امریکن اینترپرایز: اوباما هم راه بوش را رفت

به گزارش پارس به نقل از تسنیم، کارشناس این اندیشکده معتقد است که اوباما به هیچ وجه مخالف و پشیمان از جنگ هایی نیست که بوش در عراق و افغانستان به راه انداخت چرا که برای توجیه جنگ در سوریه همان دعاوی را مطرح می کند که بوش برای توجیه کار خود می آورد.

اوباما از هر فرصتی برای سرزنش کردن بوش استفاده می کند و اشارات دیشب اوباما در ارتباط با بحث سوریه نیز از این قاعده مستثنی نیست.

اوباما شب گذشته اعلام کرد که ناکامی او در جلب حمایت اقدام نظامی درباره سوریه، به دلیل دست نیافتن به یک استراتژی منسجم نبود بلکه دلیل آن تلفات وحشتناک در جنگ افغانستان و عراق بود. او به شدت رئیس جمهور سابق، جرج دبلیو بوش را مورد انتقاد قرار داد که بیش از یک دهه جنگ را به دوش رئیس جمهور فعلی و سربازان آمریکا تحمیل کرده است، در حالی که نمایندگان مردم از شرکت در تصمیم گیری های مهم از قبیل استفاده از زور در شرایط خاص، کنار رانده شده اند.

واقعیت این است که کنگره به صراحت جنگ افغانستان و عراق را تصویب کرد، اما اوباما قبل از جنگ لیبی به دنبال جلب آراء کنگره نبود. در جنگ عراق و افغانستان ده ها تن از سازمان های بین المللی به آمریکا پیوستند اما درباره سوریه تنها کشوری که حمایت قاطعانه خود را اعلام می کند، فرانسه است.

اگر بوش تا این حد منفور بود پس چرا اوباما بسیاری از قسمت های سخنرانی خود درباره حمله به سوریه را از سخنرانی بوش در ارتباط با حمله عراق اقتباس کرد؟

اوباما در سخنرانی سه شنبه شب خود اعلام کرد که آمریکا باید نسبت به دیکتاتور بعثی که علیه مردم خود از سلاح های شیمیایی استفاده کرده است، واکنش نشان دهد و سپس چنین استدلال کرد: « من می دانم که آمریکایی ها می خواهند به رشد و توسعه ملت و کشور در داخل مرزهای خود تمرکز کنند، جای تعجب نیست که شما سؤالات سختی را از من بپرسید. بنابراین اجازه دهید من به تعدادی از مهم ترین سؤالاتی که شما برای نماینده گان خود فرستاده اید و از من پرسیده اید، پاسخ دهم»

سپس او شروع به پاسخ دادن به سؤالاتی کرد که توسط منتقدین مطرح شد. نخستین سؤالی که خیلی از شماها پرسیده اید این است که آیا این جنگ ما را به سمت جنگ دیگری سوق نمی دهد؟ با توجه به اینکه قرار نیست با این جنگ بشار اسد برکنار شود، اقدام نظامی چه ارزشی دارد؟ سایر سؤال ها راجع به خطرات ناشی از اقدامات تلافی جویانه است. بسیاری از شما سؤالات گسترده تری پرسیده اید. اینکه چرا ما باید در کشوری که درگیر مسائل پیچیده ای است، درگیر جنگ شویم و اینکه چه تضمینی وجود دارد بعد از برکناری بشار اسد کسانی که بر سر کار می آیند طرفدار حقوق بشر باشند؟ و در نهایت عده ای پرسیده اند چرا نباید این کار را به عهده سایر کشورها بگذاریم و یا به دنبال راه حل های بهتر از اقدام نظامی و استفاده از زور باشیم؟

این سؤال ها پیش تر نیز پرسیده شده اند. در ۷ اکتبر ۲۰۰۲ بوش در سخنرانی خود در شهر سینسیناتی برای جلب حمایت اقدام نظامی در برابر دیکتاتوری که علیه مردم خود از سلاح های شیمیایی استفاده کرده است، گفت: « بسیاری از مردم سؤالات منطقی را درباره ماهیت تهدید و ضرورت اقدام نظامی مطرح کردند. این ها مسائلی است که ما به طور گسترده و کامل در دولت راجع به آن بحث کرده ایم و امشب من قصد دارم آن بحث ها را با شما مطرح کنم»

بوش سپس شروع به پاسخ دادن به سؤالاتی کرد که توسط منتقدین مطرح شده بود. سؤالات از این قبیل بود: چرا عراق از بقیه کشور هایی که دارای سلاح هستند متفاوت است؟ اینکه عراق دارای سلاح های کشتار جمعی است لزوماً چه خطرات جدی برای آمریکا دارد؟ آیا مقابله با تهدید عراق منجر به کاهش خطرات تروریسم می شود؟ عراق تا چه حدی به توسعه سلاح های هسته ای نزدیک است؟ عده ای از شهروندان نگران بودند که پس از ۱۱ سال زندگی کردن با این مشکل، چرا ما حالا باید با این موضوع مواجه شویم؟ عده ای معتقد بودند که ما می توانیم این مشکل را به شیوه های سابق از قبیل اعمال فشار اقتصادی و دیپلماتیک و بازرسی بین المللی حل کنیم.
به عبارت دیگر، اساساً اوباما از سخنرانی بوش جهت جلب حمایت اقدام نظامی برای سخنرانی مشابه خود درباره سوریه کپی برداری کرد.

شباهت ها به همین جا ختم نمی شود. اوباما درباره برشمردن عواقب انفعال نیز از بوش تقلید کرد. « ضعف نشان دادن و مقاومت نکردن دربرابر استفاده از سلاح های شیمیایی باعث زیر پا گذاشتن سایرقوانین مربوط به منع سلاح های کشتار جمعی و همچنین جسورتر شدن متحدان اسد من جمله ایران می شود که قصد دارند با دستیابی به سلاح هسته ای، قوانین بین المللی و الگوی صلح جهانی را نادیده بگیرند. این جهانی نیست که مورد قبول ما باشد»

در سال ۲۰۰۲ بوش اعلام کرد که عدم اقدام نظامی باعث جسورتر شدن سایر حکومت های دیکتاتوری می شود و به تروریست ها اجازه می دهد به سلاح های جدید و منابع جدید دست یابند و باج گیری را در جهان تبدیل به شیوه ای مرسوم کنند. آیا آمریکا به واسطه ترس، باید منفعلانه از دخالت در امور جهان کناره گیری کند؟ این ویژگی آمریکایی که ما می شناسیم نیست. در حالی که تقلید کردن ممکن است متواضعانه ترین شکل تأیید گذشتگان باشد، اما اینکه کسی از شیوه دست یابی به موفقیت پیشینیان استفاده کند و در عین حال همزمان آنها را به باد انتقاد بگیرد و به آنها حمله کند، نوعی گستاخی به حساب می آید.
این تقلید کردن ها باز هم ادامه یافت. بوش پس از جلب حمایت اقدام نظامی علیه عراق، به رژیم این کشور اولتیماتومی صادر کرد. اوباما نیز پس از جلب حمایت برای اقدام نظامی درباره سوریه اعلام کرد که او ترتیب اثر داده تا وزیر امور خارجه آمریکا جان کری با همتای روسی خود ملاقات کند. احتمالاً جان کری در این ملاقات توضیح خواهد داد که چنانچه دیکتاتور سوری نتواند مطابق خواسته های اوباما حرکت کند باید منتظر عواقب شدید این اقدامات و حمله محدود و باور نکردنی آمریکا باشد. حال اینکه حمله کوچک نظامی از بوش تقلید نشده است.