آیا نجفی می تواند میراث دار خوبی برای قالیباف باشد؟

شهرداری تهران مثل هر بخش یا نهاد دیگری اسیر برخی بایدها و نبایدهاست، اسیر استراتژی های غلط  و درستی  که گاه به جای  اصلاح روند موجود، شاکله و ساختار شهری را نابود می کند، این مسئله را می توان به روشنی در زمینه کسب درآمدهای ناپایدار مشاهده کرد، درآمدهایی که که سبب شده شهر از طریق فروش تخلف اداره شود.

اقدامات شهرداری تهران  با آنچه شهرداری ها در سایر نقاط جهان به انجام می رسانند، تفاوتی عمیق و آشکار دارد، یکی از مصادیق این مسئله کسب درآمدهای ناپایدار است، حال آنکه به روایت صاحب نظران، «پایدارسازی درآمدهای شهری یکی از مولفه های اساسی اجرای الگوی اقتصاد مقاومتی است».

هم اکنون حدود 70 درصد درآمد کلانشهرهای کشور به ویژه تهران از طریق درآمدهای ناپایدار تامین شده و این موضوع از فاجعه ای عظیم خبر می دهد. امری که یادگار دوران مدیریت شهری آقای کرباسچی است.

وقتی ریشه کلانشهر تهران با تیشه زده می شود

مطابق اظهارات یکی از کارشناسان اقتصاد شهری، دریافت عوارض از راه تخلف ساخت و ساز و فروش مازاد تراکم، به زودی ریشه کلانشهر تهران را با تیشه خواهد زد زیرا این امر طی سالیان آینده هزینه های گسترده ای را به شهر و شهروندان تحمیل کرده و  سبب می شود بی قواره گی در پایتخت ایران جا خوش  کند.

محمد پورزرندی معتقد است که وابستگی شهرداری به چنین درآمدهایی منافع شهر را به خطر می اندازد، ما مدتهاست که در بخش ساخت و ساز  با رکودی شدید روبرو هستیم، پس کسب درآمدهای اتفاقی و ناپایدار نمی تواند منبع درآمد مطمئنی  برای اداره شهرها باشد. از سوی دیگر اختلافات و سلایق سیاسی پیشتر سبب می شد که دولت ها از کمک به شهرداری ها و انجام وظایف قانونی خود طفره روند. همین امر سبب می شود که تکیه شهرداری بر درآمد ناپایدار افزایش یابد. حال انتظار می رود با توجه به نزدیکی آرای سیاسی شهرداری و دولت شاهد انجام تعهدات دولت به شهرداری پایتخت باشیم.

صد روز گذشت و خبری از اتفاقات خوب نیست

پس از سنگ اندازی های پیاپی طی یک دهه گذشته در مسیر پیشرفت و آبادانی شهر تهران از سوی دولت ها، امروز شاهد یکدست بودن تیم شهرداری تهران و دولت یازدهم هستیم. منتقدان دیروز که هر بهانه ای را برای تاختن بر شهرداری تهران دوران قالیباف مباح می دانستند، امروز بر کرسی هایی تکیه داده اند و مسئولیت هایی بر عهده دارند که می توانند در جهت رفع نواقصی که بر طبل آن می کوبیدند گام برداند. قریب به 100 روز از جلوس نجفی بر کرسی مدیریت شهر تهران می گذرد، اما نه تنها حرکتی مثبت کلید نخورده، بلکه عزمی برای حرکت بر مدار خدمت رسانی نیز دیده نمی شود. فعلا کارهای تبلیغاتی و شوآف رسانه ای با اقدامات پیشین قالیباف در دستور کار تیم نجفی قرار دارد. از گرمخانه هایی که مدت ها قبل شهردار سابق برای اسکان بی خانمان ها و کارتن خواب ها تهیه کرده بود تا نوید طرح هایی که پیشتر در دوران قالیباف کلید خورده بود.

دست نجفی امروز باز است. این یعنی مطالبه عمومی از او به نسبت قالیباف که با دست بسته و سنگ اندازی های دولت - به زعم بسیاری از کارشناسان و نمایندگان مجلس - مواجه بوده چندین برابر است. کرباسچی شهردار اسبق تهران در این زمینه ابراز امیدواری می کند که حداقل دولت رابطه اش را با نجفی به عنوان هم کیش سیاسی خود بهبود بخشد :«امیدوارم دولت رابطه اش را با شهرداری براساس روابط تنظیم نکند بلکه ضوابط را معیار خود قرار دهد. آقای نجفی آدم خیلی خوبی است و حتما رابطه خوبی هم با اعضای هیات دولت و رئیس جمهوری دارد، اما این رابطه خوب نباید تنها دلیل پرداخت بدهی باشد.» وقتی روابط جای خود رابه ضوابط می دهد آن هم برای پرداخت بدهی و پولی که قانون آن را لازم الاجرا می داند، مشخص می شود که قالیباف چه دهه پرتنشی را در بهشت از سر گذرانده است. هر چند برزخی که دولت ها برای شهردار قبلی ساخته بودند سبب نشد کارها بر زمین بماند و شهر متحول شود، اما آیا نجفی در بهشتی که دولتی ها برایش می سازند می تواند حداقل میراث دار خوبی برای قالیباف باشد؟