پاکسازی فقرا از شهر برای المپیک/ میلیاردری که با المپیک برزیل یک شهر را تصرف کرد!

پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- مسعود شایگان- با رسیدن لحظه شور انگیز اعلام میزبانی برزیل برای المپیک  2016  داسیلوا رئیس جمهور وقت برزیل خود را به  آغوش دوستان و مشاورانش سپرد و پرچم کشورش را بر روی دوش خود به این سو و آن سو برد. لحظه اعلام این پیروزی برای کشور برزیل سمبلی از نقش رو به رشد و خیره کننده اش در میان کشورهای بریکس یا اقتصادها نوظهور بود.

حالا اما هفت سال پس از آن لحظه مراسم افتتاحیه المپیک 2016 از سوی داسیلوا و جانشین او رئیس جمهور روسف تحریم شد تا برزیل را از نماد کشوری برجسته در میان اقتصادهای نوظهور و موفق به نماد آشفتگی تبدیل کند. 

حالا دیگر برزیل کشوری است با بحرانی عمیق در سیاست که چشم اندازی مشخص برای خروج از آن نیز ندارد.

این مساله البته فقط محدود به دادگاه آتی روسف و یا بازجویی از داسیلوا به خاطر اتهامات اقتصادی و فساد نیست.

بخش عمده ای از این مساله به عدم توانایی برزیل در عمل کردن به تعهداتش برای المپیک و ناکامی اش در رسیدن به چشم انداز تقویت و پرش به وسیله سکوی این بازی ها برای بازسازی و پیش رفت در سیستم حمل و نقل، زیرساخت و تجارت بر می گردد.

همه این ها البته در کاغذ بسیار شگفت انگیز نشان می دهند اما آنچه در صحنه واقعی می گذرد، متفاوت از این است.

برزیلی ها گواهی می دهند که وضعیت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی در سال های گذشته ناامید کننده بوده است.

ناامید و خسته از استانداردهایی دوگانه پیرامون المپیک.

پایداری وضعیت محیط زیست:

در افتتاحیه این بازی ها تصاویری از بالا آمدن سطح آب در شهرهایی مانند آمستردام، دبی و ریودوژانیرو نشان داده شد.کمیته بازی های ریو برنامه ای برای مدیریت پایدار در این حوزه اعلام کرد اما واقعیت چه بود: خرابی ها و رسوایی های متعدد در حوزه محیط زیستی.علی رغم وعده های فراوان و نویدهایی برای استفاده از فرصت المپیک به منظور پاکسازی منابع آبی برزیل سازمان بهداشت جهانی پیش از بازی ها اعلام کرد نه تنها برخی از این منابع آبی بهبود نیافته اند بلکه از نظر این سازمان در زده ضعیف یا بسیار ضعیف قرار می گیرند تا جایی که به ورزشکاران توصیه شد از آب آشامیدنی برزیل به خاطر وجود باکتری ها و ویروس های فراوان ننوشند.

بسیاری از ساحل های برزیل گاه تا 95 درصد ایام سال برای شنا مناسب نیستند و در خلیج گوآن بارا که مخصوص مسابقات قایق سواری است فاضلاب و زباله های سرازیر شده به  سمت آب، علی رغم تلاش 400 میلیون دلاری برزیل برای رفع آن ها هم چنان قابل مشاهده است.

در مسابقاتی که مسابقات پاک نام گرفته بود هم چنان شاهد انتشار کربن فراوان هستیم. برزیل اعلام کرده بود که تلاش های فراوانی برای احیا جنگل ها در آن محدوده ونیز کنترل انتشار کربن انجام داده است.  افتتاحیه این مراسم نیز مملو از شعارهایی در مورد افزایش دما بود با این حال همه این شعارها، زمانی که به جنگل زدایی وحشتناک کشوری دارای یک سوم جنگل های بارانی دنیا نگاه می کنیم، پوچ به نظر می رسیدند.رسوایی های متعدد محیط زیستی در فرآیند آماده سازی زمین بازی ها مانند زمین گلفی که با منطقه حفاظت شده حیوانات و گیاهان تداخل داشت، برزیل را به گزینه ای بی آبرو در زمینه توصیه به حفظ محیط زیست تبدیل کرده است.

نژاد پرستی و بحران های اجتماعی

یکی از مهم ترین واقعیت های موجود در برزیل مشکل نژاد پرستی در میان این ملت است که اقوام گوناگونی دارد.برزیلی های آفریقایی تبار به کرات از سوی پلیس این کشور مورد تهاجم قرار گرفتند و از جمله اولین قربانیان، ساکنان حلبی نشین ها و محله های فقیر نشین هستند. راه حل برزیل برای پایدار نمودن وضعیت اجتماعی اما خود داستان جالبی داشت! 200 هزار دلار خرج شد تا آثار حلبی نشین ها از شهر و از مقابل دیدگان توریست ها محو شود و بسیاری از آن ها نیز مجبور به تغییر خانه خود شدند.

پلیس برزیل نیز هم چنان به خشونت وحستناک خود ادامه می دهد. علی رغم این که جمعیت این کشور کم تر از نصف آمریکا است، آمار کشته شده ها توسط پلیس در طول 5 سال اخیر برابر 30 سال اخیر پلیس آمریکا است.

فساد هم البته مشکل دیگر برزیلی ها است. المپیک برای برزیل 12 میلیارد دلار آب خورد و مقامات اعلام کردند اکثر این پول توسط بخش خصوصی خرج شده اما تحقیقات بیش تر نشان داد که بر خلاف این ادعا بسیاری از پول های خرج شده در قالب معافیت مالیاتی، وام های دولتی و واگذاری زمین به جیب میلیاردرهایی رفت که با املاکشان از توریست ها پذیرایی می کردند. 

برای مثال با بهانه مدرن سازی شهر برای المپیک بسیاری از مجوزهای فروش زمین و یا امتیازهای انحصاری به ثروتمندان داده شد تا بتوانند علاوه بر توسعه زیرساخت ها، به تغییر بافت منطقه و تبدیل آن به مکانی برای زندگی ثروتمندان و نه مردم عادی تبدیل کنند.پس از بازی های، دهکده های مختلف میزبان المپیک به مجموعه ای از برج های لوکس تبدیل شده اند که به میلیاردرها تعلق دارند و نه مردم. نکته جالب در این میان حضور افرادی مانند کارلوس کاروالو در این فرآیند بود که توانستند امتیازات گسترده برای لوکس سازی مناطق تحت اختیار خود در اختیار بگیرند. کاروالو از جمله افرادی بود که در انتخابات سال 2012 جزو حامیان مالی اصلی شهردار ریو محسوب می شد و البته مزد خود را کم تر از 5 سال بعد دریافت کرد.

المپیک که روزی امید برزیلی ها برای اتحاد و پیش رفت کشور بود، حالا به نماد کاهش کیفیت زندگی بسیاری از برزیلی ها، احیای شکاف های فرهنگی و سیاسی کشور و نابسامانی های اقتصادی سیاسی تبدیل شده است و همه واقعیت این است که برزیلی ها به زندگی خوب خود بر نمی گردند مگر با پایان رویای شکست خورده ای به نام المیک ریو.