این سرطان ها درمان می شوند

بسیاری از افراد بعد از انجام آزمایش هایی، از پزشک جمله ترسناک "شما مبتلا به سرطان هستید" را می شنوند. این جاست که زندگی فرد تغییر می کند و مراحل درمانی از جمله شیمی درمانی، پرتو درمانی و یا مصرف دارو آغاز می شود.

سرطان دهانه ی رحم

میزان بقای پنج ساله: حدود 100 درصد

سرطان دهانه ی رحم یکی از قابل درمان ترین سرطان هاست، آن هم به دلیل وجود روش های در دسترسی که برای شناسایی آن وجود دارد. تست پاپ اسمیر به سرعت، وجود سلول های غیر طبیعی در دهانه ی رحم را حتی قبل از سرطانی شدن آن تشخیص می دهد.

با این وجود، اگر سلول های سرطانی در دهانه رحم ظاهر شوند، آن ها با سرعت بسیار کندی رشد می کنند. اگر این سلول ها در مرحله ی پیش سرطانی تشخیص داده شوند، می توان قبل از انتشار در بدن، آن را درمان نمود.

سرطان سینه (در مراحل اولیه صفر و یک)

میزان بقای پنج ساله: 100 درصد

دو نوع مرحله ی صفر در سرطان سینه وجود دارد: کارسینوم مجرایی درجا(DCIS) زمانی رخ می دهد که سلول های سینه در مجرای سینه گسترش پیدا می کنند، و سرطان لوبولار محلی (LCIS)هنگامی اتفاق می افتد که سلول های غیرطبیعی در لوبول ها گسترش می یابند.

در مرحله ی یک سرطان سینه، اگر تومور (توده) کوچک تر از یک بادام زمینی (2 سانتی متر یا کمتر) باشد، بسیار قابل درمان بوده و کشنده نخواهد بود. نرخ بقای پنج ساله در این حالت، مانند مرحله صفر این سرطان، صد در صد است.

سرطان بیضه

میزان بقای پنج ساله: 95.3 درصد

پزشکان می توانند سرطان بیضه را در مراحل اولیه و یا زمانی که تومور به سایر بخش های بدن منتشر نشده باشد، درمان کنند. به طور معمول، پزشکان با انجام یک عمل جراحی، یک یا هردو بیضه را که تومور دارند، خارج می نمایند.

در اغلب بیماران یک بیضه حذف می شود، در حالیکه آن یکی دیگر، به اندازه ی کافی هورمون برای رابطه ی جنسی و تولیدمثل تولید می کند. جراحی و ترکیبی از پرتودرمانی و شیمی درمانی برای از بین بردن سرطان بیضه موثر است.

مقاله ای در مجله ی انکولوژی، پیشرفت در درمان سرطان بیضه را یکی از بزرگ ترین دستاوردهای پزشکی می داند. این امر به ویژه ناشی از تجویز داروهای شیمی درمانی سیس پلاتین است که میزان بقا را برای این نوع سرطان ارتقا می بخشد. هرچند که 95 درصد از درمان های سرطان بیضه موفقیت آمیز است، اما تشخیص و درمان زود هنگام آن می تواند این میزان را تا 98 درصد افزایش دهد.

سرطان پروستات

میزان بقای پنج ساله: حدود 100 درصد

تومورهای پروستات می توانند با سرعت بسیار کمی رشد کنند و یا اصلا رشدی نداشته باشند. این تومور ها به اندازه ی کافی خطرناک به نظر نمی آیند تا نیاز به درمان پیدا کنند. بسیاری از مردان مبتلا، زندگی عادی خود را بدون هیچ گونه عارضه دنبال می کنند. طی یک بررسی نشان داده شده که هیچ تفاوتی از نظر میزان حیات بین افرادی که تحت جراحی، پرتو درمانی قرار گرفته اند با آنهایی که تنها نظارت پزشک قرار دارند، وجود ندارد.

در آن هایی که تحت عمل جراحی و یا پرتو درمانی قرار می گیرند، خطر انتشار بیماری به استخوان ها و گره های لنفاوی در مقایسه با افرادی که تنها تحت نظارت پزشک قرار دارند، به نصف کاهش پیدا می کند. اگر چه درمان، زندگی در ده سال اول را طولانی تر نمی کند، امابه نفع میزان بقا در پنج و یا ده سال بعدی است.

ملانوما

میزان بقای پنج ساله: 91.5 درصد

میزان بقای ملانوم (یک نوع سرطان پوست) بالا در نظر گرفته شده است، زیرا شناسایی آن در حالیکه در مراحل اولیه باشد، بسیار آسان می باشد. شما می توانید پوست تان را از نظر وجود لکه های بزرگ و تیره و دارای شکل عجیب و خال مانند بررسی کنید.

اگر ملانوما در اوایل درمان نشود، می تواند گسترش یافته و به سایر بخش های بدن انتشار پیدا کند، که در این حالت درمان دشوار خواهد بود و ممکن است این بیماری کشنده شود. بررسی پوست سر، کیسه ی بیضه و لابه لای انگشتان را به منظور یافتن علائم بیماری جدی بگیرید.

سرطان تیروئید (بستگی به نوع بافت دارد)

میزان بقای پنج ساله: حدود 100 درصد

غده ی تیروئید با تولید هورمون به سوزاندن کالری و کنترل ضربان قلب کمک می کند. پاپیلاری، رایج ترین نوع سرطان تیروئید، به آهستگی رشد می کند.

زمانی که تومور تیروئید بزرگ شود و یا به بافت های مجاور راه بیابد، پزشک می تواند آن را با کمک جراحی و حذف غده درمان کند. با حذف تیروئید، بیمار ناگزیر به مصرف قرص حاوی هورمون مصنوعی تیروئید خواهد بود.

لنفوما

میزان بقای پنج ساله: حدود 95 درصد

به طور معمول، برخی از انواع لنفوم به خوبی به درمان پاسخ نمی دهند، اما مشخص شده است که لنفوم هوچکین توسط سلول های رید-استرنبرگ، بسیار قابل علاج است.

بیماران تشخیص داده شده با مراحل اولیه ی این نوع لنفوم، به دلیل پاسخ به شیمی درمانی و پرتودرمانی شانس 90 تا 95 درصد بقا را دارند. با این حال، افراد مبتلا در مراحل بعد هنوز هم یک فرصت خوب در بهبود را دارند. بیمارانی که تا 15 سال بعد از درمان نیز زنده مانده اند، برای مردن دلیلی غیر از لنفوم هوچکین دارند.