به گزارش پارس به نقل از فارس، نخستین روز از ماه خدا مصادف با سالروز ولادت ستاره ای از آسمان ولادت و امامت است که سلام پیامبر (ص) سال ها قبل از ورودش به کره خاکی به او رسیده بود.

وجود نازنینی که حضرت ختمی مرتبت این گونه درباره اش به صحابه گرانقدرش « جابر بن عبدالله» می گوید: « تو بعد از من چندان زنده می مانی که مردی از فرزندان مرا که شبیه ترین مردم به من و نامش مطابق نام من است، زیارت کنی، وقتی که او را دیدی، سلام مرا به او برسان و این سفارش مرا حتماً عمل کرده و سهل مگیر» .

به همین جهت بود زمانی که جابر به سنین پیری رسید و مرگ خود را نزدیک دید، پیوسته می گفت: ای باقر ای باقر، کجایی! تا اینکه روزی آن حضرت را دید و خود را به وی رسانید، در حالی که دست و پای حضرتش را می بوسید و می گفت: پدر و مادرم فدای تو که شبیه پدرت رسول خدا هستی، رسول خدا بر تو سلام فرستاد.

باقر آل محمد (ص) که نخستین کسی است که از پدرش از نسل امام حسین (ع) و مادرش از نسل امام حسن (ع) است، هر چند که برخی از روایات تاریخ ولادتش را اول رجب و برخی دیگر سوم صفر نقل می کنند، درباره سال ولادتش نیز اختلاف است، زیرا در منابع متعددی ۵۷ هجری و در برخی از منابع سال ۵۶ یا ۵۸ ذکر شده است.

* ماجرای ۱۲ عالمی که ائمه به آنجا می روند

جابر بن یزید جعفی می گوید: از امام باقر (ع) پرسیدم: مراد از ملکوت آسمان و زمین که به حضرت ابراهیم خلیل الله ارائه کردند، چیست؟ همان واقعه ای که خداوند متعال در قرآن شریف آن را یادآور شده و می فرماید: « وَکَذَلِکَ نُرِی إِبْرَاهِیمَ مَلَکُوتَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ» ؛ و این چنین ملکوت آسمان ها و زمین را به ابراهیم نشان دادیم، پس دیدم که دست مبارک خود را به جانب آسمان برداشت و به من فرمود: نگاه کن تا چه می بینی؟

من نوری دیدم که از دست آن حضرت به آسمان متصل شده بود، چنانکه چشم ها خیره می شد، آنگاه به من فرمود: ابراهیم (ع) ملکوت آسمان و زمین را چنین دید، امام باقر (ع) در این لحظه دست مرا گرفته و به درون خانه برد لباس خود را عوض کرده و فرمود چشم بر هم بگذار! بعد از لحظاتی گفت: می دانی در کجا هستیم؟ گفتم: خیر!

فرمود: در آن ظلماتی هستیم که ذوالقرنین به آن جا گذر کرده بود، گفتم: اجازه می دهید که چشم هایم را باز کنم، فرمود: باز کن! اما هیچ نخواهی دید، چون چشم گشودم در چنان تاریکی بودم که زیر پایم را نمی دیدم.

اندکی رفتیم، باز هم فرمود: جابر! می دانی در کجایی؟ گفتم: خیر، امام فرمود: بر سر چشمه ای که خضر از آن آب حیات خورده بود، قرار داری.

آن حضرت همچنان مرا از عالمی به عالم دیگر می برد تا به پنج عالم رسیدیم، فرمود: ابراهیم (ع) ملکوت آسمان ها را این چنین -که تو ملکوت زمین- را دیدی مشاهده کرد.

… او ملکوت آسمان ها را دید که دوازده عالم است و هر امامی که از ما از دنیا برود، در یکی از این عالم ها ساکن می شود تا آنکه وقت ظهور قائم آل محمد (ص) فرا رسد، امام باقر (ع) دوباره فرمود: چشم بر هم بگذار و بعد از لحظه ای فرمود: چشم بگشا! چون چشم گشودم خود را در خانه آن حضرت دیدم، آن بزرگوار لباس قبلی خود را پوشید و به مجلس قبلی برگشتیم، من عرض کردم: فدایت شوم چه قدر از روز گذشته؟

فرمود: سه ساعت!

(حدیقةالشیعه، مقدس اردبیلی، صفحه ۵۳۱)

امام حسین پدر زمین قرآن مرگ امام آسمان باقر عالمی ملکوت