تر از هزینه های براورده شده می شود و زمان فیلم برداری شان هم طولانی تر از حد معمول می شود، در همین نکته است.

* در کار بازیگری به ستاره شدن فکر می کنید یا نفس خود بازی برایتان مهم است؟

جوانتر که بودم برایم ستازه شدن و مشهور بودن اهمیت خیلی زیادی داشت و بزودی متوجه شدم در این ها چیز زیادی وجود ندارد و ان ها ماندگار نیستند. برای همین، به جای این که تلاش کنم یک ستاره باشم، سعی ام این است که در نقش های متفاوت بازی کنم، تا بتوانم به کمک آن جنبه های مختلف و متفاوت شرایط انسانی را به تصویر بکشم. فکر می کنم ماندگاری این دومی، خیلی بیشتر است.

* شهرت از نظر شما به معنی چیست؟

وقتی مردم عادی از شما تعریف زیاد می کنند و احساس می کنید قدرتی بیش از آن که در زندگی داشته اید را کسب کرده اید، دلیل آن نمی شود که مغرور شوید و خودتان را برتر از دیگران فرض کنید. حالا اگر در چنین وضعیتی به مردم توهین و بی ادبی هم کنید که ای وای! در این حالت، شما ارزیابی و حس غلطی نسبت به خودتان و میزان اعتبار و اهمیت خود پیدا کرده اید و دچار خودبزرگ بینی شده اید. خیلی خنده دار می شود که فکر کنیم عامل اصلی و محوری تغییرات و اصلاحات تاریخی شده ایم. ارزیابی غلط از شهرت می تواند به چنین نتیجه ای ختم شود.

* سینما و بازیگری موفقیت مالی ویژه ای برایتان فراهم کرده است؟

خیر، زندگی مجلل و پر ریخت و پاشی ندارم. با جت خصوصی سفر نمی کنم و بادی گارد هم ندارم. خریدهای عجیب و غریب و جنجالی هم نمی کنم، فقط یکی دوتا خانه دارم و چون به ساعت علاقه خیلی دارم، یکی از آن گران قیمت هایش را با دستمزد یکی از فیلم هایم خریدم. البته به پوسترهای فیلم های سینمایی هم علاقمندم و کلکسیونی از آن ها (به خصوص کلاسیک ها) را خریداری و جمع آوری کرده ام.

* بالا رفتن سن را چگونه ارزیابی می کنید و چه احساسی نسبت به آن دارید؟

همان حسی را دارم که هر آدم معمولی دیگر نسبت به این موضوع دارد. آدم ها از گذر زمان و بالارفتن سن چه انتظاراتی دارند؟ البته حالا هم که سی و نه ساله شده ام، نمی توانم بگویم تبدیل به یک آدم بالغ و بزرگ شده ام. البته بعضی وقت ها به خودم می گویم ای کاش هنوز هجده ساله بودم. در کل، تلاشم این است که همراه با زمان حرکت کنم و در هر سن و سالی، مناسب با آن عمل کنم.

* کدام جنبه شهرت را دوست ندارید؟

مغرور شدن را. این مسئله باعث می شد تا نتوانید نقش هایتان را هم به خوبی و درستی بازی کنید. البته من جزو بازیگران خوش شانس صنعت سینما بوده ام. خیلی زود مشهور شدم و با فیلم سازان بسیار بزرگی کار کردم. این را می دانم که خیلی ها دوست دارند در موقعیت من باشند. بسیاری را می شناسم که نسبت به من سختی های بیشتر و بزرگتری را تحمل کردند، ولی نتوانستند تبدیل به بازیگران مطرحی شوند. همین مسئله باعث می شود تا قدر موقعیتم را بدانم و مواظب باشم که با ندانم کاری های احمقانه، آن را خدشه دار نکنم.

فکر می کنید چرا مردم عادی این قدر به شایعات مربوط به هنرمندان اهمیت می دهند؟

از یک طرف، رسانه های گروهی به این هیجان دامن می زنند و افکار عمومی را به سمت این شایعات می کشانند و از طرف دیگر، مردم عادی تصورات عجیب و غریب و غیرواقعی از هنرمندان دارند. به همین دلیل است که اصرار دارند تا حد امکان چیزهای بیشتری درباره بازیگران بدانند. آنها می خواهند بدانند ما موجودات متفاوتی هستیم یا کسی هستیم دقیقاً مثل خود آنها.

از بازی در نقش کاراکترهایی جوان تر از خودتان هراس ندارید؟

خیر، من هنوز هم می توانم در نقش کاراکترهایی بازی کنم که جوانتر از خود من هستند، در نقطه مقابل آن، توانایی بازی در نقش کاراکترهایی که بزرگتر از خودم هستند را هم دارم. چرا باید فقط در نقش کسانی بازی کنم که هم سن و سال خودم هستند؟

بازی در فیلم های سینمایی در طول این سال ها چه چیزی را به شما آموخته است؟

این واقعیت تلخ را که در حرفه ما، این فیلم ها هستند که در یاد و خاطره جمعی تماشاگران می مانند و نه تصویر چهره بازیگران، شما کافی است مدتی در این حرفه باشید که متوجه این موضوع شوید. بازیگران و چهره آنها، کارکرد و کارآیی کوتاه مدت دارد. در درازمدت این فیلم ها هستند که جاودان می شوند.

از شما به عنوان یکی از بازیگران کم حرف و حتی خجالتی سینما اسم می برند.

واقعاً آدم ساکت و آرامی نیستم. اما خیلی ها فکر می کنند چنین آدمی هستم. خودم یک جورهایی احساس می کنم در دسته آدم های شورشی قرار می گیرم. حس می کنم کمی متفاوت از دیگران هستم. اما در جایی که احساس می کنم سکوت کار و رفتار بهتری است، پرحرفی نمی کنم. از دوران کودکی با آن که در هالیوود بزرگ شده ام، آدم آرامی بوده ام و هیچ وقت به سراغ کارهای خلاف و دردسرساز نرفتم. باور کنید که دروغ نمی گویم! در دوران نوجوانی از آن دسته کسانی نبودم که سیگار می کشیدند. در عین حال، خیلی کم عصبی می شوم یا گریه می کنم. اما خیلی زیاد هیجان زده می شوم. کمتر پیش می آید خیلی خوشحال یا خیلی غمگین شدم.

از چه چیزی خیلی می ترسید؟

از صحبت کردن جلوی تعداد زیادی آدم متنفر هستم. نمی توانم چنین کاری را انجام دهم و نمی دانم چرا. اما برعکس آن، ملاقات و دیدار با آدم های مختلف، یکی از وسوسه های بزرگ زندگی ام است. پس از این دیدارها، سعی می کنم کارهایشان و رفتارشان را تقلید کنم. انجام دادن این کار را خیلی دوست دارم. در دوران کودکی خجالتی بودم. اما کم کم یاد گرفتم در جمع حاضر شوم و به سراغ ماجراجویی و ناشناخته ها بروم.

از چه چیز حرفه بازیگری ناراضی هستید؟

حرفه ما یک حرفه حقه باز است که حتی سر خود ما هم کلاه می گذارد! اگر شما نتوانید در هر فیلمی نقش تان را خوب و درست بازی کرده و در قالب آن نقش موردنظر فرد بروید، بلافاصله این جمله را می شنوید که « می بینیِ، او فقط در همان یک نقش خوب بازی کرد و توانایی حضور در نقش های مختلف را ندارد» و شنیدن این جمله خیلی سخت است.

درباره کارنامه بازیگری تان چه می گویید؟

تصدیق می کنم که در ابتدای ورود به حرفه بازیگری، در نقش ها و فیلم های کم ارزش بازی کردم. اما آدم از تجربه ها درس گرفته و یاد می گیرد که خطاهای گذشته را تکرار نکند. اما در عین حال، یادتان باشد در آن سنی که من بازیگر شدم، خیلی چیزها را نمی دانستم و بیشتر می خواستم مورد توجه باشم و دیده شوم.

هالیوود را دوست دارید؟

اهمیتی ندارد که دوستش دارم یا خیر. در این جا، شما با یک سری تضادها و تناقضات روبه رو هستید که به نظر نمی رسد حل شدنی باشند. در این شهر خیلی ها به شما لبخند می زنند و برایتان آرزوی موفقیت می کنند، ولی در عمل می خواهند (و آرزو می کنند) که بدبخت و بینوا شوید. به زودی متوجه این مسئله می شوید که موفقیت شما باعث ناراحتی خیلی ها می شود و آنها ترجیح می دهند به جای موفقیت، سقوط کنید و با شکست روبرو شوید. آن ها زمین خوردن شما را می خواهند.