وقتی تبعیض فرصت توسعه یکپارچه را از شهرداری می‌گیرد

گروه تحلیلی خبری «پارس»_ نیره ساری: هر چند که گفته می‌شود خدمات عمومی در قانون برای تمام شهروندان یکسان در نظرگرفته شده است اما همچنان این ارتفاع است که تا حدی در بالاتر رفتن سطح زندگی مردم نقش دارد. مقایسه‌ای بودجه شهرداری تهران در سال 97 نشان می‌دهد، بیراه نمی‌گویند همه امکانات برای شمال شهر نشینان بوده و رفاه در اختیار همان مرفهینی قرار گرفته است که برای پرداخت مالیات خود مجبور به قسط بندی و دریافت وام نیستند. این نیز شیوه مدیریت شهری بدون یکسان در نظر گرفتن منزلت انسانها خواهد بود که خود پایه گذار تبعیض دیگر در شرایط کنونی است.

بی شک همه ما گذرمان به کوچه و خیابان های مناطق شمالی شهر تهران افتاده است، اگر از خانه های با متراز بالا و آسمان خراش های با نمای میلیاردی و ماشین های میلیونی آن بگذریم اما از نوع سنگفرش خیابان و آسفالت و جدول بندی تا نوع بوته گلی که در فضاهای سبز محلات شمال شهر نسبت به جنوب شهر کاشته می شوند، تفاوت دیده می شود.اصلا گویی طراحی ها در پارک و نصب تابلو ها رنگ و بوی دیگر دارند.

هرچند که باید گفت محلات محروم فضای سبز چندانی  ندارند که پارک و گل و آبنما داشته باشند، اما همان گل کاری و کاشت درخت و اهمیت به کنده شدن آسفالت خیابان هم تفاوت فاحش دارد. پلاک گذاری ها و نام گذاری ها، علایم راهنمایی، سطل های زباله، درمانگاه و فروشگاه و هر آنچه به چشم می خورد دارای تفاوت است و این همان پرسش بزرگ است که تا حدی بودجه بندی تبعیض آمیز مناطق مختلف شهری در سال 97 به آن پاسخ داده است.

بودجه بندی 5 منطقه اول

مطابق با آمار ارئه شده از سوی مرکز آمار شهرداری تهران بیشترین میزان بودجه اختصاصی شهرداری تهران در سال 97 به ترتیب 5 ردیف بالایی بودجه مربوط به مناطق 1، 4، 12، 5 و 2 است. فارغ از منطقه 12 که تکلیف آن بر حسب ساختمان اصلی مجلس شورای اسلامی و اسکان نمایندگان مجلس در مهم ترین و البته گران قیمت ترین خیابان مناطق جنوبی شهر (ایران) مشخص است اما 4 منطقه دیگری که ردیف های بودجه ای آنان تفاوت فاحش با سایر نقاط شهر تهران دارد مربوط به مناطقی است که ارتفاع تعیین کننده این بودجه است.

سهم فضای سبز بهارستان نشینان از بودجه شهرداری

در این نظام بودجه ریزی مبلغ سه میلیارد و 623 میلیون ریال به منطقه یک اختصاص یافته است و در ادامه برای منطقه 4، 2 میلیون و 783 میلیون ریال، منطقه 12 ، 2 میلیارد و 783 میلیون ریال، منطقه 5، 2 میلیارد و 762 میلیون ریال و منطقه دو 2 میلیارد و 739 میلیون ریال تعریف شده است که این ارقام در قیاس با مناطق دیگر در جنوب شهر به اختلاف یک میلیاردی می رسد. حال آنکه در مورد منطقه 12 نیز همین امر صدق می کند که در قیاس با دو منطقه کناری خود یعنی 14 و 11 دارای تبعیض حدودا یک میلیاردی می شود که شاید بعضا به لحاظ وسعت جغرافیایی هم تفاوت چندانی نداشته باشد.

این نظام بودجه ریزی در حالی است که برخی اعضا شورای شهر در همان ابتدا نسبت به آن انتقادات بسیاری داشتند. به گفته ی مجید فراهانی رئیس کمیته بودجه شورای اسلامی شهر تهران در توزیع بودجه در مناطق 22 گانه شاهد اختلاف سهم بالاتر از میانگین و تداوم بی عدالتی هستیم به نحوی که سهم یک منطقه 2.1 درصد بودجه شهرداری است و منطقه ای دیگر تنها هفت دهم درصد کل بودجه شهرداری نصیبش شده است.

سوال اصلی این است که آیا این عادلانه است که مثلا در بحث های زیبا سازی و فضای سبز بهترین طراحی ها و بودجه ریزی برای مناطق خاصی از شهر گمارده و در درجه ضعیف تر سایر موارد به محلات در پایین شهر تحمیل شود؟!

نه قابل درک و نه قابل توجیه است که حق قانونی شهروندان بسته به نوع ارتفاع از شمال شهر تا پایین شهر تفاوت داشته باشد و یا اینکه در خوش شانسی هم جواری با یک سازمان و نهادی از حقوق بیشتری در بودجه شهرداری برخوردار باشند، هر چند که در چنین وضعیتی که تبعیض اقتصادی سایه بر کشور انداخته است، این چنین بی عدالتی هایی دور از ذهن نیست!