پدر ۴ شهید پول خرید دارو ندارد!

  به گزارش پارس؛  زندگی به یک باره بر سر غلام رضا که در یک چشم برهم زدن پنج نفر از اعضای خانواده اش را از دست داده بود، آوار شد و در ادامه نیز روزهای زندگی اش دستخوش تغییرات بدی قرار گرفت، او اکنون مستاصل و زمین گیر شده است.

در آن ایام حاصل ازدواج غلام رضا لطفی الوار، دو فرزند پسر و چهار فرزند دختر بود که پس از بمباران فقط یک پسر و یک دخترش را توانستند زنده از زیر آوار بیرون آورند و او دیگر فرزندان و همسرش را به دست سرد خاک سپرد.

غلام رضا که به یک باره همسر و فرزندانش را بر اثر این حادثه از دست می دهد، دچار افسردگی می شود اما برای این که بتواند ادامه زندگی دهد، تصمیم به ازدواج می گیرد و حاصل ازدواج دومش نیز سه فرزند پسر و دو فرزند دختر می شود.

اما انگار روزهای بد قصد برداشتن سایه سنگینش را از زندگی غلام رضا لطفی الوار را نداشت؛ چند سال بعد توموری در مثانه او ایجاد می شود و در حالی که از نظر وضعیت مالی در شرایط خوبی قرار نداشت و جزو خانواده شهدا نیز محسوب می شد، کمکی برای درمان به او نمی شود تا این که باز اکنون بیماری او به شدت عود کرده است. ولی این تومور تنها بخشی از زندگی او را در برگرفته است چرا که در ادامه به بیماری آب مروارید چشم و آلزایمر هم مبتلا می شود، ضمن این که سکته هم می کند و از سه سال پیش هم پاهایش که روزی او را در خدمات رسانی به جبهه ها یاری می کردند، اکنون دیگر او را همراهی نمی کنند و او زمین گیر شده است.

به گزارش خبرنگار ایسنا، لطفی الوار ۶۵ ساله ساکن روستای حسینیه اندیمشک که سختی های روزگار او را پیرتر از آن چه هست نشان می دهد با توجه به شرایط و وضعیت بدی که دارد شاید فقط مدت کوتاهی را برای ادامه زندگی در پیش روی خود ببیند. او با وجود این که دلش از نامهربانی ها و بی توجهی های مسئولان پر است اما سکوت اختیار کرده و اکنون " سحر" ، دختر ۲۲ ساله اش که حاصل ازدواج دومش است، به جای پدر به حرف آمده و از این بی توجهی ها و سختی های زندگی پدرش سخن می گوید.

سحر که چشم بر تمام آرزوهایش بسته است و نگاهش را سختی های زندگی پدر و زجرهایی که او از بیماری اش کشیده، پر کرده است، درباره زندگی پدرش، توضیح می دهد: " پدرم ۶۵ سال دارد ولی هر کسی او را می بیند باور نمی کند که او این سن را داشته باشد چرا که با توجه به بیماری هایی که داشته است، پیرتر به نظر می رسد؛ نزدیک به ۱۲ سال پیش توموری در مثانه پدرم ایجاد شد که مادرم او را برای عمل جراحی به بیمارستانی در خرم آباد برد و با وجود این که ما جزو خانواده شهدا محسوب می شویم آنها پولی برای عمل پدرم به ما ندادند و مادرم با پولی که قرض گرفت، توانست هزینه عملش را پرداخت کند.

پس از عمل، پزشک به مادرم گفت که برای این که بیماری پدرم عود نکند و برگشت ناپذیر باشد باید هفت آمپول به او تزریق شود که آن زمان هزینه خرید این آمپول ها هم بالا بود و ما نتوانستیم آنها را تهیه کنیم و حالا هم پس از نزدیک به ۱۲ سال آن تومور عود کرده است و یک سال است که پدرم از این بیماری بسیار اذیت می شود. "

وی در ادامه به خاطره تلخی که همراه با پدرش به بنیاد شهید اندیمشک رفته بودند، اشاره و عنوان می کند: " چند سال پیش پس از این که پدرم چشمش را به خاطر آب مرواریدی که به آن مبتلا شده بود، عمل کرد؛ همراهش به بنیاد شهید رفتیم تا فاکتورهای عملش را به پزشکی که در آنجا بود برای امضا و مهر کردن تحویل دهد. من در سالن نشستم و پدرم نزد آن پزشک رفت. بعد دیدم با ناراحتی می گوید " زیر میزی یعنی چی؟ " علت عصبانیت پدرم این بود که آن پزشک در حالی که پدرم حتی نمی دانست زیرمیزی چیست، به او گفته بود که با زیرمیزی، این فاکتور را گرفته ای و من حالا با خودم می گویم ای کاش آن موقع بزرگ تر بودم و اسم و فامیل آن پزشک را می دانستم. "

دختر لطفی الوار که دارای مدرک کاردانی آی. تی است، باوجود این که چندین بار در مقطع کارشناسی پذیرفته شده است، از رفتن به دانشگاه صرف نظر کرده و پرستاری از پدرش را مقدم بر هر کاری می داند. او می گوید: " شرایط پرستاری و مراقبت از پدرم بسیار سخت است و اگر من هم به دانشگاه بروم چه کسی می خواهد از او پرستاری کند. من پرستاری از پدرم را بر هر چیز دیگری ترجیح می دهم. پدرم دچار آلزایمر هم شده است و گاهی من را می بوسد و گاهی هم مرا می زند. نزدیک به سه هم سال است که نمی تواند قدم از قدم بردارد و زمین گیر شده و سکته هم کرده است و باید او را به فیزیوتراپی می بردیم که نتوانستیم این کار را هم انجام دهیم. "

« پیش از عید بود که پدرم در بیمارستان بستری شد و در بیمارستان به وسیله پودری که از طریق سرنگ به او داده می شد، تغذیه می شد ولی از زمانی که از بیمارستان مرخص شده است نتواسته ایم این پودر را تهیه کنیم و همه جا را هم زیر رو کرده ایم ولی می گویند باید آن را از بیمارستانی در تهران تهیه کنید. البته اگر خود بیمارستان اندیمشک هم این پودر را داشته باشد به دلیل این که پدرم از بیمارستان مرخص شده است آن را به ما نمی دهد. به هرحال باتوجه به این که نتواستیم این پودر را تهیه کنیم مجبور شدیم از سوپ های آماده استفاده کنیم و وقتی آن را به پدرم دادیم، غذا وارد ریه اش شد و حالش بد شد و بیماری اش را تشدید کرد. "

سحر می گوید: " جا به جا کردن پدرم بسیار سخت است و باید چند نفر کمک کنند تا او را جا به جا کنیم و این در حالی است که ما حتی یک ویلچر نداریم. طی صحبتی که با بنیاد شهید اندیمشک داشتیم آنها گفتند که خانوده شهیدی هست که یک ویلچر دارند و در حال حاضر به آن نیاز ندارند و شما می توانید با آنها تماس بگیرید و از آنها بخواهید که آن ویلچر را به شما امانت دهند. من هم با آن شماره تماس گرفتم که آقایی جواب داد و وقتی موضوع را برایش توضیح دادم، بسیار ناراحت شد و شاکی شد از این که چه کسی شماره من را به شما داده است که من هم از او عذرخواهی کردم. در حال حاضر هم پدرم ویلچر ندارد. "

وی از مادرش هم می گوید: " مادرم ۵۶ ساله است و او هم سختی های بسیاری را متحمل شده است و با توجه به این که پدرم از کار افتاده شده بود، او در باغات کشاورزی مردم کار می کرد تا به زندگی مان کمک شود ولی مدتی است که به خاطر بیماری هایی که به آن مبتلا شده است، دیگر توان کار کردن ندارد. الان هم منبع در آمد ما حقوق بنیاد شهید است که خیلی از آن را به جای قسط هایی که داریم، می دهیم و این حقوق کفاف زندگی مان و هزینه های درمان پدرم را نمی دهد. پزشکانی هم که طرف قرادداد بنیاد شهید هستند با ما همکاری نمی کنند. "

سحر از آن چه می خواسته و به آن نرسیده است، شکایت نمی کند بلکه گله او از مسئولانی است که پدرش را تنها گذاشته اند او که دلش از این بی مهری ها پر است، می گوید: " نزدیک دو سال است که بنیاد شهید اندیمشک به خانه ما سرکشی نکرده است. اسفندماه که پدرم در بیمارستان بستری بود، رییس بنیاد شهید اندیمشک را دیدم و زمانی که جویای حال پدرم شد، من به او گفتم که شرایط پدرم به چه صورتی است ولی سراغی از او نگرفتند. "

سحر که به دنبال پیدا کردن شغلی حتی با درآمد کم است تا به خانواده اش کمک کند، عنوان می کند: " باوجود این که مدرک کاردانی دارم تاکنون چندین بار به بنیاد شهید رفته ام و از آنها خواسته ام تا اگر جایی کار هست و حقوقش ۱۰۰ یا ۲۰۰ هزار تومان باشد به من معرفی کنند تا باتوجه به شرایطی که داریم بتوانم به خانوده ام کمک کنم ولی تا کنون هیچ کاری در این زمینه برای من نکرده اند. ما نمی خواهیم شهیدان مان را معامله کنیم ولی دوست دارم پدر و مادرم تا زمانی که در قید حیات هستند راحت زندگی کنند و انتظار داریم که بنیاد شهید باتوجه به شرایطی که داریم، به ما توجه کند. "

کسی نمی داند چندین غلام رضا لطفی الوار در این دیار هست که با کمک هایی که در ایام جنگ داشتند، توانستند آرامش را به ما هدیه کنند ولی اکنون زندگی شان عاری از آرامش است و با دغدغه های بسیار گذران زندگی می کنند. خوب است که بر کار بزرگشان ارج نهیم و اکنون که نیازمند یاری هستند، مسئولان نگاه ویژه ای به چنین افرادی داشته باشند.

او که این روزها حالش به شدت بد است و روز و شب زندگی اش به سختی می گذرد، دست یاری مسئولان را می فشارد. نگذاریم دیر شود تا فقط برایمان حسرت برجای بماند.