شهیدی که آرزو داشت مفقود‌الأثر شود

به گزارش پارس به نقل از فارس، کلاس عاشقی امام راحل « قدس الله نفس الزکیه» همواره شاگردانی را به خود دید که امروز وقتی به سیره شخصیتی آنها می نگریم، نفس های تأثیرگذار پیر جماران را درمی یابیم که چه حُرهایی را تقدیم محضر ملکوتی رب الأرباب کرد.

پای خاطرات « محمد رعیتی» از رزمندگان لشکر ویژه ۲۵ کربلا نشستیم که تقدیم مخاطبان ارجمند می کنیم. ***

پنهان کاری های او شک بعضی ها را برانگیخته بود، جزو غواص هایی بود که باید به عنوان نخستین نیروهای خط شکن وارد خاک دشمن می شد، هر بار که می خواست لباسش را عوض کند می رفت یک گوشه، دور از چشم همه این کار را انجام می داد، روحیه اجتماعی چندانی نداشت، ترجیح می داد بیشتر خودش باشد و خودش.

من هم دیگر داشتم نسبت به او مشکوک شدم، بچه ها برای عملیات خیلی زحمت کشیده بودند، هرچه تاکتیک مربوط به مخفی نگه داشتن اسرار نظامی بود را پیاده کرده بودند.

همه امور با رعایت اصل (اختفا و استتار) پیگیری می شد، اغلب سنگرها و مواضع ادوات را با شا خه های نخل پوشانده بودیم، با رعایت همه این اصول حالا در آخرین روزهای منتهی به عملیات، کسی وارد جمع ما شده بود که مهارت بالایی در غواصی داشت، منزوی بود و حتی موقع تعویض لباس، جمع را ترک می کرد و به نقطه ای دور و خلوت می رفت.

بعضی از دوستان، تصمیم گرفته بودند از خودش در این باره سئوال کنند و یا در صورت لزوم او را مورد بازرسی قرار دهند تا نکند خدای ناکرده، فرستنده ای را زیر لباس خود پنهان کرده باشد.

آن فرد هم بی شک آدم ساده و کم هوشی نبود، متوجه نگاه های پرسش گر بچه ها شده بود. یک شب موقع دعای توسل، صدای ناله های آن برادر به قدری بلند بود که باعث قطع مراسم شد.

او از خود بی خود شده بود و حرف هایی را با صدای بلند به خود خطاب می کرد، می گفت: « ای خدا! من که مثل این ها نیستم، این ها معصومند، اما تو خودت مرا بهتر می شناسی… من چه خاکی را سرم کنم؟ ای خدا! »

سعی کردم به هر روشی که مقدور است او را ساکت کنم، حالش که رو به راه شد؛ در حالی که اشک هنوز گوشه چشمش را زینت داده بود، گفت: « شما مرا نمی شناسید، من آدم بدی هستم، خیلی گناه کردم، حالا دارد عملیات می شود، من از شما خجالت می کشم، از معنویت و پاکی شما شرمنده می شوم… » .

گفتم: « برادر تو هر که بوده ای دیگر تمام شد، حالا سرباز اسلام هستی، تو بنده خدایی و او توبه همه را می پذیرد… » .

نگاهش را به زمین دوخت، گویا شرم داشت که در چشم ما نگاه کند، گفت:

« بچه ها شما همه اش آرزو می کنید شهید شوید، اما من نمی توانم چنین آرزویی کنم. »

تعجب ما بیشتر شد، پرسیدم:

« برای چه؟ درب شهادت به روی همه باز است، فقط باید از ته دل آرزو کرد. »

او تعجب ما را که دید، گوشه پیراهنش را بالا زد، از آنچه که دیدیم یکه خوردیم. تصویر یک زن روی تن او خالکوبی شده بود، مانده بودیم چه بگوییم که خودش گفت: « من تا همین چند ماه پیش همه ش دنبال همین چیزها بودم، من از خدا فاصله داشتم، حالا از کارهای خود شرمنده ام، من شهادت را خیلی دوست دارم، اما همه ش نگرانم که اگر شهید شوم، مردم با دیدن پیکر من چه بسا همه شهدا را زیر سئوال ببرند، بگویند این ها که از ما بدتر بودند… » .

بغضش ترکید و زد زیر گریه، از ته دل می سوخت و اشک می ریخت، دستی به شانه اش گذاشتم و گفتم: « برادر مهم این است که نظر خدا را جلب کنیم، همین و بس. »

سرش را بالا گرفت و در چشم تک تک ما خیره شد، آهی کشید و گفت:

« بچه ها! شما دل پاکی دارید، التماس تان می کنم از خدا بخواهید جنازه ای از من باقی نماند، من از شهدا خجالت می کشم… » .

آن شب گذشت؛ حرف های او دل ما را آتش زده بود، حالا ما به حال او غبطه می خوردیم، دل باصفایی داشت، یقین پیدا کرده بودیم که او نیز گلچین می شود، خدا بهترین سلیقه را دارد.

شب عملیات یکی از نخستین شهدای ما همان برادر دلسوخته بود، گلوله خمپاره مستقیم به پیکرش اصابت کرد، او برای همیشه مهمان اروند ماند.

راوی: محمد رعیتی