به گزارش پارس به نقل از خبرآنلاین، دهمین پلنگ ایرانی، دهمین هموطن ما در طول ده ماه گذشته امروز شاید آخرین روز زندگیش را تجربه کند؛ پلنگی که ظاهراً اینک بهترین خدمت به او برای پایان دادن به درد و رنج های فزاینده اش در طول چند ماه گذشته، تسریع در مرگ است.

مقارن ساعت ۱۴ دیروز، پیکر پلنگ مجروح تنکابنی را به محوطه ی پارک پردیسان منتقل کردند. همه ناراحت بودند، از احمدعلی کیخا - معاون محیط طبیعی - تا هومن جوکار - مجری پروژه بین المللی حفاظت از یوزپلنگ آسیایی - و معماریان، دامپزشک پارک که برای نجات این پلنگ بسیار تلاش کرد، اما ظاهراً بخت با این پلنگ بزرگ جثه ی نر یار نبود.

چرا که علاوه بر چند گلوله ی سربی که در بدن داشت و یکی از آنها منجر به ضایعی نخاعی و برگشت ناپذیر شده بود، سرپنجه ی دست راستش هم در اثر گیر کردن در یک تله ی سیمی قطع شده بود؛ رخدادی که به گفته ی هومن جوکار سبب شده بود تا حیوان توانایی شکار خود را از دست داده و به ناچار برای تأمین غذا خود را به اطراف طویله های روستایی برساند. عاملی که در نهایت منجر به درگیری سه شکارچی از اهالی روستا و جراحت بیشتر وی شد و دست آخر آنکه دو دندان نیش وی هم به دلیل حمل در قفسی غیر استاندارد شکسته بود…

بعدازظهر دیروز، چند تن از دوستانم پیشنهاد تشکیل یک نوع آی یو سی ان وطنی را مطرح کردند که بتواند به عنوان یک نهاد مردمی و با جلب اعتماد جوامع محلی ساکن در اطراف زیستگاه این گربه سان در حال انقراض و دیگر وحوشی که ظاهراً زیانکار خوانده می شوند! روستائیان و دامداران را متقاعد سازند که در صورت حمله ی حیات وحش به دام یا محصولات باغی و زراعی آنها، نیاز به کشتن حیوان نیست، بلکه سازمان حفاظت محیط زیست مؤظف است تا خسارت های وارده را جبران کند.