شعار یا شعور؟

برای شهادت، نیازی به شعار دادن نیست. باید شعور داشت. باید با تمام وجود رسیدن به فیض شهادت را از خدا طلب کرد.

خیلی وقتها، من، خیلی خوب شعار می دهم. شعارهای خوبی هم بلدم اما، شعوری که زمینه ساز رسیدن به خیل عظیم شهداست را ندارم.

اگر زمانی که برای ساختن "شعار" صرف می کنیم، برای ساختن "شعور" و ساختن "خود" صرف می کردیم، وضعمان بهتر از این بود، که هست!

تصویر، یکی از پستهای شهید عزیز و سعید دیروز در عربستان یهودیست.

شهیدی که با فداکاری و از ایثار، مانع از ورود عامل تکفیری و انتحاری به مسجد امام حسین علیه السلام و شهادت جمع کثیری از شیعیان شد. 

جوانمردي كه مانع ورود تروريست تكفيري به داخل مسجد شد ولي خودش شربت شهادت را نوشيد.

اين شهيد عزيز در حال تحصيل در آمريكا بود. اخيرا براي ازدواج به عربستان برگشته بود، و ماه آينده هم قرار عروسي را گذاشته بودند.

شهید عبدالجليل_الاربش در زیر این تصویر، که مربوط به بیست و نه هفته پیش و در رثای شهدای حادثه ای دیگر است، نوشته:

يداً بيد في وجه الطائفية.... كلنا معكم يا شهداء_الأحساء يا شهداء الوطن بل ياشهداء الحسين عليه السلام، هنيئاً لكم الشهاده في سبيل الحسين ع فلقد فزتهم فوزاً عظيما

و ای شهید، چه عاشقانه و عارفانه این جملات را نوشتی.

با شرمساری، باز شعار می دهم که: خدایا ما را به خیل عظیم شهدا برسان

روی تگ العنود کلیک کنید و ببینید مادرش چطور افتخار کرده و پدرش چگونه در محل شهادتش سجده شکر بجا آورده.

همین

از صفحه اینستاگرامم