استعفا، پلی برای ترقی

پایگاه تحلیلی خبری «پارس»- رای مردم در هر انتخاباتی و به هر کاندیدی نشانه اعتماد آن ها به کاندید مورد نظرشان است و این اعتماد قطعا انتظارات و خواسته هایی را از آن کاندید به دنبال خواهد داشت. بعد از مشخص شدن نتیجه هر انتخابات و فرد و یا افراد پیروز در آن، نوبت آن است که مسئولین به وعده های خودشان جامه ی عمل بپوشانند و عمل به مسئولیتی که گرفته اند را مهم ترین اولویت و وظیفه خود بدانند. بالطبع میزان اهمیت انتخابات مختلف با یکدیگر برابر نیست اما هرکدام از آن ها برای پیشبرد اهداف جامعه و هچنین در جهت افزایش رفاه هموطنان لازم و ضروری است.

اولین دوره از انتخابات شورای اسلامی شهر و روستا از سال 1377 و در زمان دولت اصلاحات برگزار و پنجمین دوره از این انتخابات نیز در 29 اردیبهشت سال جاری و همزمان با دوازدهمین دوره از انتخابات ریاست جمهوری برگزار شد.

یکی از اصلی ترین وظایف شورای شهر، انتخاب شهردار و همچنین نظارت بر عملکرد شهردار و مجموعه شهرداری است. اما این که چقدر عضویت در شورای شهر و همچنین شهرداری برای اعضای آن ها اهمیت دارد و چه میزان از این فرصت برای خدمت به مردم استفاده می کنند و برای رای مردم ارزش قائل هستند، خود جای بحث دارد.

شورای شهر تهران در این 5 دوره دچار فراز و نشیب های بسیاری بود. این فراز و نشیب ها در اختلافات داخلی شورا، انتخاب شهردار، نحوه نظارت بر شهرداری و موضوعات دیگر خود را نشان داد. اما نکته اصلی اینجاست که برخی جایگاه عضویت در شورای شهر و مسئولیت در شهرداری را صرفا برای ترقی و ترفیع رتبه و مقام خود می خواهند و به اصطلاح شورای شهر و شهرداری پلی برای ورود به مناسب دولتی برای آن ها است.

شورای شهر اول تهران، سیاسی ترین شورای شهر ادوار این شورا بود به نحوی که به پایان هم نرسید و در نهایت منحل شد. در این دوره از شورای شهر، تهران سه شهردار به خود دید و قطعا دود این تغییرات و عدم ثبات مدیریت به چشم مردم رفت و مردم بیشترین ضرر را متحمل شدند. عبدالله نوری حسین آبادی اولین رئیس شورای شهر تهران است. عبدالله نوری، سیاستمدار اصلاح طلبی است که در دوره دوم و پنجم مجلس شورای اسلامی از اصفهان و تهران نماینده بود. نوری در زمانی که تصدی ریاست اولین دوره شورای شهر تهران را بر عهده داشت، برای شرکت در انتخابات ششمین دوره مجلس شورای اسلامی در سال ۱۳۷۸ کاندید شد و از شورای شهر استعفا داد. این استعفا را می توان فتح باب استعفا از شورای شهر و ورود به مناسب دیگر از طریق شورای شهر دانست.

از دیگر موارد استعفا از شورای اول می توان به استعفای جمیله کدیور اشاره کرد. جمیله کدیور، همسر عطاالله مهاجرانی، از دیگر سیاستمداران اصلاح طلبی که در دوره اول شورای شهر تهران به دلیل کاندیداتوری در دوره ششم مجلس شورای اسلامی استعفا داد و مناسب دیگر را به عضویت در شورای شهر ترجیح داد.

ابراهیم اصغر زاده نیز در این دوره از شورای شهر، راه هم حزبی های خود را رفت و او هم راهی مجلس شد و با نادیده گرفتن رایی که در شورای شهر تهران از مردم گرفته بود، باز هم به دنبال رای مردم در مجلس بود!

شورای شهر دوم بدون استعفا بود اما شورای شورای شهر اول یک استعفا داشت و آن هم شهردار حال حاضر تهران، جناب آقای محمدعلی نجفی! روزهای پایانی شورای سوم بود که پیشنهادی از جانب دولت یازدهم به نجفی داده شد و آن پیشنهاد مسئولیت معاونت میراث فرهنگی و گردشگری بود. یک هفته مانده به پایان عمر شورای سوم، محمدعلی نجفی از شورای شهر تهران خارج شد و این اتفاق، باز هم میزان توجه و اهمیت شورای شهر تهران و مردم تهران برای اصلاح طلبان را نشان می داد.

شورای شهر چهارم رکورددار تعداد استعفا در ادوار شورای شهر تهران است. نخستین استعفا برای محمدمهدی مفتح بود که به دلیل شرکت همزمان در انتخابات مجلس و شورا و برگزیده شدن به عنوان نماینده مردم تویسرکان در مجلس نتوانست در شورای شهر تهران حضور داشته باشد. جایگزین وی مسعود سلطانی فر شد. مسعود سلطانی فر، وزیر ورزش و جوانان حال حاضر، شخصی که آن زمان هم گزینه وزارت ورزش و جوانان در دولت یازدهم بود و صلاحیتش برای تصدی این وزارت توسط مجلس تایید نشد.

استعفای دوم برای مهدی حجت بود. مهدی حجت که در انتخابات شورای شهر تهران در لیست اصلاح طلبان قرار داشت، جایگاه قائم مقام معاونت میراث فرهنگی و گردشگری را به شورای شهر تهران ترجیح داد و از شورا جدا شد.

استعفای سوم در شورای چهارم مربوط به مسعود سلطانی فر بود. او پس از استعفای محمدعلی نجفی از معاونت میراث فرهنگی و گردشگری، جایگزین وی در این پست شد و علی صابری جایگزین سلطانی فر به عنوان عضو علی البدل در شورای شهر گردید. استعفای سلطانی فر حواشی بسیاری در شورای شهر ایجاد کرد و اعضای شورای شهر معتقد بودند که دولت درصدد است تا شورای شهر را تضعیف کند و این مسئله باعث شد تا بار اول با استعفای سلطانی فر مخالفت شود و در دور دوم اعضا به این استعفا رای دادند.

عجیب ترین و البته مهمترین استعفا در این دور از شورای شهر مربوط به احمد مسجدجامعی می باشد. مسجدجامعی سرلیست اصلاح طلبان در شورای شهر چهارم که یک سال هم سابقه ریاست شورای شهر را در کارنامه دارد، پس از چراغ سبز نشان دادن دولت برای نشستن بر کرسی ریاست کتابخانه ملی ایران، از شورای شهر استعفا داد و به مانند هم طیفی هایش، شورای شهر را رها و به سوی دولت غش کرد.

پرونده استعفا در شورای چهارم بسته شد اما میل به سوی پست های دولتی هم چنان باقی است. برخی که جناح سیاسیشان مشخص است، با توجه به سابقه ای که دارند، همواره شورای شهر و شهرداری را پلی برای رسیدن به پست های دولتی می بینند و میزان اهمیتی که برای رای مردم قائل هستند واضح است.

از دیگر تغییراتی که اخیرا در بدنه مجموعه مدیریت شهری ایجاد شد می توان به استعفای سیدرضا صالحی امیری از معاونت امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران اشاره کرد. صالحی امیری، وزیر سابق فرهنگ و ارشاد اسلامی در دولت یازدهم که در ابتدای این دولت، 70 روز سرپرست وزارت ورزش و جوانان بود و نتوانست از مجلس برای این وزارت رای اعتماد بگیرد، پس از مدتی وزیر فرهنگ شد. پس از ورود محمد علی نجفی به ساختمان بهشت، به عنوان قائم مقام شهرداری و مسئول معاونت امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران برگزیده شد. اما این مسئولیت چندماهی بیشتر برای صالحی امیری شیرین نبود و کاندید رئیس کمیته ملی المپیک شد و تقریبا بدون رقیب این مسئولیت را تصاحب کرده و از جایگاهش در شهرداری تهران استعفا داد.

به واقع زمانی که مردم به پای صندوق های رای می آیند و فردی را برای مسئولیتی انتخاب می کنند و یا شخصی در جایگاهی منصوب می شود، آن جایگاه باید مورد احترام قرار گیرد و اعتماد مردم به همراه آن رای ها است اما عده ای همواره به فکر جایگاه بهتر و ترفیع رتبه برای امیال شخصی و جناحی خود هستند.