یک روز با ژست آزاد کردن فیلم های توقیفی جلو می آیند و ویترین جشنواره شان را تزیین می کنند، یک روز هم با قربانی کردن همان فیلم ها تلاش می کنند پایه لرزان صندلی خود را تقویت کنند. 

بدترین شکل استفاده ابزاری از هنرمندان است. 

نه آن ژست های روشنفکرانه شان مبنا و اصالت داشت، نه این جهیدن ناگهانی برق غیرت دینی و ملی! تنها صندلی قدرت است که اصالت دارد. 

برق فتنه فیلم وزیر صندلی nbsp ارشاد متناقض نقیض ژستهای