تنها فردوسی توانسته به زبان راستین پارسی راه ببرد

به گزارش پارس ، این شاهنامه پژوه به مناسبت روز بزرگداشت فردوسی (۲۵ اردیبهشت ماه) در گفت وگو با ایسنا، در خصوص ویژگی های نظم این شاعر گفت: سخن فردوسی سخنی است بی پیرایه، ساده، روشن، رسا و روان، به روشنی روز و روانی رود.

او ادامه داد: بسیاری از بیت های شاهنامه به گونه ای است که یک پژوهنده، سخن دان و زیباشناس، در آن هیچ آرایه، ترفند، شگرد، کاربرد هنری و زیباشناخی را نمی تواند یافت.

کزازی یادآوری کرد: این بیت های در درون بی پیرایه، در شمار هنری ترین و زیباترین سروده های پارسی اند.

به گفته او، شعر فردوسی آکنده از شور و شرر، تاب و تب و جان و جنب است و سرشار از کارمایه های عاطفی و روانی.

او معتقد است: ناب ترین و نغزترین زیبایی برآمده هنری آن زیبایی است که دریافتنی است، اما بازگفتنی نیست، آزمودنی است، اما بازنمودنی نیست.

این استاد زبان و ادبیات فارسی تأکید کرد: زیبایی ناشناخته رازآلود شعر فردوسی به گونه ای است که می دانیم زیباست و با همه توانش نهادین و درونی خود آن را می یابیم و می آزماییم، اما نمی دانیم چرا زیباست، تنها به چگونگی آن راه می بریم و نه به چرایی آن.

کزازی راز این گونه زیبایی را که باعث جای دادن سروده های فردوسی بر ستیغ سخن پارسی شده است، این دانست که استاد توانسته است به زبان راستین پارسی راه ببرد و دست بیابد.

او با اشاره به این که زبان شعر فردوسی از زیبایی گوهرین (ذاتی) برخوردار است، افزود: شعر فردوسی به زیبارویی می ماند هوش ربای و جان افسای (افسون کننده جان) که بی هیچ زیور و آرایش از بینندگان دل می ستاند و هوش می رباید.

این پژوهشگر در ادامه گفت: فردوسی تنها سخن ورزی است که توانسته این زیباروی را تنگ دربر بگیرد و از او کام بستاند.