به گزارش پارس به نقل از دیپلماسی ایرانی، این موضوع را دن جوینر نویسنده کتاب حقوقی مرجع « تغییر معاهده منع تکثیر تسلیحات هسته ای» درباره ماده ۴ ان پی تی عنوان کرد. طی چند روز اخیر جان کری و برخی مقامات و رسانه های آمریکایی مدعی شده اند ماده ۴ ان پی تی شامل غنی سازی نمی شود.


  جوینر که استاد حقوق مدرسه حقوق در دانشگاه آلاباما می باشد با اشاره به اینکه ایران خواستار به رسمیت شناختن یک واقعیت قانونی صحیح است، نوشت: بند چهارم ماده ان پی تی این موارد را شامل می شود؛ « هیچ چیز در این معاهده نباید به معنی تأثیرگذاری بر حق مسلم تمامی اعضای این پیمان برای تولید، تحقیق و استفاده از انرژی هسته ای برای اهداف صلح آمیز، بدون تبعیض و مطابق با بندهای یک و دو این پیمان باشد. »
وی ادامه می دهد: من در کتابم تحت عنوان « تفسیر پیمان منع اشاعه تسلیحات هسته ای» ، (سال ۲۰۱۱) به بررسی بند چهار پرداخته ام که حق ایران و تمامی کشورهای عضو ان پی تی است. این ماده حق کامل تمامی اعضاء است؛ نه یک حق مشروط.


این استاد ارشد حقوق ادامه می دهد؛ اخیراً مقامات آمریکایی شامل جان کری، وزیر خارجه آمریکا انکار کرده اند که حق غنی سازی اورانیوم در بند چهار (۱) ، وجود دارد. بااین حال اظهاراتی از این دست در تضاد با تجربه طولانی آمریکا در به رسمیت شناختن برنامه های غنی سازی در کشورهای غیر هسته ای، قرار دارد. در بند چهار وسعت حق اعضای ان پی تی تا فعالیت های تحقیقاتی، تولید و استفاده از انرژی صلح آمیز هسته ای ذکر شده است. تولید انرژی هسته ای از اورانیوم به گام های متعدد دیگری در چرخه سوخت نیاز دارد که استخراج از معدن و آسیاب کردن، تبدیل کردن، غنی سازی و ساخت سوخت پیش از استفاده از صفحه های سوخت در راکتور یا تولید انرژی صلح آمیز هسته ای است. بنابراین حق تولید انرژی هسته ای به معنی جامع آن تمامی اقدامات لازم در چرخه سوخت- از جمله غنی سازی اورانیوم- را شامل می شود. این به این معنی است که دیگر کشورها و سازمان های بین المللی نمی توانند در مورد حقوق بنیادین این کشورها تبعیض قائل شوند.


استاد مدرسه حقوق دانشگاه آلاباما در پایان تأکید کرده است: ایران مانند هر کشور دیگر عضو ان پی تی، حق غیرقابل انکار و بنیادین غنی سازی اورانیوم را همانند دیگر گام های ضروری در چرخه سوخت برای تولید انرژی هسته ای به منظور مصارف صلح آمیز دارد. درخواست ایران از گروه ۵+۱ برای به رسمیت شناختن این حق بخشی از راه حل مذاکره ای برای پایان دادن به مجادله هسته ای ایران است. ایران خواستار به رسمیت شناخته شدن یک واقعیت قانونی صحیح است.