آیا ما بیهوده آفریده شده ایم! ؟

به گزارش پارس به نقل از باشگاه خبرنگاران

آیه ۱۱۵ سوره مومنون

َفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خلق ناکم عَبَثًا وَأَنَّکُمْ إِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ

آیا پنداشتید که شما را بیهوده آفریده ایم و اینکه شما به سوی ما بازگردانی ده نمی شوید

این آیه حامل دو پیام از پیام های سه گانه قرآن به بشریت است:
نخست اینکه عالم را آفریدگاری است. این صدای خودِ اوست که با ما سخن می گوید و چه برهانی بر وجود او از این بهتر که صدای گرم و مهربان او را بشنویم. اوست که با پرسشی عتاب آمیز ما را شراب امید می دهد.

دوم اینکه آن پروردگار دانا و حکیم و رحیم ما را برای یک دورۀ کوتاه زندگی که منتهی به مرگ می شود نیافریده، زیرا این کاری عبث و بیهوده خواهد بود و حاصلی از وجود ما برنخواهد خواست.

بلکه خداوند به ما مژده داده است که من شما را برای خود آفریدم، پس نگران کوتاهیِ عمر نباشید، زیرا به سوی من باز می گردید و نزد من جایی برای فنا و نیستی نیست.

این آیت نسخۀ کوتاهی از آن طبیب الهی است که بر شفای جسم و جان ما فرستاده اند. ژان پل سارتر، فیلسوف فرانسوی، بر آن است که همۀ روان پریشی ها از همین تصور پریشانی و بیهودگی و مرگ بی مقصود که چون شبحی شوم بر سرِ مردمان افتاده است پدید می آید.

زیرا در فقدان هدف و مقصود و پوچ و تهی بودن عالم تمامی زندگی از معنی می افتد و چنان بلاهت و سفاهتی بر کل کائنات حاکم می شود که هیچ چیز را قدر و منزلتی نمی ماند و آدمی هیچ پناهگاهی و پایابی نمی یابد تا خود را از غرق نشدن در طوفان بیهودگی برهاند.