8 علامتی که زنگ خطر ابتلا به آسیب کبدی هستند

یکی از نقش‌های مهم کبد به دام انداختن سموم و تصفیه آن‌ها با تبدیل کردنشان به مواد بی ضرر است. همچنین، این کبد است که متابولیسم دارو‌ها را در بدن بر عهده دارد. با این حال ۸ نشانه در بدن حاکی از ابتلا به آسیب کبدی هستند:

تورم شکم: آسیت یا آب آوردگی شکم یا ‏ به معنای جمع شدن مایع اضافی در شکم و ورم شکم است. بیماری آسیت دلایل گوناگونی می‌تواند داشته باشد از جمله سیروز کبدی و سرطان‌های گوارشی. آسیت ساخت مایع در فضای بین دیواره شکم و اندام‌های شکم (حفره صفاق) است. آسیت یا آب آوردگی شکم نتیجه فشار بالا در عروق خونی کبد و سطوح پایین پروتئینی به نام آلبومین است.

زردی: زرد شدن پوست و چشم‌ها نشان دهنده ابتلا به بیماری کبدی است که در اثر ترشح بیش از حد صفرا در کبد و ورود آن به جریان خون ایجاد می‌شود. رنگ دانه‌های زرد نارنجی بیلی روبین بخشی از صفرا است که در کبد تولید می‌شود و ناشی از سلول‌های خونی فرسوده است. وقتی تعداد سلول‌های قرمز مرده در کبد بیش از حد است، رنگدانه‌های زرد رنگ سبب زردی پوست بدن می‌شوند، و مشکلات کبدی را نشان می‌دهند.

حساسیت شکم: درد شکم به خصوص در گوشه سمت راست بالای شکم و یا بخش پایین و سمت راست قفسه صدری نشانه ابتلا به آسیب کبدی است. این درد ممکن است با آسیت یا تورم شکم همراه نباشد. بیماران از این درد به عنوان یک درد ضربان دار یاد می‌کنند که به طور موقت توسط مصرف دارو برطرف می‌شود. به یاد داشته باشید که استفاده نادرست از برخی دارو‌ها از جمله استامینوفن و یا ترکیبات مخدر دیگر سبب ابتلا به بیماری کبدی می‌شود. این دارو‌ها در کنار استفاده طولانی مدت از الکل، اثرات مخرب روی کبد دارند.

تغییرات رنگ ادرار: به دلیل افزایش سطح بیلی روبین در خون اتفاق می‌افتد. مشکلات کبدی مانند هپاتیت ویروسی یا غیر‌ویروسی یا هپاتیت‌های الکلی هم می‌توانند باعث بالا رفتن بیلی روبین در خون شوند. هر مشکلی که در سلول‌های کبدی وجود داشته باشد و سلول‌ها نتوانند به درستی کارشان را انجام دهند و بیلی روبین را دفع کنند، باعث بالا رفتن و انباشته شدن بیلی روبین می‌شود. فردی که به علت مشکلات کبدی دچار افزایش بیلی روبین خون شده است رنگ پوستش زرد می‌شود و زردی در چشم و ادرارش هم دیده می‌شود. اگر مشکل اصلی کبد حل شود، بیمار درمان می‌شود و دوباره بیلی روبین به میزان طبیعی باز می‌گردد.

تحریک و خارش پوست: خارش که از اصلی‌ترین نشانه‌های بیماری‌های کبدی روی پوست است به دلیل رسوب محصولات صفراوی در پوست بروز می‌کند. در بیماری‌های کبدی معمولا انسدادی در مجاری صفراوی وجود دارد و به خاطر این انسداد، مواد و ترشحات صفراوی نمی‌توانند دفع شوند. این مواد درون کیسه صفرا و مجاری صفراوی تجمع پیدا کرده و باعث ترشح آن‌ها به داخل خون می‌شوند و علایم خودشان را به صورت زردی و یرقان روی پوست نشان می‌دهند. خارش پوست در بیماری‌های مزمن کبدی یک علامت اصلی است.

تهوع: مسائل گوارشی از جمله سوء هاضمه و ریفلاکس معده می‌تواند به آسیب کبدی منتهی شود. در واقع این علائم به همراه استفراغ غیر قابل توضیح و مداوم یک سر نخ قطعی از ابتلا به آسیب کبدی است. احساس مداوم تهوع به دلیل عدم توانایی بدن برای پردازش و از بین بردن سموم است.

از دست دادن اشتها: آسیب کبدی درمان نشده، منجر به بیماری پیشرفته کبدی می‌شود و در مدت زمان طولانی با علائم جدی تری از جمله تغییرات قابل توجه در اشت‌ها خود را نشان خواهد داد. کاهش سریع وزن یکی از نشانه‌های مهم ابتلا به بیماری پیشرفته کبد است.

خستگی: خستگی مزمن و ضعف عضلانی به همراه از دست دادن حافظه و حتی سردرگمی از علائم ابتلا به آسیب کبدی پیشرفته هستند. خستگی البته باید به حدی باشد که تاثیرات قابل توجه و مخربی بر کیفیت زندگی بیمار بگذارد. علت خستگی مزمن ناشی از بیماری کبدی، افزایش سمیت در خون عنوان شده است.