تساوی در داربی پایتخت فلسفه دارد!

به گزارش پارس ، به نمقل از گل- آلمان قویترین کشور دنیا در زمینه فلسفه است بی تردید به همین دلیل هم می توان علت لقب پیشرفته ترین کشور جهان را در کنار نام این کشور مشاهده کرد.

فلسفه یعنی یافتن علتی که سبب ساز معلول است. یعنی ریشه. اینکه دلیل را درمان کنی بی تردید باعث می شود رخداد هم نفی شود ولی وقتی دائم بنشینی و به اتفاق غر بزنی می شود تکرار، فرسایش و در نهایت افت.

باز هم همه چیز در داربی پایتخت تکرار شد. پرداخت اگزجره شده رسانه ها با این مسابقه. اینکه ما داربی داریم که با در خدمت گرفتن ظرفیت تمامی رسانه های ملی و خصوصی می تواند ۱۰۰ هزار تماشاگر را به هوادار را به ورزشگاه بکشد و احتمالاً حتی وقتی رودی فولر به استادیوم بیاید ممکن است زنگ بزند به ریموند کالموند و بگوید: « هی، من در ایران هستم، اینجا مسابقه فوتبالی دارد برگزار می شود که ۱۰۰ هزار تماشاگر دارد. باور می کنی؟ ! »

باز هم پرداخت متفاوت صداوسیما تکرار شد، هر چند بسیاری در شبکه های اجتماعی صداوسیما را مورد تاخت و تاز قرار دادند که آخر وحید طالب لو و عالیشاه را کجای دلمان بگذاریم ولی به هر حال صداوسیما هم به خصوص در روز برگزاری بازی تمام تلاشش را برای متفاوت بودن به کار گرفت.

فدراسیون و مسوولین ورزشگاه آزادی هم سعی کردند بهترین شرایط ایجاد کنند و درست در زمانی که همگان فکر می کردند قرار است بازی ببینند که ارزش این همه پرداخت را داشته باشد مایوس شدند و جا خوردند.

وقتی از همان دقیقه یک دو تیم محتاطی را دیدند که آنقدر باهوش هستند که دو امتیاز را از دست بدهند ولی سه امتیاز نابود کننده را هرگز!

دایی تیمش مبتنی بر کار دفاعی است و امیر قلعه نویی هم سعی کرد تیمی را به مستطیل سبز بفرستد که دفاعش کمتر از بازیهای پیشین این فصل سوتی بدهد.

انتظارتان از دو تیم متمرکز در زمین خودی که همه برنامه هجومی آنها استفاده از خلا پشت سر مدافعان حریف است و نهایتاً حاضرند با سه بازیکن در درون و حول محوطه جریمه حریف استفاده کنند چیست؟

نتیجه چنین بازی که فلسفه همه بازیهای اخیر سرخابی هاست باید همین نتیجه داربی ۷۷ باشد و اگر بخواهد خیلی بازی کله شق باشد نهایتاً باید یک یا دو گل داشته باشد. گلی که یک تیم می زند و گلی که واکنش احساسی و نهایی به گلی است که می تواند روزها فشار را به مربی و تیم بازنده تحمیل نماید.

چرا از فلسفه در مقدمه صحبت کردیم برای اینکه بگوییم مشخص است که مربیان و بازیکنان منطقی تر را انتخاب می کنند چون منطقی تر نباختن است، اگر بتوانند بر روی یک ضد حمله به صورت شانسی گل هم بزنند که دیگر نور علی نور است.

داربی تمام شده است و رسانه ها هم به منطق دایی و قلعه نویی حمله کرده اند و به بازیکنانشان می گویند حیف پولها… ، در حالی که آنها هم منطق دارند و منطقشان اجازه نمی دهد ریسک کنند.

این منطقی است که نه تنها در داربی بلکه بر فوتبال ما دارد سایه می افکند. تیمهای ما به صورت قریب به اتفاق از فوتبال هجومی فاصله می گیرند. در دفاع تمرکز می کنند و اگر بتوانند گلی هم بزنند رویایی است برایشان. تیمهای فصل گذشته لیگ برتر و آمار گلزنی تاسف بر انگیز فوتبال ما را بار دیگر مرور کنید. حتی می تواند شکل و شمایل تیم ملی را هم در راه صعود به جام جهانی رصد کنید، آن زمان می فهمید که در روزهایی که بارسا، بایرن، رئال و تیمهای اروپایی برای حفظ جذابیت فوتبال هر روز تاکتیکها و روشهای مدرن تری را به نمایش می گذارند ما سعی می کنیم خلاقیت را کشته و از روشهایی که هیچ سنخیتی با صحبت امروز فوتبال ندارد استفاده کنیم.

فوتبال ما یک فوتبال بزدل شده است که هیچ کس حاضر نیست ریسک جسارت را به تن بخرد، شاید هم علمشان نمی کشد. حتی این روزها منصور ابراهیم زاده ای که سعی می کرد کمی متفاوت عمل کند و در حمله هم اقتباسی از فوتبال روز داشته باشد با راه آهنش در مقابل سپاهان به مدافعین کناری اجازه نفوذ نمی دهد و همه هدفش این است از تک فرصتهای احتمالی بهره ببرد.

در فوتبال ما پپ، یورگن کلوپ و از این دست مربیان نوگرا و جسوری هم متولد نمی شوند که جمود و رخوت را بر هم زنند.

تماشاگر روز به روز کمتر می شود و فوتبال ما دارد به مسیری می رود که هیچ کس را ارضا نمی کند. مدیران از ترس میز، مربیان از ترس نیمکت، بازیکنان از ترس استوک محافظه کار شده اند و این است فلسفه صفر- صفر آزادی با آن همه مانور…

برای داربی ۷۸ هم شاید همه این اتفاقات تکرار شود ولی مطمئناً پس از سه بار دیگر رسانه ها جوی را ایجاد خواهند کرد که استقلال و پرسپولیس جسورتر روبروی هم بایستند ولی در غایت باید گفت تا فوتبال ما از باتلاقی که در آن گرفتار شده رهایی نیابد، راه باز نمی شود…