آیا نابودی زمین پس از مرگ زنبورها حقیقت دارد؟!

در صبح یک روز آفتابی، انیشتین همراه با همسرش در حال خوردن صبحانه در باغ خانه خود بودند. آن دو با آرامش  روزنامه هایی را که روی میز صبحانه بود، ورق می زنند تا از آخرین اخبار دنیا مطلع شوند، در این هنگام صدای وز وز پرواز یک زنبور که در میان موهای سفید انیشتین پرواز می کرد توجه آن دو را به خود جلب کرد. 

انیشتین در حالی که با دقت به زنبور کوچک سرگردان نگاه می کرد، گفت: «اگر زنبورها بمیرند، زندگی روی زمین بیش از چهار روز طول نخواهد کشید». 

این داستان بر اهمیت زنبورها در زندگی نوع بشر تأکید می کند. این در حالی است که بسیاری از ما زنبورها را ماشین های تولید عسل می دانیم و از نقش قابل توجه آنها در ادامه حیات روی کره زمین غافلیم. 

بنا بر این گزارش، زنبور عسل، یکی از مهمترین گرده افشان های گیاهان زراعی است که غیر مستقیم تولید یک سوم غذای جهان را بر عهده دارد. این حشره نقش مهمی در تلقیح گیاهان دارد. برای مثال از ۲۴۰۰۰ نوع گیاهی که در آمریکا می روید، زندگی سه چهارم آن ها به زنبورهای عسل وابسته است. 

اگر آنچه را انیشتین گفته، بپذیریم کمی جای نگرانی وجود دارد، زیرا در سال های اخیر، جمعیت زنبورهای عسل به شکل قابل توجهی کاهش یافته است. زنبورهای کارگر برای جمع آوری گرده و شهد گل ها از کلنی ها خارج می شوند و هرگز بازنمی گردند. پس از مدت کوتاهی در کندوها فقط تعداد کمی زنبور می ماند؛ تعدادی زنبور کارگر و ملکه که عملا کاری نمی توانند انجام دهند و این چنین عمر کندوها به پایان می رسد. از این پدیده با عنوان« فروپاشی کلنی» یا Colony Collapse  Disorder یاد می شود. 

جالب است که بدانید ردپای انسانها باز هم در این ویرانی به چشم می خورد؛ استفاده از آفت کش ها و کاهش زیستگاه های طبیعی، تغییر روش های زنبورداری و یا ترکیبی از این عوامل، منجر به کاهش جمعیت زنبورهای عسل شده و آینده زندگی بر روی زمین را با مخاطره جدی روبه رو کرده است.